Δευτέρα 31 Δεκεμβρίου 2018

Ε, ρε κατακαημένη Σαλονίκη…

Να πω την αμαρτία μου, ο υπουργός Μεταφορών Χρήστος Σπίρτζης, μου είναι συμπαθής. Γιατί- έτσι νομίζω και πας αντίλογος δεκτός- είναι ο πιο φίλεργος υπουργός αυτής της ανύπαρκτης κυβέρνησης. Δεν τον βγάζανε τυχαία οι συνάδελφοί του στην ηγεσία του Τεχνικού Επιμελητηρίου με πλειοψηφίες αξιοζήλευτες. Δεν ήταν μονάχα τα κομματικά χρίσματα. Πα να πει αυτό, πως είχε την εκτίμηση της «Αγοράς». Και δεν τα γράφω αυτά, μέρες που΄ ναι για να βγάλω έξτρα μεροκάματο.

Από τότε που μπλέχτηκε με την Πολιτική, έκανε τις αστοχίες του. Κάτι φαιδρές δηλώσεις του τύπου «υποφέρουμε όταν ψηφίζουμε σκληρά ,μέτρα» κλπ, παραπέμπαν ευθέως στο ήθος των προηγούμενων, τύπου Βενιζέλου και άλλων, δίνοντάς τους το δικαίωμα από υπόλογοι να γίνουν τιμητές.

Ο «τύπος» αυτός λοιπόν, έχει «τρέξει» αρκετά δημόσια έργα που ήσαντε βαλτωμένα. Κι έχει να δείξει δουλειά. Στο Μάτι φερ΄ ειπείν, ξέρω πως πηγαίνει αθόρυβα κι επιβλέπει. Το γεγονός ότι τον κουβάλησε χρονιάρες μέρες ο Τσίπρας στη Σαλονίκη για να εγκαινιάσει έναν σταθμό του μετρό ανύπαρκτο, ας χρεωθεί στην απλή και υπολογισμένη πολιτικάντικη μετριότητα του πρωθυπουργού. Και του ιδίου του Σπίρτζη βεβαίως, αφού, μοιραία τον παίρνει η μπάλα, γιατί μπορούσε στην τελική και να αρνηθεί.

Πέρα από την προφανή γελοιότητα, κατά τα άλλα, ο Σπίρτζης, έχει δίκηο που λέει πως φωνάζουν σήμερα, κάποιοι που βγάζανε από τα χρόνια του Κούβελα μέχρι χθες μεροκάματο από την άθλια ιστορία του μετρό της Σαλονίκης. Η διαφωνία μου έγκειται στο ότι στο μεταξύ ο Σπίρτζης, έχει αφήσει τη Σαλονίκη, χωρίς συγκοινωνίες.

Η… «πρωτεύουσα της βαλκανικής ενδοχώρας», όπως την αναφέρουν με αλαζονεία και έπαρση οι αγύρτες των Αθηνών που παρελαύνουν εθιμοτυπικά στα εγκαίνια της ΔΕΘ δεκαετίες τώρα παραμυθιάζοντας τα ντουρντουβάκια τους ντόπιους, έχει μόνο τον ΟΑΣΘ κι είναι σαν να μην τον έχει.

Κάθε φορά που μιλούσα τον πρώτο καιρό με τον γιο μου τώρα που σπουδάζει απάνω, τον άκουγα λαχανιασμένο.
Τι τρέχει ρε Ηλία; Σε κυνηγάνε;
Όχι ρε πατέρα μου απαντούσε σεβαστικά. Γυρνάω με τα πόδια σπίτι (από το Κέντρο στην Τούμπα…) γιατί η κατάσταση είναι απερίγραπτη. Έξω, περιμένεις σαν μαλάκας στην ουρά το λεωφορείο με τις ώρες. Κι άμα καταφέρεις όταν έρχεται να μπεις μέσα, ο εκνευρισμός δεν λέγεται.

Ο κύριος Νίκος Παππάς, χωρίς άλλες συστάσεις, τοποθέτησε τον (αγωνιστή πράγματι σε άλλους καιρούς) πατέρα του, επικεφαλής του ΟΑΣΘ. Είναι έλλειψη καλού γούστου, αλλά, πρόβλημά τους που δεν το καταλαβαίνουν. Όμως εκτός από το να ξύνει μεγαλοπρεπώς τα ζαρωμένα αρχίδια του ο κύριος αυτός, ο πατήρ εννοώ, ημπορεί να κάνει κάτι για να διευκολύνει την ρημαγμένη ζωή των Σαλονικιών στην οποία και ο γιόκας του συνέργησε;


Άντε γιατί μας τα΄ χετε κάνει οικογενειακώς Ζέπελιν!.. 
Για τα Χρόνια Πολλά, το "Τραγούδι του τρελού", του Κώστα Βάρναλη. 

Άϊ! με το γύφτικο ζουρνά,
με νταγερέ, που κουδουνά,
σύρε σκοπόν αντάμικο.
Εστράβωσα τη φέσα μου,
έρωτας που `ναι μέσα μου
για να χορέψω τσάμικο.

Χίλια χέρια κι άρματα
να `χα να σας φράξω,
να `χα και δυο κέρατα
τον οχτρό να σκιάξω!

Για να βαστάξει όσο μπορεί,
το μακελειό, να `στε γεροί,
της πένας αντρειωμένοι!
Κανοναρχάτε τ’ όνομά μας,
όντας η δόξα μελετά μας
τα σκελετά, γερμένη.

Να χαμ’ ένα βασιλιά,
για να μας θαμπώνει,
με λειρί στο κούτελο,
και φωνή τρομπόνι!

Όλα εδώ χάμου ψεύτικα.
Δε σ’ έζησα, ονειρεύτηκα,
μαύρη ζωή, όλη πίκρα.
Μα θα χαρώ σε, λευτεριά,
αιώνια αλήθεια κι ομορφιά,
σαν θα περάσω αντίκρα.

Να χαμ’ ένα βασιλιά,
δράκο με χοντρό λαιμό,
σέρτικο κι αράθυμο,
για να κάνει πόλεμο!

Άμποτε λίγο να δυνόμουν
για μια στιγμή να τρελαινόμουν,
ο σαλεμένος νους
και τα κλεισμένα τσίνορα
να μην ξαμώνουν σύνορα
και χώριους ουρανούς!

Να ιδώ τον κόσμο ανάποδα
τον αδερφό μου ξένο
και τον οχτρόν αδέρφι μου
αδικοσκοτωμένο.


Σάββατο 29 Δεκεμβρίου 2018



Να καταργηθεί η μονιμότητα στο Δημόσιο; Απο χθες!!! 

Είμαστε πατείς με πατώ σε, Σαββάτο μεσημέρι και περιμένουμε ,για να μας λυπάσαι, να περάσει το μετρό στον Νέο Κόσμο που όσο πάει τελευταία, όλο και ανεξήγητα αργεί. . Παρόλα αυτά, με γιορταστική διάθεση. Μπαίνουμε μέσα. Κι απο κει αρχίζει η φρίκη. Κάθε λίγα μέτρα ο μηχανοδηγός πάταγε το φρένο, ώστε γινήκαμε όλοι ένα κουβάρι και τα μικρά παιδιά να κλαίνε.
Στο Σύνταγμα όπου κατεβήκαμε, επειδή είμαστε κωλόφαρα και όρνια και τ΄ αφήνουμε να περνάν αυτά αβρόχοις, έτρεξα και τον πρόλαβα.

"Θέλω να σου πω δυό λόγια" του λέω

Κατεβάζει αυτός το παράθυρο επιθετικά "Τι τρέχει;"

Τρέχει ότι εδώ δεν κουβαλάς σακιά ρε μαλάκα! Αύριο που θα απεργείς θα ζητήσεις την κατανόησή μου...

Βγαίνει από δίπλα του που δεν τον είχα προσέξει μέχρι τότε, ένας δίμετρος κόπανος με μπουφάν της υπηρεσίας ΣΤΑΣΥ -κι έτσι να πούμε...η ΥΠΕΡΕΣΙΑ- και μου κάνει χειρονομώντας "μόκο"!  Απαρατάω τον σάκο που κουβαλούσα χάμω και του λέω "Μαλάκα, είμαι πυγμάχος. Αλλά και αν δεν ήμουν θα σας γαμούσα τώρα και τους δυό για το μίσος που βγάλατε πάνω μας χωρίς να σας φταίμε!". Χεστήκανε οι θρασύδειλοι. Κλείσανε την πόρτα στα μουγκά και φύγαν.

"Κρατήσατε τον αριθμός της αμαξοστοιχίας;" με ρωτήσανε δυο βαριεστημένοι υπάλληλοι ανεβαίνοντας αριστερά που πήγα κατακόκκινος να το καταγγείλω.
Βρε άντε γαμηθείτε κι εσείς τους απαντώ, χρονιάρες μέρες...

Αξίζει αυτοί οι ελεεινοί να πληρώνονται από μας; Λοιπόν να ΚΑΤΑΡΓΗΘΕΙ η μονιμότητα στο Δημόσιο. Να μπούνε με αξιολόγηση την οποίαν αντιμάχονται οι καλοπληρωμένοι και διεφθαρμένοι μέχρι το μεδούλι "συνδικαλιστές" και να μείνουν όσοι αξίζουν και με μισθούς καλούς. Τα υπόλοιπα μουνόπανα να αποστρατευθούν για λίγα κατοστάρικα όπως εμείς στον ιδιωτικό τομέα. Επειδή, δεν σέβονται!.. Μήπως και μάθουν πως την βγάζουμε κι εμείς γαμώ το σπίτι τους γαμώ!



Ακούς τον γερο- Γρηγόρη Καψάλη που τον συνοδεύει στην παληά «Πέρδικα» ο καλός και σεβαστικός του μαθητής ο Αρκαδόπουλος, και λες, γαμώ το μελό της Αθήνας, εμείς,  θα πεθάνουμε εκείνη την ώρα απ΄ την περηφάνεια μας.

https://www.youtube.com/watch?v=vZHlEJg7l1o

Αποτέλεσμα εικόνας για Ήπειρος ξεχωρίσματα
Για όσους δεν συγχωρέθηκε ο ενικός ...

Άμα μπει σε ένα καφενείο τώρα- Τώρα Λέμε!- στα Πατήσια, ή στην Καλλιθέα, ή όπου και αν το πάρεις, στα Τουρκοβούνια όπου έζησα, ας πούμε χρόνια, όταν ήρθα στην Αθήνα και στου Γκύζη,  ένα φιλότιμο στέλεχος του ΚΚΕ κι αρχίσει να μιλάει, θ΄ αρχίσουν βαθμηδόν, να αραιώνουνε οι θαμώνες. "Καλά τα λέτε", "Είσαστε έντιμοι εσείς", "Θα μπορούσαμε και να σας ψηφίζαμε, αλλά, ρε παιδί μου..." και τα τοιαύτα τους λένε κάνοντάς την πλαγίως.
Αλλά. την ίδια ώρα και γυρνάνε- τόσο τους αρκεί...- οι άλλοι ευχαριστημένοι και διαπιστώνουν αυτάρεσκα μετά στις ΚΟΒΕς, ότι ο κόσμος "βράζει" και δήθεν "πιάνει τα μηνύματα".

Αέρα μπανά! Ε, και; Γιατί τότε ο κόσμος δεν ψηφίζει το ΚΚΕ; Γιατί, με τόση δυσαρέσκεια, βρίσκονται πίσω κι από τους ναζήδες της Χρυσής Αυγής; Εγώ στη θέση τους θα ντρεπόμουν...

Λέω τώρα με το φτωχό μου το μυαλό κι αναρωτιέμαι, μήπως φταίνε οι λάθος αναλύσεις. Δεν γίνεται κάθε φορά, δεν μπορείς να προσαρμόζεις την πραγματικότητα σε προκαθορισμένα μεγέθη κι έπειτα να καλείς τον άλλον να προσαρμοστεί σε αυτά. και το χειρότερο, στην τελική, άμα δεν σε ακολουθεί να του καταλογίζεις την ευθύνη για τη αποτυχία σου. "Τα έχουμε κάνει εμείς όλα καλά- ντεμέκ- κι απομένει στον λαό να κάνει το αποφασιστικό βήμα".

Όχι σύντροφοι... Δεν τα κάνετε καλά. Δεν κάνετε τίποτε πλέον καλά. Εγώ, ντρέπομαι που το λέω, Μαρξ και Λένιν δεν διάβασα. Αλλά νομίζω απλά, ότι απ΄ την δική σας ανεπάρκεια,  ο λαός ζαβλακωμένος δεν ξέρει τώρα κατά που να πάει... Ε, και πάει κατά εκεί όπου πάει...

Ο Αρθούρος Τοσκανίνι διευθύνει στις ΗΠΑ στην Νέα Υόρκη (νομίζω με την μητροπολιτική ορχήστρα) τον Ύμνο της Διεθνούς (από το 16΄δευτερόλεπτο). Άλλες εποχές.

 https://www.youtube.com/watch?v=2OPvWFDzDlA 

Και μουσικά μόνο (Αφιερωμένο...)

https://www.youtube.com/watch?v=2Iyf9KgDHdg

Κι αυτό για τις χαμούρες τους Τραπεζίτες που θα τους γαμήσουμε την κούνια!!!

https://www.youtube.com/watch?v=onD_a89f45g

Παρασκευή 28 Δεκεμβρίου 2018

Για μια απώλεια που πέρασε μάλλον ντούκου μέσα στον ορυμαγδό.

Αντιγραφή από την Εφημερίδα των Συντακτών αυτό το άρθρο στη μνήμη του καταπληκτικού καλλιτέχνη Γιώργου Μοσχίδη που μας αποχαιρέτισε διακριτικά, παραμονή Χριστουγέννων. 

Κι ακριβώς γι’ αυτό, (...) ακριβώς γι’ αυτό, όσοι πιστεύουν πως είναι ζωντανοί, νομίζουν πως θρηνούν τους νεκρούς τους, κι απεναντίας θρηνούν τον δικό τους θάνατο, τη δική τους πραγματικότητα που δεν υπάρχει πια στη συνείδηση εκείνων που έφυγαν
Λουίτζι Πιραντέλο
Κάθε φορά που ερχόταν στο σπίτι μας στην Καβάλα -στην κοινή μας πατρίδα- ο Μοσχίδης ήταν γιορτή. Σαν σκηνές από το «Amarcord» του Φελίνι, θυμάμαι με τι έξαψη τον περίμενα, θυμάμαι να γίνεται αντιληπτός από τα παιδιά της γειτονιάς προς άκρον εκνευρισμό του (τότε, μέσα δεκαετίας ’80, παιζόταν το πολύ δημοφιλές σίριαλ «Χαίρε Τάσο Καρατάσο»), θυμάμαι να ξεφουρνίζει μια απίθανη σεξουαλική ιστορία, για να προκαλέσει τη σύγχυση της μητέρας του, της Ελενίτσας, της θείας Κορίνας και της θείας Μαρίκας -οι θείες της Καβάλας που μας συνέδεαν.
Κι ύστερα, καθώς ανακάτευε με το δάκτυλο τον πάγο στο ουίσκι του, άρχιζε να μιλάει, κατακαλόκαιρο, απογευματιάτικα, για τη ζωή, για τον θάνατο, για την πολιτική και για το αγαπημένο του θέμα, τον έρωτα. Για το θέατρο μιλούσε μόνο με την προτροπή του πατέρα μου ή τη δική μου. Και τότε έρχονταν τα μπουλούκια, κάτι ονόματα παλιών ηθοποιών σαν άγνωστοι πλανήτες… Ευάγγελος Μαμίας, Τάκης Γαλανός, Χριστίνα Καλογερίκου… Ο Χορν, ο Ροντήρης, ο (κύριος) Κουν -έτσι τον έλεγε μέχρι την τελευταία φορά που τον είδα έναν μήνα πριν-, η Λαμπέτη που τον περιμάζεψε από την εθνική οδό κάπου στο Αργος, αφού μετά από το γύρισμα κάποιας ταινίας με τον Κωνσταντάρα στο Υδρα Beach ξεκίνησε άφραγκος να πάει με τα πόδια(!) στην Καλαμάτα(!) για να απαγάγει μια κοπέλα! Και κάπως ξαφνικά…
-Γεια σας, θα έρθω οπωσδήποτε αύριο και… εξαφανιζόταν.
Εγωκεντρικός, παθιασμένος, αντιφατικός, υλιστής και μεταφυσικός, έτοιμος πάντα να εκραγεί και ξαφνικά απρόσμενα τρυφερός και εξομολογητικός. Ενα βράδυ, τον θυμάμαι ανησυχητικά απογοητευμένο από τη δουλειά του, καθώς κρυφάκουγα να μιλάει με τον πατέρα μου. Κι ήταν ήδη μετά τα μισά της διαδρομής του. Ηθοποιός! Ο Μοσχίδης ήταν πολύ περήφανος που ήταν ηθοποιός. Δεν το έλεγε, αλλά από παιδί το καταλάβαινα. Μέσα σ’ όλην αυτήν τη ζαλιστική φασαρία της παρουσίας του, το θέατρο στο πρόσωπο του Μοσχίδη μού φαινόταν κάτι πολύ σοβαρό -όχι όμως ιερό, όχι εκκλησία- καθαρό και τακτικό, όπως τα ρούχα του και το σπίτι του, αλλά και κάτι που υπόσχεται πάθος, περιπέτεια και μεθύσι.
Πρώτη φορά που τον είδα, πρέπει να ήταν στην «Εντα Γκάμπλερ» με την Καρέζη. Θυμάμαι μια παρέα που καθόταν μπροστά μας, που ρωτούσε ποιος είναι αυτός που παίζει τον Mπρακ. Νομίζω ότι ο Μοσχίδης με πολύ κόπο και μεθοδικότητα κατέκτησε τον τίτλο του best second. Εγινε ο νούμερο ένα best second. Τίτλος που σήμερα, που η έννοια ηθοποιός έχει γίνει τόσο κοινόχρηστη, ίσως δεν μας λέει και πολλά.
Ανασύρω πρόχειρα απ’ τη μνήμη μου τη σκηνή της μεταμόρφωσής του σε ρινόκερο, στο «Ρινόκερο» του Ιονέσκο, στο Εθνικό Θέατρο, τη δεκαετία του ’90, πώς μετέτρεπε την αδιόρατη αδιαθεσία του σε μια υποβλητική φρίκη που ηλέκτριζε το κοινό και υποσχόταν το τελικό ξέσπασμα, τον συγκλονιστικό Φιρς του «Βυσσινόκηπου» σε σκηνοθεσία Λιουμπίμοφ. Αφηνε, όπως όλοι οι σπουδαίοι ηθοποιοί, συγκινησιακό αποτύπωμα σε όσους τον είδαν. Και βέβαια κάθε φορά που συναντιόταν επί σκηνής με τον Γιώργο Μιχαλακόπουλο. Αυτό ήταν γλέντι! Θυμάμαι τη βραδιά που είδα το «Κάτω από τη σκάλα» -σκηνοθεσία Βολανάκη- σαν μεγάλη βραδιά!
Οταν δούλεψα στο θέατρο, κατάλαβα ότι αυτός ο δύσκολος άνθρωπος ήταν πολύ αγαπητός και πολύ σεβαστός στους ανθρώπους του χώρου. Τα τελευταία χρόνια, χρόνια της απόσυρσής του, τον έβλεπα πιο συχνά στο καραγατσικό διαμερισματάκι του, της οδού Χατζηγιάννη Μέξη, πότε μόνος, πότε με τον αγαπημένο μας φίλο, τον Γιάννη Φέρτη.
Ενα βράδυ, με κάλεσε για να μου παραδώσει τελετουργικά το βαλιτσάκι με τα βαφτικά του και τη συλλογή του από θεατρικά γυαλιά μονόκλ κ.λπ. Τον θυμάμαι που μου έλεγε ότι ονειρεύεται έναν μεγάλο θίασο ρεπερτορίου, όπου θα είναι μαζεμένοι οι καλύτεροι και ο ίδιος θα παίζει τον πιο μικρό ρόλο! Οι ίδιες ιστορίες σε νέες παραλλαγές, η αξιοπρεπής, επίμονη μοναξιά του, η καλοκαιρινή μεταξωτή ρόμπα του και αυτός γυμνός από μέσα, ανάμεσα στα στιλπνά παραδείσια φυτά της βεράντας του.
Μια ιστορία εξήντα και πλέον χρόνων επαγγελματικής και καλλιτεχνικής συνέπειας (ο ίδιος θεωρούσε ύποπτο και αδιανόητο τον διαχωρισμό τους), ένας ολόκληρος κόσμος αριστοκρατικής αλητείας, που στο πρόσωπό του απήλθε οριστικά την παραμονή των Χριστουγέννων με το ελαφρύ πάτημα που ήξερε να απέρχεται και απ’ τη σκηνή.

Τετάρτη 26 Δεκεμβρίου 2018

Την βγάλαμε και το 2018

Δεν ξέρω ίντα διάολο γίνεται στην ζωή μας που κατάντησε κάπως σαν ακούρδιστο μαντολίνο, κι όπως πάμε θα πεθάνουμε άκεφοι. Δεν νομίζω, όμως, πως μας αξίζει τέτοιο άδοξο τέλος. Οπότε, απάνω τους! Υπάρχει και ο (λησμονημένος) κοινοτισμός καρντάσια!

Αφιερωμένο στην περηφάνεια μας! Για όσους τουλάχιστον επιμένουν όταν σηκώνονται στις πίστες να χορεύουνε απειλητικά, όπως αρμόζει δηλαδή, αυτά τα τραγούδια, και δεν πατάνε μούστο…


Υ.Γ: Είναι ο Μπιθικώτσης πρώτο πλάνο στην φωτογραφία. Και πίσω του αριστερά στο κάδρο, υπομειδιών, ο σεμνός Λάκης Καρνέζης. Αριστερόχειρας στο μπουζούκι που τώρα ζει στο πατρικό της συμβίας του, κάπου στην Σκανδιναβία. Δεξιά, κι ας μην φαίνεται, αλλά για μας που ξεχωρίζουμε, στέκεται ο κολλητός του, ο Κώστας Παπαδόπουλος.
Τρίχορδοι όλοι!
Αυτοί οι ωραίοι (ωραίος πα να πει στ΄ Αρχαία Ελληνικά αυτός που έρχεται στην ώρα του) μάγκες- και οι τρεις εννοείται!- διαμορφώσανε το ακουστικό μας ήθος! Όθεν δεν ημπορεί εμάς να μας μολύνει το αυτί, καμιά χαμούρα. Ώστε μάθαμε να εκτιμάμε στην Μουσική ο,τι καλό γράφεται. Από ΄δω, μέχρι την Αμερική!


https://www.youtube.com/watch?v=_oAkL32KF-Q

Τρίτη 25 Δεκεμβρίου 2018

Είναι ωραίο το "Μαζί"... 

Μπήκε φουριόζα και τουρτουρίζοντας μέσα στην κάβα στην πλατεία Άνοιξης στη Νέα Σμύρνη την ώρα που στεκόμουν κι εγώ στην ουρά να πληρώσω κάτι χύμα ποτά.
Τριαντάρα, ξανθιά, με όλη την χυμώδη Μολδαβική ομορφιά της.

Τι συμβαίνει; Την ρωτώ
Κρυώνω μου λέει με απόλυτη φυσικότητα
Έλα τώρα, την πειράζω, νέα γυναίκα
Πιάσε! Μου κάνει και ακουμπάει με τον πιο αιφνιδιαστικό τρόπο του κόσμου το χέρι της μέσα στα δικά μου.

Κανείς υπαινιγμός. Τίποτε εξεζητημένο. 
Ρε υπάρχει Θεός; Υπάρχει! Και φοράει τη σημαία της Μολδαβίας στο πέτο! Άντε καλά Χριστούγεννα σε όλους! Έλληνες και Φιλοξενούμενους(ες) λέμε. 

https://www.youtube.com/watch?v=upevp2TQQVg

Κυριακή 23 Δεκεμβρίου 2018

Από τύχη ζήσανε οι καλοί χορευτές…

Τον γέρο μου τον γλύτωσε στην Κατοχή ένας μπάρμπας του. Τον είχανε στήσει στον τοίχο στο χωριό οι Ιταλογερμανοί, μικρό γαβριάκο που έκλεψε κάτι ψωμιά, μαζί με κάτι ενήλικους συγχωριανούς που βοηθούσανε τότε το ανταρτικό.

Παγαίνει, με όποιο θάρρος είχε, ο θειος του ο Μήτκας, ομορφομένος και σεβαστικός και λέει του Γερμανού αξιωματικού που έδινε τα παραγγέλματα «τούτος ΄δώ μωρέ, είναι μικρός για να τον χαλάσετε…».

-Με ποιο χέρι γράφει; τον αρώτησε αγέρωχα ζυγίζοντάς τον περιφρονητικά ο άλλος
-Με τ΄ αριστερό, απάντησε αθώα ο «τζιάτζη- Μήτκας»

Πήρε μια σιδερένια βέργα και του το΄ σπασε. «Παρ΄ τον και φύγε!» του λέει.

Χρόνια μετά, άκουσα τη μάννα, για κείνον που ποτέ δεν γνώρισα, να θυμάται και να θαυμάζει: «Χόρευε καλά ο πατέρας σου! Στα βαρειά. Να τον έβλεπες μόνο. Τα χόρευε τα δικά μας στο γυαλί! Δεν ξέρω από  που κρατιόταν εκείνη την ώρα. Αλλά, έτσι τον ξεχώρισα…».

https://www.youtube.com/watch?v=4Ht4SU16OaE


Πέμπτη 20 Δεκεμβρίου 2018

Ποια γλώσσα μας μιλάνε;

Η συνοχή και η διάρκεια ενός συστήματος εξουσίας βρίσκεται σε συνάρτηση με την ισχύ των ζωτικών ψευδαισθήσεων που προβάλλει.

Από την άποψη αυτή, για μας τελειώσαν τα ψέμματα…Είμαστε τώρα υποχρεωμένοι να κάνουμε τις αναγκαίες ρεαλιστικές προσαρμογές- και η μεγάλη πλειοψηφία πολιτών και επιχειρήσεων πράγματι, αυτό ακριβώς κάνει, μετά την οριστική κατάρρευση του παρασιτικού και κρατικοδίαιτου καπιταλιστικού προτύπου που έφερε τη χώρα ως εδώ.

Η μόνη που αδυνατεί να παρακολουθήσει-ούτε καν ασθμαίνοντας- τις καταιγιστικές εξελίξεις, είναι η πολιτική αφρόκρεμα της χώρας που συνεχίζει να ζει σε ένα δικό της, ιδιωτικό σύμπαν, έρμαιο ενός πολιτικού αταβισμού που αναπαράγεται στο διηνεκές από έλλειψη ταλέντου και βαθύτερης αντίληψης του κόσμου.

Αυτά δυστυχώς δεν αποκτιούνται αν ξημεροβραδιάζεσαι στα κανάλια και στα μέσα κοινωνικής δικτύωσης αυτοθαυμάζοντας το αμελητέο σου μέγεθος...
Μαθημένοι να εξαργυρώνουν στο προσωπικό τους ταμείο τη γόνιμη βλακεία του πλήθους, πολλοί εκπρόσωποι της πολιτικής ελίτ, δυσκολεύονται τώρα να επινοήσουν έναν εγερτήριο μύθο που θα γοητεύσει και θα συναρπάσει εκ νέου την πόλη.

Έτσι κι αλλοιώς, είναι μάταιο να περιμένεις εθνικό σχέδιο από ανθρώπους που τα ρούχα τους καπνίζουν συναλλαγή.
Μοιραία, επιστρατεύουνε τη γλώσσα των δανειστών. Η στερνή καταφυγή του υποταγμένου, όταν όλα γκρεμίζονται γύρω του, είναι να ενδυθεί το ετερόφωτο κύρος των προστατών του…

Ακούς πως αγορεύουν στο κενό, πως τρέχει η γλώσσα τους πριν από το μυαλό τους δίνοντας την παραμικρή τους ικμάδα για να πλουτίσουν την προσωπική τους βιογραφία με ξένα επιχειρήματα, και διακρίνεις τότε επί της κεφαλής τους το μηδέν που γίνεται φωτοστέφανο.

Στα χείλη τους, οι λέξεις «πατρίδα», «κοινωνία», «μέλλον», «δικαιώματα», «νέα γενιά», «προσδοκίες», κυλιούνται στη λάσπη-κομματιάζονται σφαδάζοντας σαν από σκληρό αντιαθλητικό «τάκλιν», κάτω από τις αγοραίες ερπύστριες της πολιτικής που τους υποδεικνύουν να εφαρμόζουν και η οποία δεν μας περιλαμβάνει στις προτεραιότητές της.

Αυτή η ακαδημία των γιαχνί σοφών, αντιμάχονται ετοιμοπόλεμοι από το πρωί ως το βράδυ σε συνθήκες ανυπόφορης ασυναρτησίας και θορύβων, με ετοιματζήδικα επιχειρήματα, σαν αδρανή και μεταχειρισμένα υλικά που δεν αξίζουν δεύτερο βλέμμα.

Κανείς δεν καταλαβαίνει τι λένε, παράγουν κόπωση, διχασμό και αποστροφή, εκτοξεύουν καταπάνω στον πολιτικό αντίπαλο βαρειές, αλλά ανυπόστατες συχνά κατηγορίες και στο μεσοδιάστημα, επειδή είναι ανίκανοι να δεχθούν ότι τα «πρόκοψαν», κατηγορούν και το εύπιστο εκλογικό σώμα για τις κατά καιρούς επιλογές του…

Δεν είναι καθόλου τυχαίο- κι ας καμώνονται ορισμένα κομματικά επιτελεία που βυθίζονται αυτάρεσκα στις πλάνες δημοσκοπικές διαφορές πως δεν το βλέπουν- ότι ο κόσμος γυρίζει σε όλους την πλάτη. Τους αγνοεί επιδεικτικά, διότι δεν καλυτερεύει τη ζωή κανενός για παράδειγμα, ο θλιβερός και χυδαίος σκυλοκαβγάς του Γεωργιάδη με τον Πολάκη, ή το χαμηλής ποιότητας θέαμα που παράγουν στη Βουλή οι αναμετρήσεις Τσίπρα- Μητσοτάκη.

Οι άνθρωποι δεν έχουν εθνικό σχέδιο για να φύγει η χώρα από την κρίση, γιατί αυτό που τους ενδιαφέρει είναι να βγαίνει το κομματικό μεροκάματο και να είναι ταϊσμένη η κομματική πελατεία.
Την κόπωση των υπόλοιπων διαχειρίζονται με ευτελή και κουτοπόνηρα επιχειρήματα εδώ και 9 χρόνια, ότι, «όπου να΄ ναι βγαίνουμε στο ξέφωτο», «διανύουμε τα τελευταία μέτρα», «είμαστε στην τελευταία κλειστή στροφή», και «φάγαμε τον γάϊδαρο», λες και απευθύνονται σε νήπια που θέλουν παραμύθιασμα για να μην γκρινιάζουν.

Σαρώνουν το κοινωνικό υπέδαφος στο μεταξύ, ύπουλοι κραδασμοί. Σε ατμόσφαιρα κοινωνικής ερημίας, η διάχυτη δυσαρέσκεια δείχνει ότι δεν έχει τρόπο να εκφραστεί.
Κι όταν κάποιος πάψει πλέον να ελπίζει, δεν θα χαλαλίσει απλώς μια βρισιά γι΄ αυτόν τον κόσμο, όπως θα έλεγε ο Άκης Πάνου. Είναι όμως ικανός να πιστέψει σε ο,τιδήποτε…

https://www.youtube.com/watch?v=GV8MN6RM5-U



Τρίτη 18 Δεκεμβρίου 2018

Κυρ-  Γιάννη "έσπασες"...
Απόσπασμα από τη δήλωση του Γιάννη Αλαφούζου μετά την βομβιστική επίθεση της Δευτέρας: "Δυστυχώς από το 2014 ο ΣΥΡΙΖΑ και οι ΑΝΕΛ έχουν ξεκινήσει μία απίστευτη εκστρατεία λάσπης εναντίον του ΣΚΑΪ και μια εκστρατεία διασποράς ψευδών ειδήσεων εις βάρος μας. Συνεπώς πιστεύω ότι βασικός ηθικός αυτουργός για την σημερινή επίθεση είναι η κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ - ΑΝΕΛ".

Από δω το είχαν από κει το πήγαιναν ολημερίς οι (αναγκαστικά) αυοθυματοποιημένοι δημοσιογράφοι του καναλιού, ώσπου τους έβγαλε από την αμήχανη θέση το αφεντικό, λέγοντας τα πράγματα με το όνομά τους. "Ο ΣΥΡΙΖΑ είναι ένοχος" και αρχηγού βοώντος, πάσα δημοσιογραφική αρχή παυσάτω!.. 

Δεν στέκεται, όμως, όπως και αν το δεις αυτή η βαρειά κατηγορία. Μπορεί ο ΣΥΡΙΖΑ να δείχνει ανοχή στις εκδηλώσεις χαμηλής παραβατικότητας- ο στοργικός και στα όρια της πατρικής αποδοχής χαρακτηρισμός "μπαχαλάκηδες" τι άλλο δηλώνει; Εδώ, ωστόσο τα μεγέθη είναι διαφορετικά. Όποιος τα κάνει ίσωμα, ας ετοιμάζεται να εισπράξει την ανάλογη χλεύη. 
Όχι δηλαδή επειδή βρήκαμε, στην περίπτωσή μας κυριολεκτικά, Παππά να θάψουμε πεντ΄- έξι...   


Δευτέρα 17 Δεκεμβρίου 2018

Γαμώ τα καμπαναριά σας βραδυάτικα!..

Χρειαζόμασταν κάτι περισσότερο από αυτήν την αέναη «δημοσιονομική προσαρμογή» που στράγγιξε εισοδήματα και ενέργεια από τη χώρα. Μερικές απλές «διαρθρωτικές» αλλαγές ας πούμε, που θα μετέβαλαν τις διαθέσεις ώστε να πάρει μπρος η Οικονομία. Όχι να υποθηκεύσεις, όπως έκανε ο Τσίπρας τα τιμαλφή για έναν αιώνα.
Λίγο πιο απλά πράγματα, που ως φαίνεται, μέσα στην παραζάλη τους, δεν είχανε καιρό.

Ένα φορολογικό σύστημα, για παράδειγμα, απλό και με κάποια διάρκεια και με τρόπο που θα πιάνει τους φοροφυγάδες. Δεν γίνεται εμείς οι μισθωτοί και κάποιοι λίγοι συνταξιούχοι, το 19% τουτέστιν –τα λεγόμενα «φυσικά πρόσωπα»- να πληρώνουμε το 90% των φόρων. Έλεος ρε!. (είμαστε κάπου 1,5 εκατ. ΑΦΜ από τα 7,5 εκατ. στη χώρα. Κι είναι για εμάς στα 1.250 ευρώ το ακατάσχετο τραπεζικό όριο, όταν για έναν καριόλη στη Λάρισα ή στην Καλαμάτα που γυρνάει με την Πόρσε στα χωράφια του- κι αν γυρνάει…- είναι στα 12.500).

Συγκριτικά με τον μέσο όρο του ΟΟΣΑ και της Ε.Ε οι φόροι στην Ελλάδα, δεν είναι υψηλοί. Με την διαφορά ότι εδώ πληρώνουμε τον βαρκάρη μονάχα εμείς. Αυτό το γαμημένο 19% των φυσικών προσώπων, μαζί με το 4,5% των επιχειρήσεων που πληρώνει το άλλο 83%. Ε, έτσι δεν βγαίνει.  Κάποια στιγμή- κι είμαστε εδώ ακριβώς!- θα τα παίξουμε.

Χρειαζόμαστε λέω μια νέα κοινωνική συμφωνία, αγαπημένη καραμέλα της αργυρώνητης και εξαχρειωμένης πολιτικής ελίτ, προτού να φάμε τις σάρκες μας μεταξύ μας. Εμείς τουλάχιστον που απομείναμε εδώ και προσπαθούμε να σταθούμε στη λαίλαπα, όπως μπορούμε όρθιοι.

Δεν παράγει ο ΣΥΡΙΖΑ διχόνοια, όπως γράφουνε κάτι άθλιοι μεγαλοδημοσιογράφοι- για να λέμε ονόματα, τύπου Πρετεντέρη και Παπαχρήστου-και όλο αυτό το εμετικό κουβάρι που ζητάει σήμερα να ξεπλύνει τις ντροπές του επειδή υπηρέτησαν-ξέρω πόσοι από αυτούς όμως δεν ξέρω και για πόσα, για να είμαι ειλικρινής- τις προηγούμενες εξουσίες.

Αυτοί οι γελοίοι τύποι, θα πρέπει να ακούσουν και να το μάθουν πως η προδοσία του Τσίπρα και της παρέας του που εξαργυρώσανε στο ταμείο τις αξίες της Αριστεράς δεν τους ξεπλένει από τις ξεδιάντροπες υπηρεσίες που προσφέρανε προηγουμένως στο σύστημα που μας έφερε ως εδώ. Απεχθάνομαι και να τους βρίσω. Γιατί δεν έχει νόημα. Έχουνε χάσει την τσίπα τους, ενώ ξέρουν ότι τους βλέπουμε. («Πάρε τα χειρόγραφα του μαλάκα και κάντα να διαβάζονται» έλεγε το αφεντικό για κάποιον από δαύτους, όταν ξεκίναγα στη δουλειά)

Περιορίζομαι να πω αυτό που έλεγα και επιμένω να λέω πάντα στον χώρο μας και ενοχλούσε βαθειά όσους είχαν κι έχουν λερωμένη τη φωλιά τους: Καθένας, είναι γιος του μπαμπά του! Τίποτε λιγότερο!

Απ΄ τα σύννεφα κατά τα λοιπά πέφτουν μόνον όσοι δεν τους γνώριζαν τι κουμάσια ορισμένοι ήσαν σ΄ αυτού του είδους την «Αριστερά των παραγόντων». Εξάλλου, δεν είναι η Αριστερά, κάνας άσπιλος χώρος. Και κανέναν δεν καταξιώνει αυτόχρημα η ένταξή του στις γραμμές της. Διότι καθάρματα, υπάρχουν κι εκεί. Σε κάθε Άρη, αντιστοιχεί κι ένας Σιάντος.

(Εν παρόδω: Απόγευμα Σαββάτου στη Σαλονίκη, πρωτοετής στην Βιομηχανική τον χειμώνα του ΄83 πήρα συντετριμμένος την απόφαση να φύγω από το Κόμμα όταν μετά από ένα γερό μεθύσι στην αγορά του Μοδιάνο που το συνεχίσαμε καλεσμένοι στο σπίτι του Γραμματέα ενός Τομέα, διαπίστωσα μπαίνοντας στο σαλόνι του να τον φοβούνται Άπαντες! Ολούρμου ρε, είπα! Δεν είμαστε τέτοιοι εμείς τα κομμούνια!.. Και πήρα το καπέλο μου κι έφυγα, χωρίς να πάψω- για δικούς μου λόγους- να ψηφίζω μέχρι σήμερα το Κόμμα. Τέλος η παρένθεση).

Προσπαθούν απεγνωσμένα τώρα, να βγάλουν σκάνδαλα του ΣΥΡΙΖΑ. Υπάρχει θέμα; Βεβαίως. Αλλά, για να μην χάσουμε την μπάλα, δεν μπαίνει στο ίδιο ζύγι η διαχείριση ΝΔ- ΠΑΣΟΚ με την τρέχουσα τριετία! Όσο κι αν τα πράγματα επιδεινώθηκαν στη ζωή μας και στις εξαρτήσεις της χώρας.

Σχοινοτενής πρόταση:
Μιλάνε για «σκάνδαλα» της σημερινής κυβέρνησης αόριστα και με στριγγλιές αυτά τα ακαθάρματα του συστήματος, οι λαδωμένοι πατόκορφα από τη Siemens, για να πω ένα μονάχα επιχειρηματικό όνομα, αυτοί που τους έχει κρεμασμένους από το μουνί της αυτή η αλανιάρα γραμματέας του Χριστοφοράκου, («άκου να σου πω. Εγώ είμαι από τον Πειραιά. Με κόβεις να φοβάμαι;» μου΄ πε στα ίσα στη Βουλή, όταν τέλειωσε την κατάθεσή της στην Προανακριτική…), αυτά τα αδύναμα τσόφλια (εξαίρεση ο επίμονος και έντιμος πρώην Πρόεδρος της Βουλής Απόστολος Κακλαμάνης)  που κατάπιαν αμάσητη την εκδοχή της «αυτοκτονίας» αυτού του καλού και αισιόδοξου παιδιού, του Κώστα Τσαλικίδη, που δικαιολόγησαν τα δισεκατομμύρια που φυγαδεύτηκαν απ΄ τη χώρα για να λέει τώρα φερ΄ ειπείν ο Μπόμπολας στους πρώην συναδέρφους «δεν έχω να σας αποζημιώσω!», τη φτώχεια που μοίρασαν, το ελεεινό υπόδειγμα που κατέλειπαν για να ηθικολογούν ξεδιάντροπα, ότι μαζί τα φάγαμε οι σαπιοκοιλιές γαμώ το συκώτι τους, την ξενητειά όπου εξόρισαν τα καλύτερα παιδιά μας, την ίδια ξενητειά που εξόρισαν κι εμάς μέσα μας και δεν υπάρχει γιατρειά, ώστε να κάθονται και να υβρίζονται αναμετάξυ τους χωρίς ίχνος σεβασμού στη Βουλή, χωρίς ευγένεια, χωρίς έγνοια για τους ανέργους και για μας που εργαζόμαστε δίχως πληρωμή, χωρίς κανένα σχέδιο για τον τόπο οι παρτάκηδες.
Απ΄ τον Τσίπρα και τον αχαμνό Κυριάκο, μέχρι τον απογοητευτικό θεσιθήρα Λαφαζάνη είναι όλοι τους παρτάκηδες!
Και στ΄ αρχίδια τους ο ντουνιάς και τα βάσανά του. Γιατί δεν φλέγονται για τον άλλον. Κι είναι στην πολιτική, επειδή δεν έχουν κάτι άλλο χρήσιμο να κάνουν. Και στην τελική, αντί να αφήσουν την Δικαιοσύνη να κάνει τη δουλειά της, κυλιούνται σαν τα γουρούνια στη λάσπη. (Και ποια Δικαιοσύνη, εδώ που τα λέμε. Αφού αυτοί την διορίζουν...)

Οργανώνεται όμως, ο κόσμος χωρίς αυτούς. Εκδηλώνεται ένας –στα σπάργανα έστω, αλλά υπαρκτός- κοινοτισμός. Μαγειρεύουν άνθρωποι σε γειτονιές της Αθήνας- το ξέρω γιατί με βάλανε στο κόλπο- από Νέα Σμύρνη μέχρι Παγκράτι κι από Δραπετσώνα μέχρι Σαλαμίνα κι από το λιγοστό τους έχει προσφέρουν οι άνθρωποι.
Σε Έλληνες και Ξένους, αξεδιάλεχτα, λέμε. Κοινωνικά φροντιστήρια, ας πούμε (κι εδώ να ειπωθεί μια καλή κουβέντα, πέρα από την κριτική για το ΚΚΕ, που τα στηρίζει). Ο κνίτης γιος ενός καρδιακού φίλου, από τον Χολαργό, παγαίνει φιλότιμα και διδάσκει δωρεάν Μαθηματικά –δυό ώρες δρόμο-σε ένα τέτοιο φροντιστήριο στο Περιστέρι.

Δεν είναι λίγα όλα αυτά. Απλώς δεν μπαίνουνε σε μια κοινή κοίτη. Να γίνουν λέω τα μικρά ρυάκια ποτάμι. Να σαρώσει αυτούς τους καριόληδες τους χάρτινους- γιατί χάρτινοι είναι!- μπας κι ορίσουμε κάποια στιγμή τη ζωή μας. Και να την αλλάξουμε; Ε, γιατί να φοβόμαστε τις λέξεις; Να την αλλάξουμε ρε γαμώ την κούνια τους!

Υ.Γ: Άσχετο, αλλά μπορεί και να συνέβαλε και αυτό ώστε γινήκαμε τέτοια ακατάβλητα αλάνια γυρνώντας με τα πόδια νυχτιάτικα απ΄ όπου κι αν τα πίναμε τότε στην Σαλονίκη. Από τον "Μακεδονικό" και τον "Τζότζο" στα Κάστρα, μέχρι τις Δυτικές Συνοικίες και τον Σιδηροδρομικό Σταθμό.
Έμπαινε τότε στον θρυλικό "Θερμαϊκό" -το ταβερνάκι απέναντι από το γήπεδο του ΠΑΟΚ στην ιερή Τούμπα -ο φίλος μου ο Μήτσος, φοιτητής στην Ιατρική κι έβαζε στο ηλεκτρόφωνο που είχε μόνο Στέλιο και κανέναν άλλον τραγουδιστή, το "Q 13", το θυμάμαι ακόμα, γιατί το έγραψα αργότερα σε κασέτα,  που ήταν το "Γύρισα όλους τους γιατρούς" και γιατί αγαπούσε τη "Γερμανίδα" που τον τύλιξε στο τέλος.

Βλοσυρός και σταυρώνοντας απειλητικά τα χέρια εκείνη την στιγμή που επαναλήφθηκε χιλιάδες φορές, ο κυρ- Μήτσος ο μαγαζάτορας, που ώρες- ώρες δεν σήκωνε χωρατά, φώναζε σεβαστικά στο κοινό: "σκασμός σερσερήδες! Παίζει το τραγούδι του Γιατρού!".

Πάγαινε βλέπεις ο Μήτσος και περιέθαλπε όλα τα γερόντια από Τούμπα, μέχρι Άνω Πόλη, μέχρι που εκτός από βασικά ,να τους παίρνει την πίεση ας πούμε, τους έλουζε και τους έκοβε τους ανήμπορους και παρατημένους από παιδιά κι εγγόνια ή τους άκληρους, τα νύχια. Χώρια η ψυχοθεραπεία, με τις ώρες...

Ο Μήτσος, που εργάζεται τώρα αφεντικό σε δημόσια νοσοκομειακή κλινική και γιατρεύει τον κοσμάκη. Και που μου είπε τις προάλλες καθώς τα πίναμε "ρε φίλε, μας έκανε ο Τσίπρας να ντρεπόμαστε για τ΄ όνομά μας...". Εμάς ρε; του λέω. Αλλά ήξερα ήδη την απάντηση...

Αφιερωμένο το άσμα!

https://www.youtube.com/watch?v=U377R64VINI



Δευτέρα 10 Δεκεμβρίου 2018


Σκόρπια

Κλείνοντας το μάτι στους Ναζί…

Κάκιστο δείγμα γραφής έδωσε πριν από λίγες ημέρες ο Κώστας Μπακογιάννης.
Ο υποψήφιος για τον Δήμο Αθήνας περπάτησε στους δρόμους του Αγίου Παντελεήμονα –και αυτό ακόμα δεν είναι καν σίγουρο, ή ήταν απλώς μια photo opportunity – έχοντας στο πλευρό του τον σεσημασμένο χρυσαυγίτη Σπύρο Γιαννάτο.
Στην κριτική που δέχθηκε, απάντησε με κάτι παλαιοκομματικά στερεότυπα του στυλ:

1.Στην αυτοδιοίκηση η πολιτική γίνεται στους δρόμους. Ούτε στα πολιτικοδημοσιογραφικά γραφεία, ούτε στα ζεστά σαλόνια, ούτε στα θερμόαιμα accounts.
2. Στην εποχή μας, ευτυχώς, μετά από αγώνες, όταν συναντάς ανθρώπους, δε ζητάς πιστοποιητικά πολιτικών φρονημάτων.

Όλο αυτό πασπαλισμένο με πληκτικό διδακτισμό για τις αιτίες που γεννάνε τον φασισμό. Καλά όλα αυτά. Τον ναζί τι τον ήθελε δίπλα του δεν (μας) είπε...(Όχι δηλαδή πως δεν ξέρουμε την απάντηση, αλλά, είναι απογοητευτικό ένας νέος και συναινετικός, όπως πλασάρεται, πολιτικός, να κλείνει τόσο ξεδιάντροπα το μάτι στην Χρυσή Αυγή).

-------------------------  

Η κόλαση είναι οι (Γ)άλλοι…

Ελπίζω κάποτε, όταν γκρεμίσουμε τις «Βαστίλες» της γκρίζας ζωής μας να΄ χουμε να διηγούμαστε χαμογελώντας νοσταλγικά στα εγγόνια μας (όσοι…) πόσο εύκολο ήταν να γίνει κι ότι απλά το καθυστερήσαμε λιγάκι, μέχρι να συνειδητοποιήσουμε ότι οι εχθροί μας, αυτοί που σήμερα δεν μας περιλαμβάνουν στις προτεραιότητές τους, ήταν χάρτινοι.

Κλισέ, αλλά, αληθές. Χρειάστηκε μια σπίθα μόνο για να πλημμυρίσουν οργή οι δρόμοι του Παρισιού, σπέρνοντας τρόμο στους πολιτικούς υπηρέτες αυτής της απόκοσμης και ετερόφωτης εξουσίας. (Τα επιτήδεια "πιστόλια" αυτού του χρεοκοπημένου συστήματος βλέπουν και πάντα θα βλέπουν "λαϊκισμό" και "ακρότητες" στις λαϊκές κινητοποιήσεις, αλλά κάπως πρέπει να βγαίνει το μεροκάματο...)

Σε άλλα νέα, το ΚΚΕ –με την σχετική καθυστέρηση είναι αλήθεια, αφού το πράγμα έπρεπε να εξεταστεί διεξοδικότερα-, χαιρέτισε τις κινητοποιήσεις. Δεν είναι απαραίτητα κακό αυτό.

Αναρωτιέμαι μόνο τι να σκέφτονται εκεί στον Περισσό, βλέποντας σε αντιδιαστολή, την ερημία και την παγωμάρα των ελληνικών δρόμων σε μια ασυνάρτητη χώρα που έχει υποστεί κατοχικές συνέπειες από την δριμεία επίθεση του κεφαλαίου και, περίτρομη και έμφοβη, μοιάζει τώρα υποταγμένη στη μοίρα της περιμένοντας ακίνητη, ακόμα μεγαλύτερα δεινά…Τα έχουν κάνει όλα άραγε σωστά και αναμένουν τώρα να... ωριμάσει ο "υποκειμενικός παράγοντας"; 

------------------------- 

Διαθέτει αλήθεια ΥΠΕΞ ο…μεντεσές των Βαλκανίων;

Οι ιστορικές εκκρεμότητες που καμώνεται ότι επιλύει ο πρωθυπουργός Αλέξης Τσίπρας, δεν λύνονται με έναν ερασιτεχνικό, ασταθή και ακαλλιέργητο βολονταρισμό.
Οι μεγάλες ιστορικές εκπτώσεις, όπως έκανε η κυβέρνηση με την προβληματική Συμφωνία των Πρεσπών καθ΄ υπόδειξη των ΗΠΑ, εκδικούνται διότι. Άσε που μαρτυρούν την εθνική μας κόπωση και την απουσία ζωτικότητας για να κατοχυρώσουμε τη αβέβαιη θέση μας στον σύνθετο κόσμο.

Σε μια κρίσιμη στιγμή ο Τσίπρας έχει αφήσει το υπουργείο Εξωτερικών ουσιαστικά ακέφαλο και την ώρα που σηκώνουν οι γείτονες απειλητικά κεφάλι, αυτός πανηγυρίζει από τη Μόσχα ότι κατάφερε να μπει στα σαλόνια της πλανητικής ελίτ χωρίς γραβάτα…("όλοι γελούν με ΄ μένανε γελώ κι εγώ ο καϋμμένος..." θα΄ λεγε ο σοφός μου πάππος).

Κι έτσι, η εξουθενωμένη χώρα μετεωρίζεται αενάως σαν τα ξύλινα αλογάκια του λούνα-παρκ στην παιδική χαρά του ΣΥΡΙΖΑ, θυμίζοντας αυτό που έλεγαν οι ευθύβολοι παλαιοί των ημερών: «άμα γεράσει ο γάϊδαρος, γίνεται μπαίγνιο των κοράκων»…



  

Παρασκευή 30 Νοεμβρίου 2018


Περί καταλήψεων…

Οι καταλήψεις σχολείων για τη Συμφωνία των Πρεσπών ανοίγουν νέο έδαφος για να επιδοθούμε στο αγαπημένο εθνικό σπορ: τους διχαστικούς αφορισμούς.
Υπάρχει θέμα; Ε, προφανώς. Όμως λύνεται αυτό, νομίζω, εντός ορίων της σχολικής κοινότητας και της οικογένειας, έστω στις συνθήκες κρίσης που βρίσκονται και οι δύο.

Διαφωνώ με μια προσέγγιση που υποστηρίζει ότι οι μαθητές είναι διχασμένοι σε «Εθνίκια» και «Αντίφα». Δεν είναι αυτή η πραγματική εικόνα των δημόσιων σχολείων.
Περισσότερα προβλήματα αντιμετωπίζουν οι δάσκαλοι, όπως μου μεταφέρει ένας ευρύς κύκλος φίλων και φίλεργων καθηγητών από αυτούς που κρατάνε ακόμα όρθια την Εκπαίδευση, από «προβληματικά» παιδιά οικογενειών που τις σάρωσε η οικονομική κρίση, ακόμα και σε οικονομικά εύρωστες (δηλαδή μεσοαστικές) προηγουμένως περιοχές.

Λίγοι άνθρωποι γνωρίζουν φερ΄ ειπείν ότι οι Σύλλογοι καθηγητών συνεδριάζουν με τις ώρες μετά τη λήξη του προγράμματος για να συζητούν πως θα επιλύσουν προβλήματα σίτισης ή ενδοοικογενειακής βίας που αντιμετωπίζουν πολλοί μαθητές και τους φέρνουν μπροστά σε πρωτόγνωρα επιθετικές καταστάσεις.

Διαφωνώ επίσης και με την πατερναλιστική προσέγγιση των Καψώχηδων, ότι περίπου «τα παιδιά δεν ξέρουν». Μα σε αυτά τα παιδιά έδωσαν δικαίωμα ψήφου από τα 17 οι εργοδότες σου μωρέ καϋμμένε…

Μην ξεχνάμε, ότι υπάρχουν παιδιά που βγαίνουν στους δρόμους, ακολουθώντας αυτό που έγραψε ο Μανώλης Αναγνωστάκης «εμείς που θέλαμε να πιστέψουμε σε κάτι πολύ και να πεθάνουμε».

Μην παραβλέπουμε τον παράγοντα του χαβαλέ και της νομιμοποιημένης κοπάνας από τα (εντελώς όμως) αδιάφορα μαθήματα, αλλά και την ορμή μιας οργισμένης από πολλά εφηβείας που βιάζεται να ενηλικιωθεί και να αποδείξει ότι μπορεί να σηκώσει στις πλάτες της μεγάλου μεγέθους υποθέσεις.

Όλα αυτά την ίδια στιγμή που κάθε σοβαρός άνθρωπος που σέβεται τη νοημοσύνη του, δεν μπορεί παρά να αναγνωρίσει ότι η Συμφωνία των Πρεσπών που επιβλήθηκε από τις ΗΠΑ και το ΝΑΤΟ, είναι προβληματική. Γνωρίζουν οι μαθητές αυτήν πλευρά της τρέχουσας ιστορίας;
Και γνωρίζουν επίσης το εγκληματικό ποιον των ναζί της Χρυσής Αυγής που σιγοντάρουν αυτό το ετερόκλητο κίνημα, ώστε να εισβάλλουν ύπουλα στις σχολικές αίθουσες σταλάζοντας το μίσος στις (διόλου αθώες, αλλά άμαθες και ως εκ τούτου εύπλαστες κατ΄ εμέ…) ψυχές των μαθητών; Διδάχθηκαν άραγε ότι οι ιδεολογικοί μέντορες των σημερινών ναζήδων παρέδωσαν την Μακεδονία στους Βούλγαρους στην Κατοχή;  

Και εξίσου σημαντικό: αντιλαμβάνονται τα παιδιά την διάκριση ανάμεσα στον εθνικισμό και την αποτρόπαια ναζιστική ιδεολογία, την οποία πρώτοι σαν κοινά κλεφτρόνια απαρνιούνται προκαλώντας αηδία οι Χρυσαυγίτες στα κρατητήρια και στον Πατριωτισμό; Μην τα υποτιμάμε λέω, αυτά.

Και τέλος ας μην συντηρούν αυτήν την διαίρεση περί εθνομηδενιστικής Αριστεράς και πατριωτικής Δεξιάς, όσοι στηρίζουν την καριέρα τους και βγάζουνε μεροκάματο παίζοντας εν ου παικτοίς. Η Αριστερά του Πατριωτισμού και της Αλληλεγγύης, γιατί περί αυτού απλά πρόκειται, ήταν πάντοτε εδώ στους λαϊκούς αγώνες, όταν άλλοι μήδιζαν ή μπαίνανε στα βαπόρια κάνοντας... αντίσταση κάτω από την ασφαλή μπέρτα των προστατών τους.

Αυτά τα ολίγα- και το πιθανότερο βέβαια, είναι να κάνω κι εγώ λάθος- αλλά αυτά πιστεύω.




Παρασκευή 23 Νοεμβρίου 2018


Μια ανάλυση για τον φετεινό Προϋπολογισμό από τον Βασίλη Ζήρα στην «Καθημερινή», τη μία λέω από τις τρεις εφημερίδες που διαβάζονται πλέον στη χώρα…

"Τι είναι ο προϋπολογισμός που κατέθεσε στη Βουλή η κυβέρνηση; Είναι αναπτυξιακός ή αντιαναπτυξιακός; Είναι προϋπολογισμός-ανάσα ή προϋπολογισμός του «πάρε κόσμε»;
Νομίζω ότι τα βασικά χαρακτηριστικά του είναι τα εξής:
Remaining Time-0:00
Fullscreen
Mute
1. Είναι ο πιο ελληνικός προϋπολογισμός των τελευταίων ετών, επειδή δεν γράφτηκε υπό την πίεση καταβολής δόσης από τους πιστωτές.
2. Είναι ο προϋπολογισμός του «κουμπούρα», του ανεπίδεκτου μαθήσεως. Δείχνει πως δεν μάθαμε τίποτα ύστερα από τόσα χρόνια κρίσης και, μόλις αποκτήσαμε κάποιο βαθμό ελευθερίας στην άσκηση δημοσιονομικής πολιτικής, αρχίσαμε τα ίδια. Λίγη μείωση φόρων εδώ κι εκεί, ένα επίδομα σε κάποιους άλλους. Παροχές δεξιά κι αριστερά, χωρίς στόχευση, χωρίς στρατηγική ή με στρατηγική μέχρι τις εκλογές.
3. Είναι ο προϋπολογισμός του «ο πελάτης έχει πάντα δίκιο». Το βασικό στοιχείο αυτού του προϋπολογισμού είναι πως δεν περιλαμβάνει την περικοπή των συντάξεων που είχε συμφωνήσει (και είχε ψηφίσει) η κυβέρνηση με τους θεσμούς. Αυτή ήταν η βασική στόχευσή της, δεδομένου ότι σε μια δημοκρατία συνταξιούχων, που λέει κι ο Τάσος Γιαννίτσης, ο καλύτερος πελάτης είναι ο συνταξιούχος. Προκειμένου να μην κόψει συντάξεις, η κυβέρνηση αρχικά περιέκοψε τις δημόσιες επενδύσεις κατά 300 εκατ., το επίδομα στέγασης κατά 350 εκατ., τη μείωση του ΕΝΦΙΑ, τη μείωση της φορολογίας στις επιχειρήσεις και διάφορα άλλα. Η Κομισιόν είπε ότι είναι κοροϊδία να δώσεις για επίδομα στέγασης μόνον 150 εκατ. ευρώ και απαίτησε να αυξηθεί το κονδύλι στα 400 εκατ. Προκειμένου να κλείσει την τρύπα που δημιουργούσε η απαίτηση της Επιτροπής, η κυβέρνηση έκοψε ακόμη 250 εκατ. ευρώ από τις δημόσιες επενδύσεις και 50 εκατ. ευρώ (σε σύνολο 102 εκατ.) από την επιχορήγηση των ασφαλιστικών εισφορών των νέων έως 25 ετών. Για κάποιο λόγο, κανένα πολιτικό κόμμα δεν θεωρεί τους πολύ νέους καλούς πελάτες. Πιθανώς γιατί λόγω υπογεννητικότητας ή μετανάστευσης φθίνουν ταχύτερα από τους συνταξιούχους. Ο Τσακαλώτος, που είναι αριστερός οικονομολόγος, υποστήριξε πως με την επιχορήγηση των ασφαλιστικών εισφορών απλώς δίνεις λεφτά στο κεφάλαιο, κι αυτό δεν είναι αριστερό. Προφανώς αριστερό είναι να δίνεις λεφτά στον συνταξιούχο κι αυτός να χαρτζιλικώνει με τη σειρά του τον άνεργο εγγονό του. Κι αν δεν είναι αριστερό, δεν πειράζει. Φέρνει ψήφους.
4. Είναι ο «κι εγώ αν ήμουν κυβέρνηση έτσι θα τον έφτιαχνα» προϋπολογισμός. Νομοτελειακά. Από τη στιγμή που δεν μειώνεται η μισθολογική δαπάνη ή η δαπάνη για τις συντάξεις, το μόνο που απομένει να κάνει κανείς είναι ό,τι κι ο Τσίπρας: λίγη μείωση φόρων εδώ κι εκεί, ένα επίδομα σε κάποιους άλλους. H δαπάνη για μισθούς και συντάξεις αποτελεί περίπου το 50% των συνολικών δαπανών της γενικής κυβέρνησης. Σενάριο συγκράτησης κρατικών δαπανών, χωρίς να επηρεαστούν αυτά τα κονδύλια, είναι άσκηση για μαθητευόμενους μάγους. Εξ όσων ενθυμούμαι, κανένας δεν προτείνει μείωση των δύο αυτών κονδυλίων, η δε αντιπολίτευση έσπευσε να καταθέσει νομοθετική ρύθμιση ακύρωσης των περικοπών των συντάξεων για να προλάβει τη συμφωνία της κυβέρνησης με τους πιστωτές.
Σε εκείνη την προ διετίας παρέμβαση για τη δημοκρατία των συνταξιούχων, ο Τάσος Γιαννίτσης είχε αναφέρει το εξής: «Με μέσο εισόδημα από απασχόληση 1.000 ευρώ και ένα ποσοστό αναπλήρωσης 60% (δηλαδή σύνταξη 600 ευρώ), το μέσο εισόδημα κάθε απασχολουμένου διαμορφώνεται στα 800 ευρώ προ φόρου, αν η αναλογία απασχολουμένων προς συνταξιούχους είναι 3:1. Ομως, αν η αναλογία είναι 1,3:1, τότε το εισόδημα μετά τις εισφορές πέφτει στα 550 ευρώ. Στην περίπτωση αυτή, φθάνουμε μάλιστα στο παράδοξο, να πρέπει ένας εργαζόμενος να επιβαρύνεται με τέτοιες εισφορές ή και φόρους για τα ελλείμματα του ασφαλιστικού συστήματος, που οι καθαρές απολαβές του (550 ευρώ) φθάνουν να είναι χαμηλότερες από τις καθαρές απολαβές του μέσου συνταξιούχου (600 ευρώ). Πόσο βιώσιμη και πόσο δίκαιη είναι μια τέτοια σχέση και τι επιδράσεις ασκεί στην οικονομία, στην ανάπτυξη, στις επενδύσεις, στη φυγή ενεργού πληθυσμού, στη μαύρη οικονομία, στη φοροδιαφυγή;». Αν αυτό είναι το παρόν και το μέλλον, τότε ο προϋπολογισμός δεν είναι ούτε αναπτυξιακός, ούτε αντιαναπτυξιακός, ούτε «ανάσα», ούτε του «πάρε κόσμε». Δεν είναι καν ο προϋπολογισμός του 2019, είναι ο προϋπολογισμός του χθες, το οποίο αρνούμαστε πεισματικά να ξεπεράσουμε".


Πέμπτη 22 Νοεμβρίου 2018

«Δικαιοσύνη»- Ιαβέρης…

Η πανελλήνια οργή που προκλήθηκε από την πρωτοφανούς σκαιότητας καταδίκη της φτωχής καθαρίστριας που σε τελική ανάλυση τα χρήματα που εισέπραξε τα δούλεψε, απέδειξε ότι παραμένει ακόμα σε ισχύ το αξίωμα, ότι η Δημοσιογραφία προβάλλοντας θέματα μεγάλης σημασίας, δεν μπορεί βεβαίως να αλλάξει τον κόσμο, μπορεί όμως να συμβάλλει ώστε να γίνει λίγο περισσότερο υποφερτός.

Κι αποδείχθηκε ακόμα ότι όσο πιο αδύναμος οικονομικά και κοινωνικά είσαι, τόσο δυσανάλογα ξεσπά στην καμπούρα σου με κτηνώδη και ωμό τρόπο η νόμιμη βία των αστικών θεσμών.

«Αναρωτιέμαι πως κοιμήθηκαν χθες το βράδυ αυτοί δικαστές» δήλωσε το πρωί στην εκπομπή του Παύλου Τσίμα στον Σκάϊ ο καθηγητής Πολιτικής Επιστήμης στο Πάντειο Θανάσης Διαμαντόπουλος. Γιατί να μην κοιμηθούν; Ο ιδρυματισμός από τον οποίον είναι βέβαιο ότι πάσχουν οι συγκεκριμένοι δικαστές του πενταμελούς Εφετείου Λάρισας, (!) όπως και αυτοί που επέβαλλαν την πρωτόδικη ποινή, τους εμποδίζει να αντιληφθούν το μέγεθος της ύβρεως και της μοχθηρής τους μανίας που προκαλεί αηδία.


Περιμένουμε από την Δικαιοσύνη, την κανονική, όχι την «Δικαιοσύνη Ιαβέρη», να διορθώσει τo άδικο. 

Τρίτη 20 Νοεμβρίου 2018

Τι (δεν) ξέρουμε για την ΑΟΖ.

Πόσο βάσιμες είναι οι τουρκικές αξιώσεις για τις ΑΟΖ της Μεσογείου; Μια ενδιαφέρουσα και κατατοπιστική ανάλυση δημοσιεύθηκε στην "Καθημερινή της Κυριακής" από τον Άγγελο Συρίγο, αναπληρωτή καθηγητή Διεθνούς Δικαίου και Εξωτερικής Πολιτικής στο Πάντειο Πανεπιστήμιο.

Τις τελευταίες εβδομάδες ο Tούρκος υπουργός Aμυνας, Χουλουσί Ακάρ, παρουσιάζει διάφορους χάρτες με ακραίες τουρκικές διεκδικήσεις εις βάρος των ελληνικών θαλασσίων ζωνών. Οι χάρτες αυτοί δημιουργήθηκαν την περίοδο 2010-12. Είχε προηγηθεί η υπογραφή συμφωνιών μεταξύ Κυπριακής Δημοκρατίας με Αίγυπτο (2003), Λίβανο (2007) και Ισραήλ (2010). Με αυτές η Κύπρος οριοθέτησε την αποκλειστική οικονομική ζώνη της στις νότιες και νοτιοανατολικές της θάλασσες. Ακολούθως, διαχώρισε το μεγαλύτερο τμήμα των θαλάσσιων περιοχών της σε 13 ερευνητικά τεμάχια και προχώρησε σε διεθνείς διαγωνισμούς. 
Η Τουρκία θεώρησε ότι οι συμφωνίες είναι νομικά άκυρες και κατά συνέπεια μη δεσμευτικές. Διεκδίκησε όλες τις θαλάσσιες περιοχές δυτικά της Κύπρου ως τμήμα της τουρκικής υφαλοκρηπίδας. Στην Κύπρο αναγνώρισε μόνον τα χωρικά της ύδατα. Νοτίως και νοτιοανατολικώς του νησιού η παρέμβαση της Τουρκίας υποτίθεται ότι έγινε για λογαριασμό των Τουρκοκυπρίων που απαίτησαν ό,τι είχε απομείνει. Δικαιώματα, όμως, επί της υφαλοκρηπίδας και της ΑΟΖ ασκούνται από κράτη και όχι από ομάδες στο εσωτερικό των κρατών, όπως είναι οι Τουρκοκύπριοι.
Τον Απρίλιο του 2012, λίγες ημέρες πριν από τις ελληνικές βουλευτικές εκλογές, δημοσιεύθηκαν στην τουρκική εφημερίδα της κυβερνήσεως εκχωρήσεις θαλασσίων περιοχών δυτικώς της Κύπρου και νοτίως της Ρόδου και του Καστελλόριζου στην κρατική τουρκική εταιρεία πετρελαίου ΤΡΑΟ. Το τμήμα της Ανατολικής Μεσογείου ανάμεσα στην Κύπρο και στη Ρόδο κατέστη και επισήμως αντικείμενο διεκδικήσεως από την Τουρκία. Ολα αυτά δεν αποθάρρυναν τις ξένες πετρελαϊκές εταιρείες που αποφάσισαν να επενδύσουν στα τεμάχια της κυπριακής ΑΟΖ.
Σε εκείνη τη φάση Tούρκοι στρατιωτικοί προχώρησαν σε ασκήσεις επί χάρτου με ακραία σενάρια διεκδικήσεων στην Ανατολική Μεσόγειο. Βασικός εμπνευστής των περισσοτέρων είναι ο νυν υποναύαρχος του γενικού επιτελείου ναυτικού, Γιαϊτσί, που δημοσίευσε και σχετική μελέτη (Cihat YAYCI, «Dogu Akdeniz’de Deniz Yetki Alanlarinin PaylasIlmasi Sorunu ve Türkiye»).
Τα βασικά σημεία αυτών των χαρτών είναι τα ακόλουθα: 
(α) Η Τουρκία εμφανίζεται να είναι το κράτος με το οποίο πρέπει να γίνουν όλες οι οριοθετήσεις στην Ανατολική Μεσόγειο. 
(β) Οι χαράξεις βασίζονται στη μέση γραμμή ανάμεσα στις ηπειρωτικές ακτές της Τουρκίας και απέναντι κράτη. 
(γ) Κατά την οριοθέτηση αγνοούνται απολύτως όλα τα νησιά ανεξαρτήτως μεγέθους. Eτσι αγνοούνται η Ρόδος, η Κάρπαθος, η Κρήτη, ακόμη και η Κύπρος που είναι κράτος. Στα νησιά «αφήνονται» ως θαλάσσια ζώνη μόνον χωρικά ύδατα. 
(δ) Το δέλεαρ για τις παράκτιες χώρες της Ανατολικής Μεσογείου είναι, ότι εάν υπογράψουν συμφωνίες με την Τουρκία, θα «κερδίσουν» σημαντικές θαλάσσιες εκτάσεις εν συγκρίσει με οριοθετήσεις με Ελλάδα και Κύπρο.
Συνολική απεικόνιση της καταστάσεως στην Αν. Μεσόγειο
Με κίτρινο σημειώνονται οι επίσημες τουρκικές εκχωρήσεις δικαιωμάτων έρευνας και εκμεταλλεύσεως επί της ελληνικής υφαλοκρηπίδας και της κυπριακής ΑΟΖ ήδη από τον Μάιο του 2012. Με την κόκκινη γραμμή απεικονίζονται οι νέες διεκδικήσεις που προβάλλει ο Tούρκος υπουργός Aμυνας Χουλουσί Ακάρ και εκτείνονται νοτίως της Κρήτης σε περιοχές που η Ελλάδα έχει ήδη διαχωρίσει σε ερευνητικά τεμάχια.
Πρόταση οριοθετήσεως Τουρκίας με Λίβανο
Η Τουρκία προτείνει στον Λίβανο να καταγγείλει τη συμφωνία που υπέγραψε με την Κύπρο (2007). Με πορτοκαλί χρώμα σημειώνονται οι περιοχές που θα κερδίσει εν συγκρίσει με τη σημερινή οριοθέτηση. Για τις ανάγκες της τουρκικής προτάσεως αγνοείται η Κύπρος. Το ενδιαφέρον είναι ότι η προτεινόμενη οριοθέτηση παραβιάζει τη συριακή υφαλοκρηπίδα, αφού εισέρχεται εμφανώς σε τμήμα της.
Πρόταση οριοθετήσεως Τουρκίας με Ισραήλ
Πρόκειται για τον πιο ακραίο από πλευράς συλλήψεως χάρτη. Η Τουρκία βασίζεται σε ένα μικρό τμήμα της ακτογραμμής της για να αμφισβητήσει την ελληνική υφαλοκρηπίδα και την κυπριακή ΑΟΖ. Η πρόταση παραβιάζει ελαφρώς και την υποτιθέμενη πρόταση οριοθετήσεως Τουρκίας – Αιγύπτου. Το δέλεαρ για τους Ισραηλινούς είναι ότι το προτεινόμενο όριο τοποθετείται δεκάδες μίλια δυτικότερα του σημερινού.
Πρόταση οριοθετήσεως Τουρκίας με Αίγυπτο
Η Τουρκία ζητεί από την Αίγυπτο να αποκηρύξει την κατατεθειμένη στον ΟΗΕ συμφωνία της με την Κύπρο (2003). Προτείνει οριοθέτηση ανάμεσα στις τουρκικές και αιγυπτιακές ακτές, αγνοώντας την Κύπρο. Επειδή επιλέγει τη μέση γραμμή, αφήνει εκτός των διεκδικήσεών της (δηλ. «εκχωρεί» στην Αίγυπτο) το επίμαχο τεμάχιο 10, όπου κάνει γεωτρήσεις η ExxonMobil. Η Αίγυπτος εμφανίζεται να «κερδίζει» πολλές χιλιάδες τετραγωνικά χιλιόμετρα θαλάσσιας περιοχής (με πορτοκαλί χρώμα).
Τουρκικές διεκδικήσεις νοτίως της Κρήτης
Μέχρι το 2011 οι τουρκικές διεκδικήσεις ορίζονταν δυτικά από τα χωρικά ύδατα Ρόδου – Καρπάθου – Κάσου και ανατολικά από τα χωρικά ύδατα της Κύπρου. Οι Tούρκοι χαρτογράφοι πρότειναν να μην περιοριστούν οι Τουρκοκύπριοι στις περιοχές βορείως και ανατολικώς του νησιού (10.600 τετρ. χλμ.) αλλά να διεκδικήσουν και τις θάλασσες νοτίως (24.500 τετρ. χλμ.). Αυτό έγινε τον Σεπτέμβριο του 2011. Ο χάρτης με τις τουρκικές διεκδικήσεις νοτίως της Κρήτης (8.900 τετρ. χλμ.) εμφανίστηκε από τον Ακάρ τον Οκτώβριο του 2018.
Οι θαλάσσιες ζώνες των νησιών και το «δέλεαρ» για τη Λιβύη
Οι χάρτες αυτοί παρουσιάστηκαν από τον Ακάρ κατά την επίσκεψή του στη Λιβύη. Στον χάρτη αριστερά οι Τούρκοι προτείνουν να αγνοηθεί η υφαλοκρηπίδα Ρόδου, Καρπάθου, Κάσου και Κρήτης και να θεωρηθούν ως αντικείμενες ακτές για οριοθέτηση αυτές της Τουρκίας. Ετσι η Λιβύη θα «κερδίσει» 16.700 τετρ. χλμ. Στον χάρτη δεξιά οι Τούρκοι δεν περιορίζονται στις περιοχές που έχουν οι ίδιοι όφελος. Προτείνουν στους Λίβυους να συνεχίσουν την οριοθετική γραμμή δυτικά σε όλο το μήκος της Κρήτης, αυξάνοντας κατά 39.000 τετρ. χλμ. την περιοχή τους. Το σύνολο των προτεινόμενων τουρκικών οριοθετήσεων παραβιάζει στοιχειώδεις κανόνες του διεθνούς δικαίου για τις θαλάσσιες ζώνες των νησιών. Κατ’ αναλογίαν, σύμφωνα με την τουρκική λογική, το Ηνωμένο Βασίλειο και η Ιρλανδία ως νησιά δεν έπρεπε να έχουν θαλάσσιες ζώνες στον Ατλαντικό ωκεανό. Η επίκληση των δικαιωμάτων των Τουρκοκυπρίων είναι εντελώς προσχηματική. Οι Τουρκοκύπριοι έχουν «εκχωρήσει» τα σχετικά δικαιώματα στην τουρκική κρατική εταιρεία πετρελαίου ΤΡΑΟ.
Οι χάρτες που υιοθετεί με καθυστέρηση 7-8 ετών από τη δημιουργία τους ο Ακάρ, επιχειρούν να ανατρέψουν το σύνολο των συμφωνιών οριοθετήσεως στις οποίες προχώρησε η Κύπρος με τις γειτονικές της χώρες. Η αμφισβήτηση συμπεφωνημένων θαλασσίων ορίων δεν διαφέρει επί της ουσίας από την αμφισβήτηση χαραγμένων χερσαίων συνόρων. Η προσπάθεια ανατροπής του πολιτικού χάρτη της περιοχής αποτελεί εντελώς τυχοδιωκτική επιλογή, που δυναμιτίζει τη σταθερότητα όλης της Ανατολικής Μεσογείου. Το χειρότερο είναι ότι η Τουρκία αντιμετωπίζει τις θαλάσσιες ζώνες της Ελλάδας και της Κύπρου ως λεία που προτείνει γενναιόδωρα να τη μοιραστεί με τα υπόλοιπα κράτη της περιοχής.

Δευτέρα 19 Νοεμβρίου 2018

Στη μνήμη του

Δεν του βρήκαν τίποτε! Καμιά κατάχρηση. Οπότε, ενός λεπτού χαζοί. Γι΄ αυτόν τον έρμο, τον αξιοπρεπή Ζακ που δολοφονήθηκε. Κι ανάθεμάμε αν την πληρώσουνε ποτέ αυτά τα πουσταριά που τον κλωτσούσανε νεκρό κάτω στα αδιάφορα πλακάκια της Ομόνοιας. Αν δεν αποδοθεί Δικαιοσύνη, ας μην ψάχνουνε μετά οι αναλυτές πως παράγεται το μίσος... 

Κυριακή 18 Νοεμβρίου 2018

Το Πολυτεχνείο Ζει!

Όταν η μνήμη υποβιβάζεται στο επίπεδο της τελετουργίας, οι πολιτικοί αγώνες αντιμετωπίζονται σαν φτηνά πανηγυράκια. Με την –αναγκαία;- πινελιά εκείνων που τα σπάνε στο κέντρο, ώστε αρκετοί να αναρωτιούνται σήμερα «μήπως ήρθε η ώρα να καταργηθεί η καθιερωμένη πορεία;».

(Ε, κάνουν ό,τι μπορούν γι΄ αυτό και τα «καθεστωτικά ενημερωτικά» μέσα που χτυπάνε, όπως άλλοτε οι μπάτσοι με τα στειλιάρια,  στο ψαχνό της συλλογικής κόπωσης…).  

Όμως την κατάργηση της πορείας επιθυμεί διακαώς τόσα χρόνια και η πρεσβεία των ΗΠΑ όπου καταλήγουν χρόνια τώρα οι διαδηλωτές και δεν έπαψε ποτέ να εκφράζει την ενόχλησή της, επειδή ίσως υπάρχει ακόμα (πολύς) κόσμος που θυμάται, κι άλλοι τόσοι- οι νέες γενιές βασικά- που πληροφορούνται στην πορεία της πολιτικής τους ενηλικίωσης τις βαρειές ευθύνες και την συμμετοχή-κέντρων και παράκεντρων- της αμερικανικής διοίκησης στο χουντικό πραξικόπημα και στην προδοσία της Κύπρου.

Δεν ταιριάζει σε αξιοπρεπείς ανθρώπους η λήθη. 

Γιατί, το Πολυτεχνείο, δεν τελείωσε το ΄73. Και τα αιτήματά του παραμένουν σε ισχύ. Όσο τουλάχιστον υπάρχουν Πολίτες που αγωνίζονται –πολύ περισσότερο στις μέρες μας, για Ψωμί- Παιδεία- Ελευθερία- Εθνική Ανεξαρτησία- καθώς δεν έχουμε τίποτε από αυτά κι έχουμε αντίθετα μετατραπεί με ευθύνη αυτής της απροκάλυπτα γονατισμένης κυβέρνησης σε αμερικανικό υποζύγιο. 

Θα «σκαλώνουν» μπροστά σε αυτά τα αιτήματα, όλες οι σημερινές αλλά και οι επόμενες γενιές που αξιώνουν Δικαιοσύνη στην διαβατάρικη ζωή που ζούμε κι όχι σε κάποιο μεταφυσικό σύμπαν που καταστέλλει τα πάθη και τις αρετές των ανθρώπων.

Υ.Γ: Ήταν μαζική η χθεσινή πορεία. Εντούτοις, τα "καθεστωτικά μέσα" σταθήκανε στις -συνήθεις και αναμενόμενες- μολότοφ.....

Υ.Γ 1: Εν παρόδω: Δεν υπάρχει, ούτε και υπήρξε ποτέ κάποια...διαβόητη "γενιά του Πολυτεχνείου"στην οποία εντέχνως επιχειρήθηκε να φορτωθεί το μεταπολιτευτικό άγος. Μειοψηφία αγωνιστών φοιτητών, κάποιοι (στατιστικά ανυπολόγιστοι) πλην όμως συγκλονιστικοί μαθητές, εργαζόμενοι πολλών κλάδων, απο οικοδόμους μέχρι μισθωτούς και πολίτες της Αθήνας που προσέτρεξαν εν κινδύνοις. Αυτοί ήσαν.

Για τη σημερινή κατάντια μας και τα δικά μας χαΐρια, όθεν, ας ψάχνουμε αλλού εχθρούς να τα φορτώσουμε... 




ΤΟ ΠΟΛΥΤΕΧΝΕΙΟ ΩΣ Η «ΕΚΠΛΗΞΗ» ΠΟΥ ΕΠΙΦΥΛΑΣΣΕΙ   
      Η ΠΑΝΟΥΡΓΙΑ ΤΗΣ ΙΣΤΟΡΙΑΣ ΣΤΟΥΣ ΑΠΑΙΣΙΟΔΟΞΟΥΣ
                                                                 
                                                                   της Νάντιας Βαλαβάνη
       
           Δημοσιεύτηκε την Κυριακή, 18.11.2018 στην Ειδική Έκδοση της
             εφημερίδας Documento «Τα αιρετικά Νο 5» με τίτλο «Εδώ Πολυτεχνείο»
             20+4 μαρτυρίες & (αντι)θέσεις πρωταγωνιστών για την εξέγερση του
            Νοέμβρη 1973

Όταν ξέσπασαν τα γεγονότα ήμουν πρωτοετής. Τότε δίναμε Εισαγωγικές τον Σεπτέμβρη και οι σχολές άνοιγαν το Νοέμβρη. Θυμάμαι τι σοκ δοκίμασα όταν στις 12 Σεπτεμβρίου 1973, πηγαίνοντας για να δώσω Έκθεση, διάβασα στους κεντρικούς τίτλους των εφημερίδων για το πραξικόπημα στη Χιλή και τη δολοφονία του Αλιέντε.
                                      1973: Πριν το Πολυτεχνείο

Είχα τελειώσει το γυμνάσιο το 1972 και βρέθηκα να δίνω Εισαγωγικές για πρώτη φορά ένα χρόνο αργότερα με «εντολή» ΚΝΕ: Αρχές Ιανουαρίου 1973 είχα γυρίσει από την Αγγλία μετά από ένα εξάμηνο, παρατώντας τις σπουδές μου με στόχο να οργανωθώ στην Ελλάδα – έχοντας όμως γευτεί προηγουμένως στο Λονδίνο μια πολιτιστική έκρηξη και δυο τεράστιες διαδηλώσεις, ενάντια στον πόλεμο του Βιετνάμ και για τερματισμό της διοικητικής κράτησης χωρίς κατηγορίες (Internment) στη Βόρεια Ιρλανδία. Τέλος Γενάρη η Τασία Σταματοπούλου, φοιτήτρια της Παντείου, μου πρότεινε να γίνω μέλος της Αντι-ΕΦΕΕ. Τους επόμενους μήνες έγινα μέλος του ΠΑΜ Νέων και την ΚΝΕ.

Είχα επιστρέψει εγκαίρως: Η περίοδος αυτή ήταν ένα μεγάλο σχολειό παράνομης, αλλά και ανοιχτής μαζικής πάλης σε εξαιρετικά συμπυκνωμένο πολιτικό-αγωνιστικό χρόνο. Συμμετείχα κατευθείαν στις παράνομες διαδηλώσεις στο κέντρο της Αθήνας, που διαλύονταν με συλλήψεις, και σχεδόν σε κάθε συνέλευση στα σκαλάκια της Νομικής και στο προαύλιο του Πολυτεχνείου. Δήλωσα «σπουδάστρια στις Σχολές Σταυράκου» για να γίνω μέλος της Φοιτητικής Ένωσης Κρητών, όπου προέδρευε η Ιωάννα Καρυστιάνη συντονίζοντας όλο το δίκτυο των Τοπικών Σπουδαστικών Συλλόγων, πραγματική «πασιονάρια»  του «στρατηγείου» κατάστρωσης των σχεδίων για το μαζικό αντιδικτατορικό φοιτητικό κίνημα (ρόλο που έπαιζαν αυτοί οι Σύλλογοι). 

Ωστόσο, για ν’ αποχωρήσεις απ’  οποιοδήποτε τέτοιο γεγονός έπρεπε να γλυτώσεις απ’ το ξύλο και τις συλλήψεις παρακρατικών κι ασφαλιτών που καραδοκούσαν στο δρόμο. Όταν στρατεύτηκαν οι «συνδικαλιστές», βρέθηκα ως δήθεν φοιτήτρια Νομικής και μέλος της Επιτροπής Αγώνα να μαζεύω από τα δικηγορικά γραφεία με την ψυχή στο στόμα υπογραφές για την επιστροφή τους. 

Συμμετείχα στις δυο καταλήψεις της Νομικής και όταν η αστυνομία μπούκαρε στη δεύτερη, εγκλωβίστηκα ανάμεσα στη μεγάλη ομάδα κοριτσιών στην ταράτσα: Προκειμένου να φτάσουμε στο κεφαλόσκαλο, μας ανάγκασαν να τρέξουμε σκυφτές ανάμεσα σε δυο σειρές αστυνομικών που βάραγαν με κλομπ. Με τη βοήθεια ενός άγνωστου φοιτητή της Ιατρικής βρέθηκα με σπασμένο κεφάλι στο «Ρυθμιστικό», όπου η μοναδική ερώτηση του γιατρού πριν τα ράμματα  ήταν: «Σιδερένιο ή ξύλινο κλομπ;». Ολόγυρα οι ασφαλίτες συλλάμβαναν τραυματίες σε κατάσταση αμόκ, καθώς είχαν μεταφερθεί συνάδελφοι τους τραυματισμένοι από οικοδόμους στην Ομόνοια.

Αυτό ήταν και το πρόβλημα μου: Αν ήσουν φοιτητής χωρίς φάκελο και σε έπιαναν σε οποιοδήποτε τέτοιο γεγονός, μπορούσες να πείσεις ότι είσαι πολιτικά «άσχετος» και να τη γλυτώσεις - στη χειρότερη περίπτωση,  μ’  ένα χέρι «προειδοποιητικό» ξύλο.  Αν δεν ήσουν φοιτητής, όμως, ήταν σαν να είχες στο μέτωπο σου γραμμένη τη λέξη «οργανωμένος». Έτσι η καθοδήγηση μου έβαλε  καθήκον να μπω σε σχολή – και το καλοκαίρι βρεθήκαμε να διαβάζουμε μαζί, χωρίς φροντιστήρια,  εγώ και ο δεύτερος απ’ την τριμελή μας οργάνωση της ΚΝΕ, ο Αρκάδης Μανουσάκης, που είχε μόλις τελειώσει το γυμνάσιο. Ο Αρκάδης πέρασε στο Φυσικό Αθηνών κι εγώ στο Οικονομικό Τμήμα της ΑΣΟΕΕ. 

Την ίδια περίοδο κάναμε δουλειά για το ΟΧΙ στο Δημοψήφισμα, στην οποία διέπρεψε ο τρίτος του πυρήνα μας: Ο Στέλιος Ορφανός, επίσης Ηρακλειώτης κι ένα χρόνο μεγαλύτερος, δευτεροετής στη Σχολή Πολιτικών Μηχανικών ΕΜΠ, μαζί με τον φοιτητή της Γεωπονικής Κώστα Καμπιτάκη έκαναν τέτοια φασαρία έξω απ’  το εκλογικό τμήμα, ώστε να χρειαστεί να τους φυγαδεύσει απ’  την ΕΣΑ ολόκληρο το χωριό περνώντας τους σπίτι-σπίτι, ενώ το βράδυ οι Βούτες αναδείχθηκαν στο μοναδικό(;) χωριό στην Ελλάδα που έβγαλε επίσημα ΟΧΙ!
                
Ένα συλλογικά και ατομικά «βιωμένο» Πολυτεχνείο

Χωρίς τα προηγούμενα – και την άρση του στρατιωτικού νόμου στην προσπάθεια της χούντας «να φορέσει πολιτικά» – δε θα υπήρχε Πολυτεχνείο. Χωρίς το Πολυτεχνείο, δύσκολα θα τινάζονταν στον αέρα τα σχέδια «πολιτικοποίησης» της χούντας, που προχωρούσαν με συνέργεια μεγάλου μέρους του «παραδοσιακού» πολιτικού κόσμου, αλλά και του παράνομου ΚΚΕες, που ακολουθούσε Realpolitik «προσαρμογής». 

Χωρίς Πολυτεχνείο, οι εξελίξεις θα ήταν πιθανότατα ανάλογες με τη Χιλή: Η «υπό επίβλεψη πορεία προς τη δημοκρατία» μέσω  «πολιτικοποίησης» της χούντας του Πινοσέτ είχε ως αποτέλεσμα να κυριαρχεί σήμερα η λήθη. Η πλειοψηφία των νεώτερων ανθρώπων δεν έχουν ιδέα για την εποποιία της λαϊκομετωπικής Unidad Popular και το αιματοβαμμένο πραξικόπημα για την ανατροπή της. Στην Ελλάδα, αντίθετα, παρ’  όλα τα προβλήματα μας κι ενώ μας χωρίζει απ’  το Πολυτεχνείο η ίδια χρονική απόσταση με το στρατιωτικοφασιστικό    πραξικόπημα στη Χιλή, χτυπάει ακόμα το ρολόι μιας μνήμης συλλογικής:  Τα μικρά παιδιά μαθαίνουν κάτι ουσιαστικό για τη χούντα, το ρόλο των Αμερικάνων και την αξία του αγώνα, της συλλογικότητας και της αλληλεγγύης. Χάρη στο γιορτασμό του Πολυτεχνείου μέσα στα σχολεία και στον μοναδικό στα παγκόσμια χρονικά «θεσμό» μιας - αδιάλειπτα επί 43 χρόνια και σε κάθε πόλη - διαδήλωσης μνήμης μιας λαϊκής εξέγερσης, που στην Αθήνα καταλήγει στην Αμερικάνικη Πρεσβεία.

Όπως είναι γνωστό, στις μαζικές συνελεύσεις σχολών Τετάρτη βράδυ οι δυο μεγαλύτερες παράνομες οργανώσεις, ΚΝΕ/Αντι-ΕΦΕΕ και «Ρήγας», υποστηρίξαμε την ίδια «γραμμή», από άλλη σκοπιά ο καθένας: Να μη μείνουμε, γιατί θα εξελιχθεί σε μετωπική σύγκρουση, για την οποία λαός και  κίνημα δεν έχουν ακόμα πιθανότητες νίκης. Όλες οι άλλες φοιτητικές αντιδικτατορικές οργανώσεις  και προπαντός το «αυθόρμητο» κίνημα ήθελαν κατάληψη. 

Η αλήθεια είναι ότι δώσαμε με κρύα καρδιά μια χαμένη μάχη: Υπήρχε ήδη η αίσθηση ότι τα γεγονότα ξεπερνούσαν όχι μόνο το κεντρικό αίτημα πάλης όλης αυτής της περιόδου για ελεύθερες φοιτητικές εκλογές, αλλά και το δικό μας μέτρο ανάλυσης της κατάστασης και των διαθέσεων του κόσμου. Αυτό μετέφερα και στον καθοδηγητή μου Αντώνη Οικονόμου, που τον συνάντησα πολύ ανήσυχο την επόμενη μέρα, Πέμπτη πρωί, στο μοναδικό δίωρο που έλειψα απ’  το Πολυτεχνείο. 

Απ’  τον Αντώνη, που τον ήξερα με ψευδώνυμο, έμαθα ότι θα με συναντήσει στο προαύλιο «κάποιος γνωστός μου» για να μας  εφοδιάσει με προκηρύξεις της Αντι-ΕΦΕΕ και της ΚΝΕ. Και μου ζήτησε κάτι που ακόμα τώρα με συγκινεί όταν το θυμάμαι, ν’  αγοράσω μερικές κονσέρβες γάλα και κρέας για την Καρυστιάνη και άλλους, που είχαν απολυθεί πρόσφατα απ’ την ΕΣΑ. Σωστή, αλλά παντελώς ανεφάρμοστη αποδείχτηκε και η κατεύθυνση για «συγκροτημένη απαγκίστρωση με διαδηλώσεις» το απόγευμα της Πέμπτης. 

Από τη στιγμή που είχε κριθεί το θέμα της παραμονής, ο μόνος τρόπος για να «νικήσει» το Πολυτεχνείο ήταν να οργανωθεί η κατάληψη ως «συλλογικός οργανωτής και καθοδηγητής», με κρίσιμο το ρόλο του ραδιοσταθμού - και να «κρατήσει» μέχρι το πικρό τέλος. Σε αυτή την κατεύθυνση τα δώσαμε όλα.

Ως «γνωστός μου», παραδίδοντας μου μια σακούλα γεμάτη πακέτα προκηρύξεων, εμφανίστηκε ο Θανάσης Σκαμνάκης, δημοσιογράφος στα «ΝΕΑ», «ύποπτος» για οργανωμένος. Μέχρι τη στιγμή όμως που τον βρήκα να με περιμένει έξω απ’  τις Φυλακές Κορυδαλλού κατά την αποφυλάκιση μου μετά την κατάρρευση της χούντας, έχοντας ο ίδιος μόλις βγει μέσα από πολύμηνη παρανομία, δεν είχα την παραμικρή υποψία ότι ήταν μέλος του Γραφείου 
Σπουδάζουσας και καθοδηγητής του καθοδηγητή μου! 

Οι προκηρύξεις αποτέλεσαν πολιτικά ένα πρόβλημα: Παρόλο που πέρασα το μεγαλύτερο μέρος τους στον Αρκάδη και στον Στέλιο για να τις μοιράσουν παραπέρα στο 20μελές κλιμάκιο της Αντι-ΕΦΕΕ που «κρατούσαμε», αυτές που είχα κρατήσει η ίδια έμειναν να «καίνε» τις τσέπες μου μέχρι τις πρώτες μεταμεσονύχτιες ώρες της Παρασκευής: Εκτυπωμένες πριν την κατάληψη, το βασικό τους σύνθημα ήταν «Ελεύθερες φοιτητικές εκλογές» σ’  ένα πολιτικό τοπίο που έβαζε ζητήματα για την τύχη της χώρας, για δημοκρατία κι ανεξαρτησία, ΝΑΤΟ κι Αμερικάνους. Τις ξεφορτώθηκα τελικά στο περιστύλιο της Σχολής Καλών Τεχνών όταν τα τανκς ζώσανε το Πολυτεχνείο προκειμένου  να μην τις βρουν πάνω μου.

Σε διάφορες συλλογικές εκδόσεις, ντοκιμαντέρ και τηλεοπτικές συζητήσεις έχω αναφερθεί στη μια ή την άλλη πτυχή της θαυμαστής οργάνωσης της κοινωνικής ζωής μέσα μέχρι τη συνταγμένη έξοδο μας από το Πολυτεχνείο, όπως και γι’  αυτό που βίωσα ως ένα συμβάν ανεπανάληπτο: Το μαζικό ηρωισμό στη διπλή αλυσίδα των μικρών μαθητών, που επί ένα δίωρο το απόγευμα της Παρασκευής κρατούσαν ανοιχτό ένα διάδρομο από το ιατρείο μέχρι την κεντρική πόρτα για να μεταφέρει η ομάδα της περιφρούρησης τους χτυπημένους από τους ελεύθερους σκοπευτές στους γύρω απ’ το Πολυτεχνείο δρόμους – τραγουδώντας αδιάλειπτα! Έχω αναφερθεί επίσης στην αίσθηση μας ως έγκλειστων μέσα στα χημικά και τις φωτιές στο προαύλιο την ώρα που οι νέοι εργαζόμενοι κατέβαιναν από τις συνοικίες στο κέντρο μετατρέποντας μια φοιτητική σε λαϊκή εξέγερση.  
                           Να μιλάς δημόσια, αλλά να μην εκλέγεσαι
Υπάρχει ωστόσο μια απ’  τις πιο οδυνηρές εμπειρίες της ζωής μου, για την οποία δεν έχω γράψει ποτέ: Όταν στη συνέλευση της ΑΣΟΕΕ μες στο Πολυτεχνείο, με πάνω από 1.000 φοιτητές παρόντες, με πρότειναν ως ένα απ’ τα δυο μέλη για τη ΣΕ του Πολυτεχνείου που εξέλεγε κάθε σχολή (ο άλλος ήταν ο Στέλιος Παππάς του «Ρήγα», πρόσφατα αποφυλακισμένος) - κι εγώ αρνήθηκα.

Αυτό δύσκολα γίνεται κατανοητό σήμερα. Ωστόσο, η μικροσκοπική οργάνωση της ΚΝΕ, που ήμουν Γραμματέας, και το κλιμάκιο της Αντι-ΕΦΕΕ που κρατούσαμε, οικοδομημένα από την άνοιξη 1973, ήταν μια οργάνωση «εφεδρική». Αυτό σήμαινε ότι δεν κάλυπτε κάποια συγκεκριμένη σχολή, συνοικία ή κλάδο, αλλά ασχολούνταν με τα γενικά καθήκοντα σε όποιους χώρους είχαν πρόσβαση τα μέλη της (μαζικό κίνημα, προκηρύξεις, στρατολογία, οικονομική δουλειά, σπίτια για παρανόμους κλπ) περιμένοντας ν’  αντικαταστήσει κάποια οργάνωση «χτυπημένη» απ΄ την Ασφάλεια. 

Μόλις το Σεπτέμβρη, μας ζητήθηκε να οικοδομήσουμε ξανά την ΚΝΕ στους Τοπικούς Φοιτητικούς Συλλόγους χωρίς κανένα από τα προηγούμενα μέλη της, καθώς όλα τα «μαζικά στελέχη» της είχαν πιαστεί ή ήταν στην παρανομία και δεν ήταν σίγουρο ποιοι ακόμα είχαν γίνει γνωστοί από τους υπόλοιπους. Η κατεύθυνση για όλους μας παρέμεινε:  Συμμετέχουμε στο μαζικό κίνημα χωρίς να βγαίνουμε μπροστά,  χωρίς να παίρνουμε το λόγο. Όταν το Νοέμβριο όμως μπήκα στην ΑΣΟΕΕ, οι οδηγίες προσωπικά για μένα άλλαξαν: Η τότε ΑΣΟΕΕ ήταν σχολή κυρίως εργαζομένων, με αποτέλεσμα όσοι στρατολογούνταν να στέλνονται εκτός και η Σχολή να είναι η μοναδική χωρίς οργάνωση στην Αθήνα. Στο εξής, θα έπρεπε να μιλώ στις συνελεύσεις -χωρίς ωστόσο να εκλέγομαι σε οποιοδήποτε όργανο.

Το έκανα για πρώτη φορά στη συνέλευση της ΑΣΟΕΕ ελάχιστες μέρες πριν το Πολυτεχνείο. Με την πρώτη δημόσιαεμφάνιση, ωστόσο, τιναζόταν στον αέρα η «περιφρούρηση». Επιπλέον, όπως είχα ήδη διαπιστώσει με κατάπληξη, όποιος μιλούσε δημόσια – και ήταν πολύ λίγοι αυτοί -, εκλεγόταν. Στην πρώτη συνέλευση της ΑΣΟΕΕ είχα μιλήσει για τα πάντα, όταν όμως προς έκπληξη μου με πρότειναν στα 5-6 μέλη της Επιτροπής Αγώνα της Σχολής,  αρνήθηκα με τη δικαιολογία ότι είμαι πρωτοετής και δεν ξέρω ακόμα τα προβλήματα… 

Αυτή η «ακροβατική» οδηγία ερχόταν, ταυτόχρονα, κόντρα σε όλη τη λογική της Σπουδάζουσας, που σε κάθε οργάνωση «κρατούσε» χωριστά τα «μαζικά στελέχη» από τους υπόλοιπους, τους «περιφρουρημένους». Στη συνέλευση της ΑΣΟΕΕ στο Πολυτεχνείο, πολύ μαζικότερη απ’  αυτή της Σχολής,  αιφνιδιάστηκα: Δεν περίμενα με τίποτα να με προτείνουν ως μία από τους δυο, καθώς στη συνέλευση συμμετείχαν μεγαλύτεροι φοιτητές καταδικασμένοι για κινητοποιήσεις της Σχολής και αρκετοί πρόσφατα αποφυλακισμένοι. Εγώ ήμουν φοιτήτρια δεκαπέντε ημερών και παντελώς άγνωστη. 

στόσο, αφού είχαμε κονταροκτυπηθεί διάφοροι με πολύ πάθος για την πολιτική διέξοδο, με πρότειναν   –   και χρειάστηκε πάλι ν’  αρνηθώ. Δε θυμάμαι τι ακριβώς δικαιολογία βρήκα, με καίει ακόμα τώρα όμως η θύμηση της ντροπής μου: Ήθελα ν’  ανοίξει η γη να με καταπιεί. Ήταν σαν ν’ «άδειαζα» ό,τι είχα προηγουμένως υποστηρίξει. Πώς να μη σκεφτούν πως όλα αυτά δεν ήταν παρά λόγια, όταν την στιγμή της κρίσιμης  «δέσμευσης» τραβούσα το κεφάλι απ’ τον τορβά;
Το περίεργο είναι ότι μεταγενέστερα κυριάρχησε η εντύπωση ότι υπήρξα μέλος της ΣΕ του Πολυτεχνείου. Μέχρι σήμερα ακόμα σε μαθητικές εκδηλώσεις με προσφωνούν έτσι - κι εγώ αναγκάζομαι να διαψεύδω και να επιχειρώ να εξηγήσω τ’ ανεξήγητα… 
               «Η Γενιά του Πολυτεχνείου. Αυτή η εθνική, ηθική φρίκη»
Σε λίγους αγωνιστές στη σύγχρονη ιστορία έχουν αποδοθεί τα εύσημα που συγκέντρωσε η «γενιά του Πολυτεχνείου» (που δεν αποτέλεσε «γενιά», 100.000 ήταν οι άνθρωποι που βγήκαν στους δρόμους πανελλαδικά το βράδυ της Παρασκευής). Και λίγοι, μετά την εξάντληση του αφηγήματος περί «κατσαπλιάδων» και «κομμουνιστοσυμμοριτών» του ανώμαλου μετεμφυλιοπολεμικού καθεστώτος, δέχτηκαν τέτοιας έντασης επιθέσεις.

Μέχρι τέλος του 20ου αιώνα ο πανελλαδικός γιορτασμός με εμβληματική την πορεία στην Πρεσβεία στην Αθήνα, βρισκόταν στο στόχαστρο ενός μετώπου εστέτ της διανόησης, που «αισθητικοποιώντας» την πολιτική πάλη απεύθυνε τις γνωστές περιφρονητικές αποστροφές για «τσίκνες» και «πανηγυράκια». Η πορεία ωστόσο απόδειξε διαχρονικά ότι όποτε συνδέεται αποτελεσματικά με τα τρέχοντα κεντρικότερα ζητήματα πάλης, γίνεται και πάλι ποτάμι.
Δεκαετίες μετά η «Χρυσή Αυγή» ανέλαβε ν’  αναβιώσει τους ισχυρισμούς παλιότερων νοσταλγών της χούντας περί «παραμυθιού για νεκρούς στο Πολυτεχνείο». Είχε βεβαίως προηγηθεί η έκθεση του ΕΚΚΕ που ταυτοποιεί όλους τους γνωστούς νεκρούς - για όποιον μπαίνει στον κόπο να την αναζητήσει στο διαδίκτυο.

Πριν και κατά τη διάρκεια της μνημονιακής εποχής «έπαιξε» το παραμύθι περί «ανταλλαξιμότητας των αγώνων» της γενιάς με πολιτικές καριέρες. Από την προηγούμενη δεκαετία «παίζει» η «γενιά στην εξουσία» ως συνώνυμο της «λαμογιάς». Λες και 100.000 άνθρωποι ταυτίζονται με μερικές δεκάδες ονόματα σε πελατειακούς μηχανισμούς και pay-roll της ολιγαρχίας. Όσοι είδαν τα «Κορίτσια της βροχής» της Αλίντας Δημητρίου με 50 ενδεικτικές «πρωταγωνίστριες» από  τα μπουντρούμια βασανιστηρίων της Ασφάλειας, οι περισσότερες με πολύχρονες φυλακίσεις – ο «σκληρός πυρήνας» της «γενιάς» - θα διαπίστωσαν ότι ελάχιστα ονόματα τους λένε κάτι…

Στο απώτερο μνημονιακό παρελθόν ο τότε κοινοβουλευτικός εκπρόσωπος της ΝΔ επίχαιρε για τον «ενταφιασμό των ψευδοαξιών του Πολυτεχνείου» (Βορίδης, «Βήμα», 17.2.2013). Ενώ ο Αντιπρόεδρος της τότε κυβέρνησης Βενιζέλος, γενικεύοντας την κυρίαρχη αντίληψη περί της πολιτικής πάλης ως «φαίνεσθαι», μιλούσε στη Βουλή για αγώνες-«θέατρο» και για κείνους που «φαντασιώνονται ότι η πύλη του Πολυτεχνείου είναι ίδια με τα κάγκελα της ΕΡΤ».

Όλα τα ρέστα «παίχτηκαν» ωστόσο από τον Ιούλιο 2015, όταν η πλειοψηφία μιας κυβέρνησης με αρκετά μέλη της «γενιάς» στη σύνθεση και στήριξη της, που είχε εκλεγεί για ν’  αποδεσμεύσει τη χώρα από τα μνημόνια, μετέτρεπε ένα συγκλονιστικό (και συνταγματικά δεσμευτικό) Όχι σε Τρίτο Μνημόνιο σε Ναι, ενώ η διάδοχος της υπέγραφε την «έξοδο» από το μνημονιακό σε ένα «μεταμνημονιακό μνημονιακό» καθεστώς μέχρι το 2060... Εγκαθιδρύοντας ένα νέο, μνημονιακό δικομματισμό με το ίδιο θατσερικό επιχείρημα, ιστορικά «σημαία» της πιο βίαιης νεοφιλελεύθερης ισοπέδωσης της ζωής των εργαζόμενων ανθρώπων: There Is No Alternative – Δεν υπάρχει άλλη διέξοδος).

Σε αυτές τις συνθήκες «ξεχνιούνται» τα πάντα – ο καπιταλισμός και η ελληνική ολιγαρχία, η νεοφιλελεύθερη μνημονιακή καταλήστευση ανθρώπων και δημόσιου πλούτου, η  Τρόικα και η ΕΕ: Η «γενιά» δαιμονοποιείται ως κύρια δύναμη καταστροφής της Ελλάδας, πρακτικά αλλά και από ηθική άποψη. Με τα λόγια της διεισδυτικής, συστημικής Λυσιάνθης: «Η γενιά του Πολυτεχνείου είχε την ευκαιρία ν’ αλλάξει την Ελλάδα. Δεν την άλλαξε… Ο ιστορικός του μέλλοντος θα την προσεγγίσει με αποστροφή. Για τα ιδανικά που ξέχασε, προσπέρασε, καπηλεύτηκε. Η Γενιά του Πολυτεχνείου… Η μοιραία για το εθνικό μέλλον γενιά. Αυτή η εθνική, ηθική φρίκη.» («Υστερόγραφο», 17.11.2017)

Στις σημερινές περιστάσεις, όταν μετά το συλλογικό σοκ του Ιούλη 2015 η πλειοψηφία της εργαζόμενης κοινωνίας εμφανίζεται να έχει χάσει ό,τι είχε κερδίσει ως μαζική κοινωνική συνείδηση τα αμέσως προηγούμενα χρόνια, βιώνοντας  και πάλι μια συλλογική τραγωδία ως ατομική, αξίζει ο αναστοχασμός πάνω σε μια απ’  τις πολλές όψεις του Πολυτεχνείου: Ως η έκπληξη που επιφυλάσσει η πανουργία της ιστορίας στους απαισιόδοξους.