Τι είνα ανοιχτό τέτοιαν ώρα

Κάθε κεφαλαιώδης εμπειρία, είναι άδοξη. Ζει κανείς έστω για κάποιο διάστημα μέσα στις εκπλήξεις. Η υγεία πρόσκαιρα διατηρεί αυτήν τη φρενίτιδα. Κι ύστερα αναλαμβάνει να τακτοποιήσει τα πράγματα η στατιστική του Θανάτου. Στέκεσαι τότε ας πούμε στο Μετς, στο απέναντι πεζοδρόμιο, από ένα σπίτι όπου σύχναζες, παλαιά, εκμηδενιζμένος. Έχοντας τώρα πια αποσκιρτήσει απο την οδύνη. Κι οριστικά ξένος της ηδονής. Άσε μας ρε, ψέφτη!.. Για έναν αναγραμματισμό, όμως, τίποτε δεν ημπορεί να σε γιατρέψει. Ούτε κανενός η φλυαρία, ούτε η λύπη. Αϊντα να μάθεις να ζεις καϋμμένε, σκέφτεσαι μετά, μέσα στις τόσες απουσίες, δίχως να γίνεσαι γελοίος.
Στο κάτω- κάτω είμαστε όλοι, θύματα των νόμων.

Υ.Γ: Κατερίνα Στανίση: "Αλλοιώτικη η περίσταση η δική σου..."