Τρίτη 2 Ιουνίου 2015

Ο χαμογελαστός Βασίλης...

Βασίλης Μούρτης, λοιπόν... Δεν ήξερα τίποτα για την προσωπική του ζωή. Συναντηθήκαμε πολλές φορές στο ρεπορτάζ, όταν κάποτε κάλυπτα κι εγώ το ρεπορτάζ ΠΑΣΟΚ. Συναντηθήκαμε κάμποσες φορές τα τελευταία χρόνια κι "εδώ" στη Βουλή, όταν περνούσε για να μαζέψει πληροφορίες, να δει πού πάνε τα πράγματα, να "μετρήσει" τις εξελίξεις. Κι απ' όλες τις φορές που συναντιόμασταν, δύο "πραγματάκια" έχω να θυμάμαι: Το διαρκές χαμόγελό του όταν διασταυρώνονταν οι ματιές μας, έτοιμος σχεδόν πάντα να πούμε κάποια φράση, μιμούμενοι τον βαθύ τόνο της ομιλίας του Ανδρέα Παπανδρέου... "Πράγματι"!... Και το δεύτερο; Εκείνη η "ουρίτσα" που είχε, συμπαθέστατη, στα μαλλιά, πίσω στο σβέρκο. Βασίλης Μούρτης, λοιπόν... Τώρα πια, δεν θα έχει το άγχος μην χαθεί κάποια είδηση. Δεν θα τον ξαναδώ, χαμογελαστό, στους διαδρόμους του Κοινοβουλίου. Είπε το δικό του "Γειά", σε όλους μας. Σαν να τον ...ακούω να λέει "Πράγματι! Ως εδώ ήταν"!... υ.γ. Τούτες τις ώρες του αποχαιρετισμού, ξέρεις τί (άλλο) σκέφτομαι; Γκούγκλαρε το όνομά του, και μεταξύ άλλων θα "πέσεις" πάνω σε εμετικά, διαδικτυακά δημοσιεύματα, που με τρόπο ισοπεδωτικό - με το γνωστό τρόπο της φασίζουσας αλητείας, δηλαδή - είχαν συμπεριλάβει και το συγκεκριμένο συνάδελφο στην "ομάδα" εκείνων των "αλητών-ρουφιάνων-δημοσιογράφων-πολυθεσιτών-καρεκλοκένταυρων-του-δημοσίου" που έπρεπε/πρέπει να πέσουν στην πυρά. Το "έγκλημά" του; Εργαζόταν στο Αθηναϊκό Πρακτορείο Ειδήσεων... Γλύτωσε ΚΑΙ από αυτά ο Βασίλης Μούρτης. Οχι πως τον άγγιζαν οι αλήτες. Αλλά -χωρίς ποτέ να το έχω συζητήσει μαζί του, δική μου υπόθεση είναι αυτό που θα πω- νομίζω πως, δεν μπορεί, κάποια στιγμή θα έριξαν σκιά σ' εκείνο το χαμόγελό του.

1 σχόλιο:

Γιώργος Χατζηδημητρίου είπε...

Η αλήθεια υπάρχει σε τούτο που λες εισαγωγικά. Κανείς δε ξέρει προσωπικά πως τη βγάζουνε οι δημοσιογράφοι. Κυρίως οι άσημοι.
Ο επίλογος για το Πρακτορείο, σηκώνει κουβέντα.
Ένα γελαστό και Καθαρό παιδί ήτανε. Χωρίς να δώσει δικαίωμα. Ήρθε, δούλεψε, έφυγε.
Στρατιώτης σ΄ αυτά το ορυχεία που σκάβουμε όλοι και συνήθως μας τρώνε τα σωθικά μας.
Καλό κατευόδιο...