Τρίτη 22 Δεκεμβρίου 2015

Η Απόφαση της Βουλής των Ελλήνων για αναγνώριση κράτους της Παλαιστίνης

 
ΑΠΟΦΑΣΗ
 
 
Η Βουλή των Ελλήνων


 
Επικαλούμενη τη σταθερή προσήλωση του Ελληνικού Λαού στην ειρήνη, την ασφάλεια και την ευημερία στην περιοχή της Ανατολικής Μεσογείου και της Μέσης Ανατολής.
 
Επικαλούμενη το ψήφισμα της 29ης  Νοεμβρίου 2012 της Γενικής Συνέλευσης του ΟΗΕ, το οποίο αναγνώρισε  στην Παλαιστίνη καθεστώς μη μέλους κράτους-παρατηρητή.
 
Επικαλούμενη ψηφίσματα, σχετικά με την αναγνώριση Παλαιστινιακού Κράτους, που ενέκριναν εθνικά κοινοβούλια κρατών μελών της Ευρωπαϊκής Ένωσης, καθώς και το ψήφισμα του Ευρωπαϊκού Κοινοβουλίου της 17ης Δεκεμβρίου 2014.
 
Διαπιστώνοντας με ιδιαίτερη ανησυχία τη διακοπή της ειρηνευτικής διαδικασίας μεταξύ Ισραηλινών και Παλαιστινίων.
 
Διαπιστώνοντας με ιδιαίτερη ανησυχία την κλιμάκωση της έντασης και της βίας στην περιοχή.
 
Διαπιστώνοντας με ιδιαίτερη ανησυχία τη συνέχιση της Ισραηλινής εποικιστικής δραστηριότητας.
 
Υπογραμμίζοντας το δικαίωμα Ισραηλινών και Παλαιστινίων να ζουν με ειρήνη και ασφάλεια, αποκηρύσσοντας κάθε μορφή καταπίεσης, βίας και τρομοκρατίας.
 
Υπογραμμίζοντας την ανάγκη ειρηνικής συνύπαρξης Ισραηλινών και Παλαιστινίων εντός αμοιβαίως αναγνωρισμένων κρατών.
 
Επισημαίνοντας ότι η Ελλάδα σταθερά υποστηρίζει τη λύση των δύο κρατών, στο πλαίσιο της οποίας  θα συνυπάρχουν ειρηνικά και με ασφάλεια το Κράτος του Ισραήλ και ένα ενιαίο, δημοκρατικό και κυρίαρχο Παλαιστινιακό Κράτος, στη βάση των ορίων του 1967 και με πρωτεύουσα την Ανατολική Ιερουσαλήμ.
 
Επισημαίνοντας την ανάγκη για μια δίκαιη και βιώσιμη λύση, καθώς και τη σημασία της άμεσης έναρξης απευθείας μεταξύ των δύο πλευρών αξιόπιστων διαπραγματεύσεων με αυτόν το στόχο.
 
Επισημαίνοντας ότι η διεθνής αναγνώριση κυρίαρχου Παλαιστινιακού κράτους θα συμβάλει στην προώθηση των διαπραγματεύσεων και στην επίτευξη οριστικής  λύσης. 

   

Καλεί
 
Την Ελληνική Κυβέρνηση, λαμβάνοντας υπόψη τα ανωτέρω,
 
Να προωθήσει όλες τις απαραίτητες διαδικασίες, για να αναγνωρίσει Κράτος της Παλαιστίνης και
 
Να καταβάλει κάθε διπλωματική προσπάθεια για την άμεση επανέναρξη απευθείας μεταξύ των δύο πλευρών αξιόπιστων ειρηνευτικών συνομιλιών.

Τρίτη 21 Ιουλίου 2015

Λαφαζάνης και... Λαφαζάνης

Επειδή τις τελευταίες μέρες ακούγεται πολύ το όνομα Λαφαζάνης, ας γνωρίσουμε έναν άλλο Λαφαζάνη του απώτατου παρελθόντος. Του 19ου αιώνα. Οι δυο Λαφαζάνηδες δεν έχουν καμιά σχέση μεταξύ τους... Υπάρχει μόνο η σύμπτωση του ονόματος!!! Και κάτι άλλο. Λαφαζάνης στην τουρκική γλώσσα σημαίνει ο πολυλογάς....

Ρίξε μια ματιά εδώ 

http://sitalkisking.blogspot.gr/2011/08/35.html

Σάββατο 18 Ιουλίου 2015

Ποτέ άλλοτε μια ποδοσφαιρική ήττα, δεν έχει σημαδέψει τόσο την ψυχή ενός Έθνους. Ο τελικός του Παγκόσμιου Κυπέλου της 16ης Ιουλίου του 1950 στο νεόδμητο Μαρακανά ανάμεσα στη Βραζιλία και την Ουρουγουάη βύθισε τους Βραζιλιάνους σε ένα βαθύ ψυχικό άλγος, από το οποίο στην πραγματικότητα δε συνήλθαν ποτέ. 

Ήταν το 79΄ λεπτό της αναμέτρησης. Η Βραζιλία είχε προηγηθεί με την έναρξη του δευτέρου ημιχρόνου όταν ο Φριάσα αξιοποιώντας έξυπνη πάσα του Αντεμίρ έκανε το παιδικό όνειρο κάθε Βραζιλιάνου πραγματικότητα όταν κάρφωσε τη μπάλα στα δίχτυα του Μάσπολι κάνοντας τον σπίκερ Λουίζ Μέντες να παραληρεί από ενθουσιασμό στις κερκίδες.

Το πανηγύρι όμως δε κράτησε για πολύ. Στο 66΄ο θρυλικός αρχηγός της "Τσελέστε",  Ομπντούλιο Βαρέλα δίνει στον θυελλώδη έξω δεξιά Γκίτζια που περνάει τον Μπιγκόντε και ορμώντας από τα πλάγια πασάρει στον δεινότατο γκολτζή Πέπε Σκιαφίνο ο οποίος νικά τον Μπαρμπόζα. Βουβαμάρα. Όμως ακόμα κι έτσι, η Βραζιλία μπορούσε να κατακτήσει το τρόπαιο Ζυλ Ριμέ, γιατί την ευνοούσε η βαθμολογία.

Κι ύστερα ήρθε εκείνο το καταραμένο 79΄…

Ο δαιμόνιος έξω δεξιά της «Σελέστε» ο Γκίτζια πέρασε πάλι τον Μπιγκόντε και μπήκε ξανά στην περιοχή, αλλά αντί να πασάρει, επιλέγει αυτήν τη φορά  να σουτάρει στην κλειστή γωνία του Μπαρμπόζα, αιφνιδιάζοντας τον γκολκίπερ των Βραζιλιάνων.
Με το σφύριγμα της λήξης στο Μαρακανά, φίλαθλοι  έπεφταν από τις κερκίδες και στις φτωχικές φαβέλες του Ρίο μην αντέχοντας τη θλίψη άνθρωποι αυτοκτονούσαν συντεριμμένοι μέσα στην οδύνη της ματαιωμένης προσδοκίας.

«Ήταν τόσο εκκωφαντική η σιγή, ώστε μου πόνεσαν τα τύμπανα» θα πει αργότερα αυτός ο σπουδαίος ποδοσφαιριστής Γκίτζια που τιμώρησε την αλαζονεία των Βραζιλιάνων. Και θα συμπληρώσει με δικαιολογημένη έπαρση «Μόνο τρεις έχουν καταφέρει να σιγήσει το Μαρακανά. Ο Πάπας, ο Φρανκ Σινάτρα και εγώ». Ο Ουρουγουανός επιθετικός, με τις μόλις 12 συμμετοχές στην εθνική ομάδα της χώρας του, άφησε την τελευταία του πνοή ανήμερα της 65ης επετείου του μεγάλου κατορθώματος του.

Ο άνθρωπος που με το γκολ του βύθισε τη Βραζιλία στο πένθος, ο Αλσίδες Γκίτζια, έφυγε από τη ζωή στα 88 του χρόνια προκαλώντας συγκίνηση στην Ουρουγουάη και στην Παγκόσμια φίλαθλη γνώμη.  Η ιστορία θα γράψει το όνομά του με χρυσά γράμματα. Αντίθετα, όσοι πρωταγωνίστησαν στο δράμα εκείνης της αξέχαστης μέρας, βυθίστηκαν στην κοινωνική μοναξιά, τη ντροπή και το ισόβιο κατηγορητήριο.

Χρόνια πολλά μετά τον τελικό, ο άτυχος γκολκίπερ Μοασίρ Μπαρμπόζα έζησε μια από τις χειρότερες στιγμές της ζωής του, όταν μια γυναίκα που τον αναγνώρισε σε ένα μαγαζί, γύρισε και είπε στον γιό της «τον βλέπεις αυτόν αγόρι μου; Αυτός κρέμασε τη Βραζιλία».

Οι δύο σχεδόν δεκαετίες που δούλεψε σαν υπάλληλος του Μαρακανά, του επέτρεψαν κάποια στιγμή να πάρει σαν αποχαιρετιστήριο δώρο τα ξύλινα δοκάρια του γηπέδου. Ένα μεσημέρι είχε καλέσει τους φίλους του για μπάρμπεκιου, και ξάφνου μια μυρωδιά λαδομπογιάς ήρθε στη μύτη όλων. Ο Μπαρμπόζα, έκαιγε τα δοκάρια που του σημάδεψαν την ψυχή…

Αναδημοσίευση από το penna.gr (όπου το έγραψα...)

Άστρο θαμπό του πρωϊνού

Τελειώνοντας από τη Βουλή στις τέσσερις τα ξημερώματα με πολύ καπνό και στεγνό ξενύχτι, έχεις διαλέξει οριστικά τον κόσμο όπου ανήκεις.

Λεγεωνάριος της συνήθειας που γυρεύει να μεθύσει. Κι ευτυχής χωρίς κανένα όφελος. Τι να το κάνεις άμα βλέπεις μπρος στα πόδια σου να σαπίζει η παληά γεωμετρία;

Πάλι καλά που, κατηφορίζοντας πρωί στη Συγγρού, έχει μονάχα ανοιχτά μπαρ και πουτάνες. Ο υπόλοιπος χρόνος, αριστοκράτης, είναι αμέτοχος. Και κανείς δε σου ξεφορτώνει αναίδεια.

Τουλάχιστον στα στενά εκεί έξω, λογαριάζεις πως δε θα σε γελάσει κανείς. Υπάρχει και μια ζωή, διάολε, έστω γεμάτη συντριβή, που έχει κανόνες. Δε χάνεται σε άχρηστες φιλοφρονήσεις. Ούτε σε επιτηδευμένα ρούχα..

Οι άνθρωποι εκεί, σέρνουν τα βήματά τους στην τέφρα της εποχής. Δε θα σου πει κανείς με στόμφο ότι την διαμορφώνει. Οι ίλιγγοι είναι προσωρινοί. Γύμνια με ανταλλαγή. Κι άμα έχεις λεφτά τους πληρώνεις.

Στο μεταξύ, στον απάνω κόσμο του Κοινοβουλίου, όλα σχεδόν παραμένουν στη θέση τους.
Εκτός από αυτήν την ανίατη ροπή προς την έκπτωση και την οριστική φθορά των διατυπώσεων.

«Θα ζήσουμε κουφάλες ερήμην σας! Σαν τους αθόρυβους αητούς!» σκέφτεσαι. «Ξένοι προς το θάνατο που μας ετοιμάζετε. Εμείς είμαστε μάγκες χωρίς να μας καλοπιάσει κανείς».

Αφιερωμένο εξαιρετικά: Άστρο Θαμπό του πρωϊνού με το Νικόλα Παπάζογλου

https://www.youtube.com/watch?feature=player_embedded&v=06sCShZW1D0

Πέμπτη 16 Ιουλίου 2015

Κρίσιμα ερωτήματα για τη Ζωή Κωνσταντοπούλου...

-->
Σε αυτή τη μικρή στροφή της (κοινοβουλευτικής) ιστορίας, τώρα δηλαδή που ένα κρίσιμο θέμα –αυτό της ψήφισης της Συμφωνίας των Βρυξελλών- «έκλεισε» κι έτσι δεν υπάρχουν περιθώρια παρεξηγήσεων, ας δούμε και αυτό το μείζον θεσμικό ζήτημα.
Ενα ζήτημα, τουλάχιστον ηθικής τάξεως, που εγείρεται για την Ζωή Κωνσταντοπούλου: στο πλαίσιο της μέσω διαδικτύου επιχείρησης πολιτικής προβολής της, διέρρευσε σε άκρως φιλικό προς το πρόσωπό της ιστότοπο, υπηρεσιακό έγγραφο της Βουλής των Ελλήνων μέσω του οποίου δημοσιοποιούνται προσωπικά δεδομένα απασχολουμένου στο Κοινοβούλιο!
Το έγγραφο είναι ένα «Υπηρεσιακό Σημείωμα» του Τμήματος Προμηθειών, και αφορά το πρόσωπο της φωτογράφου, για την διακοπή της εργασιακής σχέσης της οποίας με τη Βουλή εμφανίστηκε η κα Κωνσταντοπούλου να πρωταγωνιστεί. Αναρτήθηκε, το εν λόγω έγγραφο, στην ιστοσελίδα «ERTOpen» που είχαν δημιουργήσει οι εργαζόμενοι της παλαιάς ΕΡΤ, όταν η προηγούμενη κυβέρνηση έκλεισε την δημόσια ραδιοτηλεόραση. Η συγκεκριμένη ιστοσελίδα, που διατηρείται παρά την επαναλειτουργία της ΕΡΤ, έχει χρησιμοποιηθεί συχνά για την ανάρτηση από εξόχως επαινετικών σχολίων προς το πρόσωπο της Προέδρου της Βουλής, έως και άκρως υβριστικών για δημοσιογράφους οι οποίοι ασκούν κριτική στα διαδραματιζόμενα στο Κοινοβούλιο υπό την Προεδρία της κας Κωνσταντοπούλου.
Ουδείς μπορεί να γνωρίζει αν τα προαναφερθέντα, άκρως ευαίσθητα –αφού αναφέρονται σε προσωπικά στοιχεία εργαζόμενου- υπηρεσιακά έγγραφα «διέρρευσαν» από το γραφείο της Προέδρου κατ’ εντολήν, ή από «θερμόαιμους» υπηρεσιακούς παράγοντες που έσπευσαν να παράξουν τις υπηρεσίες τους προς υποστήριξή της. Σε κάθε περίπτωση, το ολίσθημα φαίνεται ως ιδιαιτέρως σοβαρό, όπως και τα ερωτήματα που χρήζουν απαντήσεων: 1) Πώς είναι δυνατόν να διαρρέουν υπηρεσιακά έγγραφα του ελληνικού Κοινοβουλίου σε «ενημερωτικούς» ιστότοπους; 2) Επιτρέπεται η Βουλή να εμφανίζεται πρωταγωνίστρια σε υπόθεση ευθείας παραβίασης προσωπικών δεδομένων; 3) Εγινε έρευνα για το γεγονός; Ποιά τα αποτελέσματά της; Επιβλήθηκαν, ποιες και προς ποιούς κυρώσεις γι’ αυτή την διαρροή;
Επισημαίνεται ότι η δημοσιοποίηση των εν λόγω εγγράφων (αναρτήθηκαν στις 3/7 και εξακολουθούν να υπάρχουν ως σήμερα 16/7), συνοδεύτηκε από κείμενο που υπογράφεται με τα αρχικά «Δ.Π.», υπό τον τίτλο «Ψευδή και κακόβουλα τα δημοσιεύματα περί δήθεν απόλυσης φωτογράφου της Βουλής», από «τα συστημικά Μέσα». Εκφράσεις όπως αυτές, χρησιμοποίησε και η κα Κωνσταντοπούλου, όταν σε συνέντευξη Τύπου εκείνη την ημέρα και εν μέσω νέων σφοδρότατων επιθέσεών της γενικότερα στους δημοσιογράφους, ειδικότερα στους κοινοβουλευτικούς συντάκτες (για πολλοστή φορά), ως και προσωπικά σε δημοσιογράφο τηλεοπτικού Μέσου, αναφερόταν στα προαναφερθέντα δημοσιεύματα.
Επί της ουσίας της υποθέσεως, σε εκείνη τη συνέντευξη Τύπου, η Πρόεδρος της Βουλής ισχυριζόμενη ότι είναι «ψευδή» τα δημοσιεύματα περί «απόλυσης» της φωτογράφου, έκανε χρήση του όρου «τακτοποιήθηκε», παραπέμποντας σε αποφάσεις που δημοσιεύονται στην Κοινοβουλευτική Διαφάνεια, προς απόδειξη των ισχυρισμών της. Τα όποια έγγραφα στα οποία παρέπεμψε, απλώς καταδεικνύουν ότι δόθηκε εντολή για «εξόφληση» της δουλειάς της φωτογράφου, για το έργο που ως 31 τρέχοντος πρέπει να παραδώσει στη Βουλή. Από όλα τα έγγραφα, τέλος, προκύπτει ότι η μηνιαία αμοιβή της είναι 340 ευρώ.
υ.γ. Ούτε η διάθεσή της για τις διαρκείς πολεμικού χαρακτήρα επιθέσεις της ισοπεδωτικά σε εκπροσώπους του Τύπου, ούτε η τάση των υποστηρικτών της να την εμφανίζουν ως «στόχο-θύμα» μιας δήθεν καθολικής επιχείρησης απαξίωσής της, επαρκούν πλέον ως «απάντηση» σε ερωτήματα που τίθενται και αφορούν τη δρασηριότητα που αναπτύσσει. Δραστηριότητα η οποία συνδέεται με τον άκρως σημαντικό θεσμικό της ρόλο ως του τρίτου σε ισχύ
πολιτειακού παράγοντα, και συνεπώς, δεν μπορούν αυτά τα ερωτήματα να μείνουν αναπάντητα. Η προφανώς σοβαρή περίπτωση του σημερινού σημειώματος, δεν είναι η μοναδική που συνοδεύεται από τέτοια ερωτήματα...
υ.γ.2 Παρατίθεται, χωρίς φυσικά το όνομα, το επίμαχο δημοσιοποιηθέν υπηρεσιακό έγγραφο.

Τρίτη 14 Ιουλίου 2015

Ούτε ανθρώπινη ασπίδα, ούτε καμικάζι!...

Παραβλέπω, για λίγο, το γεγονός ότι το ελληνικό πρόβλημα έχει πηγές ευθεία αναφερόμενες τόσο στην ελληνική κοινωνία, όσο και σε ένα παγκοσμίων διαστάσεων άγριο παιχνίδι εξουσίας...
Επικεντρώνω στη "μικρή", στην εντός των συνόρων πτυχή. Μετά από τη συγκεκριμένη συμφωνία των Βρυξελλών (της 11ης Ιουλίου), στο εσωτερικό του ΣΥΡΙΖΑ, της κυβερνώσας δικομματικής πλειοψηφίας, και ομάδων-κινήσεων που αυτοπροσδιορίζονται στο λεγόμενο χώρο της Αριστεράς, έβγαλαν κραυγές αφορισμού και έστησαν εμφύλιες κρεμάλες: Πρώτος στόχος είναι ο ίδιος ο Αλέξης Τσίπρας, αλλά τα αρχικά σκληρά χτυπήματα εκδηλώνονται έναντι των στελεχών και -κυρίως- των βουλευτών εκείνων που σπεύδουν από την πρώτη στιγμή, να υποστηρίξουν την επίμαχη πρωθυπουργική επιλογή.
Αυτοί  που με οργή προπηλάκιζαν φραστικά τους νεοδημοκράτες και τους πασόκους ως "γερμανοτσολιάδες", τώρα μιλάνε ανοιχτά για "προσκυνημένους", αναφερόμενοι στους έως χθες συντρόφους και συνοδοιπόρους τους. Με την ίδια κανιβαλιστική διάθεση, αλλά αποφεύγοντας ανάλογους χαρακτηρισμούς, οι ίδιοι στρέφονται κατ΄του Αλ.Τσίπρα, ψελλίζοντας από το "καλύτερα να μην επέστρεφε πίσω από τις Βρυξέλλες", ως το "είναι στην καλύτερη περίπτωση ανίκανος, αφού δεν είχε προετοιμαστεί για ρήξη, έχοντας "σχέδιο Β"...
Διαβάζω προσεκτικά όλες τις δηλώσεις των "επαναστατημένων" και αγανακτούντων από την ... προδοσία Τσίπρα. Ακούω με την ίδια προσοχή όσα λένε μακριά από τις κάμερες και τα μικρόφωνα. Βλέπω παντού καταγγελίες, καταδίκες, οργή. Αλλά παρατηρώ, ταυτόχρονα, να απουσιάζει στοιχειωδώς από το λόγο τους, αυτό ακριβώς για το οποίο κατηγορούν και καταγγέλουν τον πρωθυπουργό: μια σαφής, καθαρή εναλλακτική λύση!
Απαντες κολυμπούν μέσα στα θολά -και εξόχως βρώμικα, αφού σε αυτά "φιλοξενούνται" και άθλιοι της πολιτικής και κοινωνικής ζωής- νερά της ανέξοδης καταγγελίας και της "δέσμευσης" σε έναν αγώνα ανατροπής, σ' έναν "επαναστατικό αγώνα" για μια άλλη πορεία, τα χαρακτηριστικά της οποίας ουδείς περιγράφει... Με άλλα λόγια, κάνουν ακριβώς ό,τι καταλογίζουν στον Τσίπρα: δεν παρουσιάζουν σαφή, δομημένη, ιεραρχημένη και χρονικά προσδιορισμένη εναλλακτική πρόταση.
Φράσεις διακηρυκτικού τύπου "Δεν θέλω "αυτή" την Ευρώπη", ή "Γίνεται πραξικόπημα", ή "Να επιστρέψουμε σε εθνικό νόμισμα", ή "Υπάρχουν εναλλακτικοί δρόμοι", μοιάζουν το ίδιο ή και περισσότερο επικίνδυνες / οδυνηρές, μ' εκείνη που σηματοδοτεί η επιλογή του Α.Τσίπρα να συνυπογράψει τη γνωστή συμφωνία τις προάλλες ο πρωθυπουργός στη βελγική πρωτεύουσα.
Συνολικά μιλώντας, θα έλεγα ότι περισσότερο "κοντά" σε μια σαφή εναλλακτική λύση είναι το ΚΚΕ με την πρότασή του όχι απλώς για έξοδο από την ΕΕ και επιστροφή σε εθνική πολιτική, αλλά και για "λαϊκή εξουσία". Μιλούσα προχθές με ένα εκ των κορυφαίων και πιο θεωρητικά συγκροτημένων στελεχών του Κομμουνιστικού Κόμματος στη Βουλή. "Αν και δείχνετε πιο "καθαροί" στον δικό σας αντίλογο, εκτιμώ ότι πρέπει να κάνετε ένα ακόμα καθοριστικό βήμα, ώστε να γίνετε και περισσότερο σαφείς: Να (μας) πείτε συγκεκριμένο "μοντέλο" διακυβέρνησης, στη βάση αυτού που λέτε περί "λαϊκής εξουσίας". Τί θα είναι; Η γνωστή Σοβιετική Ενωση; Η Αλβανία; Η Κούβα; Η Γιουγκοσλαβία; Η Βόρεια Κορέα;", τον ρώτησα. Εισέπραξα μορφασμό αγανακτισμένης αποδοκιμασίας, και μια απάντηση που τα έκανε ακόμα χειρότερα - όσον αφορά τη σκέψη του συγκεκριμένου χώρου, όχι εμένα: "Αυτά να τα αφήσετε. Τα έχουμε λύσει! Το Κόμμα έχει μιλήσει για τα λάθη του Υπαρκτού. Αρκεί να πάρετε να διαβάσετε τα Συμπεράσματα του (...) Συνεδρίου" - (Σημείωση γράφοντος: αφήνω κενό το ποιό συνέδριο ήταν, διότι είναι φανερό ότι είναι παντελώς αδιάφορο. Ποιός να ψάξει "τώρα" σε κόκκινα ντοκουμέντα; Αλλωστε, και "τότε" άλλα έγραφε στο χαρτί ο Μαρξ και ο Λένιν, και άλλα έγιναν στην πράξη...).
Αφήνω πίσω μου τα της ασάφειας του όποιου "αντιλόγου", και λέω κάτι ακόμα: Οι φορείς του, εντός ΣΥΡΙΖΑ ή και στις ανταρσυακές παρυφές του, ειδικά τους τελευταίους πέντε μήνες, και ειδικότερα τα τελευταία 24ωρα, καταδεικνύουν με τη στάση και τις συμπεριφορές τους πως είναι ό,τι χειρότερο μπορεί να υπάρξει για τη χώρα αυτή τη στιγμή. Και για να είμαι ξεκάθαρος: Αναφέρομαι είτε στην πλειοψηφία τους, είτε σε μια "μαχητική" μειοψηφία που γνωρίζει καλά το άθλιο σύστημα της ... πεφωτισμένης αυταρχικής εξουσίας - και που δίνουν τον τόνο για το συγκεκριμένο "χώρο".
Αυτοί, λοιπόν, προπαγανδίζουν το χάος: όχι το ιστορικά διατυπωμένο ως αφετηρία δημιουργικότητας, αλλά το απολύτως καταστροφικό που επιβάλλεται μόνο και μόνο για να κυριαρχήσουν εκείνοι. Στο πλαίσιο αυτό είναι που καλλιεργούν το μίσος και καταρτίζουν λίστες με πρόσωπα προς λιθοβολισμό ή και εξόντωση. Κριτήριό τους; Οχι μόνο οι ιδεολογικο-πολιτικοί αντίπαλοί τους. Αλλά και όλοι όσοι αρνούνται να γίνουν στρατιωτάκια στα ακραία σχέδιά τους. Ολοι όσοι αμφισβητούν τη σάπια "αυθεντία" τους.
Στον αντίποδα; Στρατεύουν ό,τι πιο άσχημο έχει να επιδείξει τούτη η κοινωνία, τόσο σε ατομικό όσο και συλλογικό επίπεδο.
Είναι άσχημοι οι καιροί. Θα έρθουν αγριότεροι. Μα, δεν θα κρατήσουν για πάντα!...
υ.γ. Στο απαράδεκτο "Είτε είσαι μαζί μας, είτε εναντίον μας", μια μόνο απάντηση αρμόζει: Στον πόλεμο που στήσατε, ούτε ανθρώπινη ασπίδα, ούτε καμικάζι!

Κυριακή 12 Ιουλίου 2015

Ποτέ δεν είναι αργά...

Μόνο ένα λάθος έκαναν τα παιδιά, εκείνον τον Νοέμβρη του '73: Εβαλαν μπροστά το "Ψωμί".
Κολλήσαμε άπαντες σε αυτό το πρώτο μέρος του τρίπτυχου - πάντα βιαστικοί και στη "βιτρίνα" εμείς. Και (στην καλύτερη περίπτωση) ξεχάσαμε - (στη χειρότερη Ασελγήσαμε πάνω σ)τ' άλλα δυο: Παιδεία? Ελευθερία? Τίποτα...
Ηταν, συνεπώς, περίπου αναμενόμενο να "ξεσηκωθούμε" μόλις φάνηκε ο κίνδυνος να στερηθούμε το "ψωμί".
Κι ήταν, συνεπώς, περίπου αναμενόμενο αντί για "επανάσταση", ο ξεσηκωμός την όψη του κανιβαλισμού να έχει...

υ.γ. Ομως, ποτέ δεν είναι αργά! Για τον καθένα.

Δευτέρα 6 Ιουλίου 2015

Κουράστηκα, μα έχω ελπίδα!

Κουράστηκε η ψυχή μου με όσα γίνονται. Με όσα βλέπω, ακούω, μαθαίνω. Κουράστηκα παρατηρώντας τις αντιδράσεις μεγάλων τμημάτων της κοινωνίας που απέναντι στην ασφυκτική πίεση, αντιδρά ανασύροντας από το χρονοντούλαπο μιας γκρίζας Ιστορίας, ό,τι αρνητικότερο είχε «καταχωνιάσει».
Κουράστηκα, μα δεν απογοητεύομαι.. Οχι επειδή είμαι φύσει αισιόδοξο άτομο. Ναι, θέλω πάντα και παντού να «βλέπω» την όποια καλή πλευρά των πραγμάτων. Δεν ξέρω αν αυτό μπορεί κανείς να το πει «αισιοδοξία» ή όχι, αλλά νομίζω ότι πηγή της μη απογοήτευσής μου, στην οποία μόλις αναφέρθηκα, ή για ν’ ακριβολογήσω μία από τις ελάχιστες πολύτιμες πηγές, είναι πως υπάρχουν νησίδες ελπίδας σε τούτο τον τόπο. Διαχρονικά. Ετσι και τώρα:
Βλέπω μια επιστολή εργαζομένων που περιγράφουν ακριβώς τα χαρακτηριστικά της «νησίδας» για την οποία σου μιλάω: Μια πράξη δηλωτική αλληλοσεβασμού και αλληλεγγύης, και ταυτόχρονα δημόσια και ειλικρινή αναγνώρισή της – από εκείνους στους οποίους απευθύνεται η πράξη. Μια επιστολή που έχει λόγια/έννοιες όπως «συλλογικότητα», «αφοσίωση σε κοινούς στόχους» και «ελπίδα για ένα καλύτερο μέλλον». Χαρά μου που τη μοιράζομαι μαζί σας:

«Υπάρχει και αυτή η Ελλάδα της ευθύνης και της προνοητικότητας.

Στη δίνη των προβλημάτων, οικονομικών, πολιτικών και κοινωνικών, που αντιμετωπίζει η χώρα μας, οι εργαζόμενοι των Εκπαιδευτηρίων ΓΕΙΤΟΝΑ αισθανόμαστε ευτυχείς που βιώνουμε στον εργασιακό μας χώρο μια πραγματικότητα, που ενισχύει τη συλλογικότητα, τον αλληλοσεβασμό, την αφοσίωση στον κοινό στόχο, την ελπίδα για ένα καλύτερο μέλλον, δικό μας και των μαθητών μας.
Διαβλέποντας τις εξελίξεις, η Διεύθυνση των Εκπαιδευτηρίων ΓΕΙΤΟΝΑ, με σύνεση και διορατικότητα, από την Τρίτη, 16 Ιουνίου προκατέβαλε στους εργαζόμενους του Σχολείου το μισθό του Ιουνίου και τη Δευτέρα, 22 Ιουνίου προκατέβαλε το μισθό του Ιουλίου. Η απόφαση αυτή ήταν μία εκδήλωση έμπρακτης αλληλεγγύης, βαθιάς προνοητικότητας, ευαισθησίας και σεβασμού της ανθρώπινης αξιοπρέπειας.
Οι εργαζόμενοι στα Εκπαιδευτήρια ΓΕΙΤΟΝΑ, εκφράζουμε τις θερμές μας ευχαριστίες προς τη Διεύθυνση του Σχολείου και διαβεβαιώνουμε τους γονείς που μας εμπιστεύονται τα παιδιά τους, πως θα συνεχίσουμε να εργαζόμαστε με βαθιά αφοσίωση για την πρόοδο των μαθητών μας. Δηλώνουμε πως, αφοσιωμένοι στον κοινό στόχο, που δεν είναι άλλος από την ανάπτυξη της προσωπικότητας και την ανάδειξη των χαρισμάτων των μαθητών μας, θα σταθούμε αρωγοί στον πολύπλευρο αγώνα του Σχολείου μας, προκειμένου να ξεπεράσουμε αλώβητοι τις συμπληγάδες και τις φουρτούνες των καιρών.
Οι εργαζόμενοι των Εκπαιδευτηρίων ΓΕΙΤΟΝΑ"

Την Πατρίδα΄μ έχασα

Ακούω ποντιακά τραγούδια με αυτό το πολεμικό ήθος που έχει αυτή η χαρισματική φάρα. και σκέφτομαι, δε μας κάνει τη χάρη ο μαλάκας ο Ερντογάν να μας την πέσει, όπως μας απειλεί τέτοιες δύσκολες ώρες; Με τόσο θυμό που έχουμε, θα ψάχνει να βρει την κωλοτρυπίδα του ο γελοίος... Αυτήν τη φορά, και μόνοι μας, θα φτάσουμε στην Άγκυρα...

Κυριακή 5 Ιουλίου 2015

Ρε, τους αγύρτες...

Έκαναν ο,τι μπορούσαν οι εκπρόσωποι της εθνικής ήττας, αυτοί που μας φέρανε ως εδώ για να διχάσουνε τους πολίτες. Το Δημοψήφισμα γι΄ αυτούς τους αγύρτες, είναι πλυντήριο. Κι αφού τοκίσανε στην διαίρεση, τώρα αναπέμπουν ύμνους στην Ενότητα. Αηδία... Αλλά, δε θα τους κάνουμε το χατήρι ν΄ αλλάξουμε χώρα!
Εμάς εδώ είναι τα (άγια) χώματά μας. Εδώ μεγαλώνουμε τα παιδιά μας κι έχουμε κηδέψει στοργικά τους δικούς μας.
Αυτήν την πατρίδα θα την ξανακάνωμε από την αρχή. Κανείς δε γεννήθηκε για να διασχίζει αενάως και με αναίδεια τη διαδρομή Αράχοβα- Μύκονος...

Σάββατο 4 Ιουλίου 2015

Ναι στο Όχι, αλλά με λόγο

Τι να πεις στους οπαδούς του ΝΑΙ;  Ότι γίνονται οι καυμένοι όχημα; Πλυντήριο γι αυτή τη ΣΥΜΜΟΡΙΑ που λυμαίνεται τη χώρα και ζητάει να ξαναγυρίσει δικαιωμένη στα πράγματα;
 Ο Φόβος ας ήτανε να λείψει από αυτήν τη σχέση!
Κρίμα για το ΚΚΕ... Δεν καταλαβαίνει- και μάλλον επειδή δεν ημπορεί να καταλάβει κι επειδή αυτή η Σέχτα τουκόμματος δεν έχει βγεί έξω από τα στενά της σύνορα κι ίσως και να έχει συμφέροντα ...- ότι τώρα συσπειρωνόμαστε στο Όχι.
Μας έχει  σπάσει τ΄ αρχίδια κι αυτός ο ανεπάγγελτος Τσίπρας, είναι αλήθεια. Ο "νεραντζόκωλος" Αρτινός φλώρος. που μας προτείνει νέα Μνημόνια. Και μας  τα΄ χουνε κάνει ζέπελιν κι οι μαλάκες που έχει γύρω του.Είναι δυνατόν να στηριζόμαστε στη φθινοπωρινή σοφία αυτού του ραμολιμέντου του Φλαμπουράρη; Ο τύπος είναι σε βιολογική αποδρομή. Θα μιλήσει για τα παιδιά μας τρώγοντας μπαρμπουνάκι στην Αίγινα;
Προέχει όμως τώρα να πούμε ΟΧΙ, παρόλα αυτά. Με τους μαλάκες που μπλέξαμε! Και που τους ψηφίσατε! Γιατί έτσι ωμά το θέτουν οι ξένοι: ή Ναι ή στο γκρεμό! Στον γκρεμό ρε πουσταριά!!!
Μας χαρίζετε γενναιόδωρα το θάνατο; Θα το πάμε ως την άκρη!.. 
Τέλος πάντων. Πιστοί στις αρχές μας, εμείς θα πούμε ΟΧΙ, Αρκεί μετά , απο Δευτέρα, αυτά τα νούμερα να μιλήσουν επιτέλους καθαρά... Και να βάλουνε τις συντεχνίες τους που τις βγάζανε από τα 45 στη σύνταξη να δουλέψουν, Έχει δυνάμεις αυτή η χώρα. Δεν είμαστε ρε, για πέταμα.!

Αφιερωμένη η Μολυβιά με τον γίγαντα Μανώλη Αγγελόπουλο- έναν απο τους δικούς μας Θεούς ημών των ΠΑΟΚτζήδων που όπως και τα αδέρφια μας της ΑΕΚ- απερήφανη προσφυγιά!- ταχθήκανε υπέρ του ΟΧΙ!..

https://www.youtube.com/watch?v=1yF0lLtA9XY

Και το εφτά νομά για μας τους αλήτες
"Πως τα΄ χεις έτσι μοιρασμέ/ ντουνιά ψευτοπολιτισμέ"...

https://www.youtube.com/watch?v=rYB9FYxyDqY
 

Σάββατο 20 Ιουνίου 2015

Τι είνα ανοιχτό τέτοιαν ώρα

Κάθε κεφαλαιώδης εμπειρία, είναι άδοξη. Ζει κανείς έστω για κάποιο διάστημα μέσα στις εκπλήξεις. Η υγεία πρόσκαιρα διατηρεί αυτήν τη φρενίτιδα. Κι ύστερα αναλαμβάνει να τακτοποιήσει τα πράγματα η στατιστική του Θανάτου. Στέκεσαι τότε ας πούμε στο Μετς, στο απέναντι πεζοδρόμιο, από ένα σπίτι όπου σύχναζες, παλαιά, εκμηδενιζμένος. Έχοντας τώρα πια αποσκιρτήσει απο την οδύνη. Κι οριστικά ξένος της ηδονής. Άσε μας ρε, ψέφτη!.. Για έναν αναγραμματισμό, όμως, τίποτε δεν ημπορεί να σε γιατρέψει. Ούτε κανενός η φλυαρία, ούτε η λύπη. Αϊντα να μάθεις να ζεις καϋμμένε, σκέφτεσαι μετά, μέσα στις τόσες απουσίες, δίχως να γίνεσαι γελοίος.
Στο κάτω- κάτω είμαστε όλοι, θύματα των νόμων.

Υ.Γ: Κατερίνα Στανίση: "Αλλοιώτικη η περίσταση η δική σου..."

Το πάμε στα διπλά;

Μα την Παναγία! Αν συναντούσα, έστω έναν καριόλη απ΄ όλους αυτούς που μας χρωστάνε, θα του΄ λεγα κατάμουτρα ότι το χρέος της Ελλάδος, είναι άδικο, παράνομο και καταχρηστικό! Μόνο που δε ξέρω που συχνάζουνε αυτοί οι μπάσταρδοι...Κι έχεις κι αυτούς τους διαλυμμένους ήρωες του ΣΥΡΙΖΑ... Περιφέρουν μπροστά στα ραγισμένα μάτια μας -ανεπάγγελτοι κλασσικά οι περισσότεροι απο αυτούς...-την αχρηστία τους σαν κορώνα. Σε τούτην τη βαρειά γελοιότητα μοναχά η βλακεία διεκδιεκεί φωτοστέφανα... Το μεταξύ διάστημα, εμείς το λέμε ζωή. ( Το ζήτα με μικρό προς άρση παρεξηγήσεων...) 


Κατάπτωση...

Πάνε να καλλιεργήσουνε κλίμα "αντεπανάστασης" και διαδηλώσεων τύπου κατσαρόλας τα "λάϊτ" φασισταριά τύπου Γεωργιάδη... Ρε οι πούστηδες αυτοί... Φυρί- Φυρί το πάνε να μας κάνουν  ΣΥΡΙΖΑ, οι Γερμανοτσολιάδες; Φτωχομπινέδες που ανένηψαν και είδαν την αλήθεια σε μερικές βουτειές στο Εκάλη κλάμπ... Πόθεν Έσχες εξαντληντικό ρε!!! Μέχρι να τους βγει το δάχτυλο απ΄τον τρυφερό τους λάρυγγα!..

Ρε! Είμαστε καλά παιδιά, Μη μας μαλώνετε...

Κανένας δε ξέρει τι διάολο είναι η σημερινή Ελλάδα. Εκτός απο τους ηλίθιους. Και τους βολεμένους. (σ.σ: προσοχή! Όχι του ημερήσιου άχθους!) Α, και τους ατάλαντους σαν κι εμάς. Ίσως και ιδιοτελείς. Που΄ σουν μάγκα το χειμώνα που κλείνανε τα σπίτια μας; Όχι μονο η Ερτ, Θα ρώταγα εγώ ας πούμε μια ψυχή...
Κι επίσης τους φτωχούς. Συνάμα τους Άνεργους. Και τους αποσυνάγωγους, λέω... Κομμάτι υποψιαζόμαστε κι εμείς. Οι αχθοφόροι της ημερήσιας ενημέρωσης. Κανείς δεν παίρνει την ευθύνη "Εγώ Είμαι η Ελλάδα, ρε!" να πει στις μέρες μας. Μοναχά η Λουκά με τις στριγγλιές της στέφει αυτό το απερίγραπτο πένθος. Ε, το αναδέχονται και κάποιοι άλλοι(ες) αλλά αυτοί είναι θεσμικοί παράγοντες κι έτσι το πράγμα αλλάζει... Όθεν στο κενό, αναβαθμιζόμενοι, αγναντεύουμε ήσυχοι τη συμμετρία ανάμεσα στις χαρές και στις λύπες. Άϊντε και όπου δεν παριστάμεθα, να ειπώ, κάνοντας χάρη, τώρα που ξαναβρήκα δουλειά, χαιρόμαστε αυτήν την σκοτοδίνη στους μαλακούς καναπέδες της προέδρου...
"ΌΛα τείνουν στην χυδαιότητα ρε παππού" έλεγα στον αγράμματο πάππο μου "Δεν πειράζει αγόρι μου..." απαντούσε ο θυμόσοφος αρβανίτης. "μη λυπάσαι τη βρωμιά. Τους καθαρούς να λυπάσαι...". 

Σάββατο 13 Ιουνίου 2015

Είναι η Ελλάδα, ηλίθιε!...

Η ιστορία είναι μάλλον σύντομη και μάλλον απλή: Ο τύπος, γνωστός σε πολύ κόσμο, πήρε μέρος σε λεηλασία/βανδαλισμό μεγάλου κι ευρύχωρου σπιτιού. Εκείνος φορούσε γάντια και προτίμησε χρήματα, κάποια κοσμήματα να πάρει, μικρά και πολύτιμα αντικείμενα δηλαδή. Αλλοι "βούτηξαν" ηλεκτρικές συσκευές, έπιπλα, άλλοι έφθασαν να ξηλώσουν ακόμα και τα κουφώματα. Ρημαδιό. Ο τύπος, που λες, όταν είδε ότι η δράση στην οποία συμμετείχε, όδευε προς πλήρη αποκάλυψη, πρόλαβε να "φάει" ή να φυγαδέψει τα "δικά του" εύκολα-στο-κρύψιμο-κλοπιμαία, και έσπευσε να πάρει θέση στο απέναντι πεζοδρόμιο. Απ' εκεί, τώρα πια, υψώνει τον δείκτη (ναι, με όχι "γυμνό" το χέρι, πάλι με γάντι, αλλά άλλου τύπου. Κεκτημένη ταχύτητα, βλέπεις, ή απλή συνήθεια?) Και φωνάζει, καταγγέλοντας και χλευάζοντας τους όποιους άλλους λεηλάτησαν ή βανδάλισαν και δεν πρόλαβαν να κρύψουν την πραμάτεια τους. Και βλέποντας ότι έχει "προλάβει" να κρυφτεί, συνεχίζει κλιμακώνοντας: Καταγγέλει και άλλους "γενικώς", που είναι φανερό ότι έκλεψαν κι εκείνοι, αλλά διαφορετικά από τον λεγάμενο πράγματα: Επιχείρημα? Λείπουν τα πράγματα, άρα δεν μπορεί... Κάποιοι τα έκλεψαν και πρέπει κι αυτούς να τους καταγγείλουμε. Σαν να μην έφτανε αυτό, ή και όπως ήταν αναμενόμενο θα έλεγε κανείς, άρχισε να χύνει και δηλητήριο χυδαιότητας: Στόχος των καταγγελιών του ήταν και όσοι μέσα στο γενικό χαμό, αναζήτησαν τροφή από το ψυγείο ή τα ντουλάπια, αλλά όχι από λαιμαργία: πεινούσαν, γμτ! (Την επόμενη φορά, θα σου πω, ίσως, και γι' άλλους τύπους)...

Τετάρτη 10 Ιουνίου 2015

Ο ψευτοπολιτισμός του ΣΥΡΙΖΑ

Μας απομένει ακόμα κάμποση περηφάνεια. Ώστε ν΄ ακούμε το "Αντιλαλούν δυο φυλακές" κι από φιλότιμο να μη λιποψυχάμε.
Τη γλυτώνουμε φτηνά απ΄ αυτήν τη συναίνεση.
Η λύπη μας μας σώζει τελικά. Κι αυτή η ωχρή μελαγχολία που τρέχει πριν απο μας μπροστά και μας προφυλάσσει απ΄ τον κατήφορο της ατιμωτικής κατάφασης.

Υ.Γ: Πηγαίνουν έπειτα οι άλλοι(η) και πεθαίνουν οι γαμημένοι(ες) και σ΄ αφήνουν μετά, να εφορμάς όπως μπορείς, κάθετα σε τούτην την ημερήσια φρίκη... 

Τρίτη 2 Ιουνίου 2015

Ο χαμογελαστός Βασίλης...

Βασίλης Μούρτης, λοιπόν... Δεν ήξερα τίποτα για την προσωπική του ζωή. Συναντηθήκαμε πολλές φορές στο ρεπορτάζ, όταν κάποτε κάλυπτα κι εγώ το ρεπορτάζ ΠΑΣΟΚ. Συναντηθήκαμε κάμποσες φορές τα τελευταία χρόνια κι "εδώ" στη Βουλή, όταν περνούσε για να μαζέψει πληροφορίες, να δει πού πάνε τα πράγματα, να "μετρήσει" τις εξελίξεις. Κι απ' όλες τις φορές που συναντιόμασταν, δύο "πραγματάκια" έχω να θυμάμαι: Το διαρκές χαμόγελό του όταν διασταυρώνονταν οι ματιές μας, έτοιμος σχεδόν πάντα να πούμε κάποια φράση, μιμούμενοι τον βαθύ τόνο της ομιλίας του Ανδρέα Παπανδρέου... "Πράγματι"!... Και το δεύτερο; Εκείνη η "ουρίτσα" που είχε, συμπαθέστατη, στα μαλλιά, πίσω στο σβέρκο. Βασίλης Μούρτης, λοιπόν... Τώρα πια, δεν θα έχει το άγχος μην χαθεί κάποια είδηση. Δεν θα τον ξαναδώ, χαμογελαστό, στους διαδρόμους του Κοινοβουλίου. Είπε το δικό του "Γειά", σε όλους μας. Σαν να τον ...ακούω να λέει "Πράγματι! Ως εδώ ήταν"!... υ.γ. Τούτες τις ώρες του αποχαιρετισμού, ξέρεις τί (άλλο) σκέφτομαι; Γκούγκλαρε το όνομά του, και μεταξύ άλλων θα "πέσεις" πάνω σε εμετικά, διαδικτυακά δημοσιεύματα, που με τρόπο ισοπεδωτικό - με το γνωστό τρόπο της φασίζουσας αλητείας, δηλαδή - είχαν συμπεριλάβει και το συγκεκριμένο συνάδελφο στην "ομάδα" εκείνων των "αλητών-ρουφιάνων-δημοσιογράφων-πολυθεσιτών-καρεκλοκένταυρων-του-δημοσίου" που έπρεπε/πρέπει να πέσουν στην πυρά. Το "έγκλημά" του; Εργαζόταν στο Αθηναϊκό Πρακτορείο Ειδήσεων... Γλύτωσε ΚΑΙ από αυτά ο Βασίλης Μούρτης. Οχι πως τον άγγιζαν οι αλήτες. Αλλά -χωρίς ποτέ να το έχω συζητήσει μαζί του, δική μου υπόθεση είναι αυτό που θα πω- νομίζω πως, δεν μπορεί, κάποια στιγμή θα έριξαν σκιά σ' εκείνο το χαμόγελό του.

Σάββατο 30 Μαΐου 2015

Θύματα μιας βαρειάς αφέλειας

Κάθε φορά που αδειάζει μια θέση στην αίθουσα υποχωρεί ο Πολιτισμός. Επελαύνει μετά η βλακεία όσων νομίζουν ότι ζούνε στις κορυφές της ιστορίας. Έρχεται ακολούθως η έλλειψη λεπτότητας και το κακό γούστο.
Για τούτο σε αυτές τις περιπτώσεις υπολήπτομαι τους γελωτοποιούς...

Υ.Γ: Γιατί δε με θες κυρά μου...

Τετάρτη 27 Μαΐου 2015

Βλοσυρός Θεός

¨Εγώ για το χατήρι σου
τρεις βάρδιες είχα βάλλει
Τον Ήλιο είχα στα βουνά
και τον Αητό στους κάμπους
Και το Βορηά το δροσερό
τον είχα στα καράβια

Μα ο Ήλιος εβασίλεψε
Κι ο Αητός αποκοιμήθη
Και το Βορηά το δροσερό
Τον πήραν τα καράβια.
Κι έτσι του δόθηκε καιρός
του Χάρου και σε πήρε".




Κυριακή 17 Μαΐου 2015

Για τον αναπάντεχα Σύντροφο Γιώργο Μπουρδάρα!

Καθόταν στις λαϊκές κερκίδες, εκεί όπου πουλάνε τα φθηνά εισιτήρια εκείνος ο ταπεινός οπαδός της αγγλικής ομάδας, όταν ο Σύλλογος που πήρε (ξανά) φέτος το αγγλικό πρωτάθλημα, φυλλορροούσε.
Καθώς η ομάδα κατρακυλούσε ραγδαία στην παρακμή, μακριά από ένα μέλλον γεμάτο ελπίδες, ο κόσμος εγκατέλειπε το γήπεδο προτιμώντας να τα πίνει στα γειτονικά μπαρ.
Εκείνος όμως, στήριζε υπομονετικά την αγάπη του. Πιστός σε αυτό το αίσθημα διαρκείας και την Κυριακάτικη παραφορά, δίχως ανταπόκριση.
Ώσπου την ομάδα αγόρασε ο Ρώσος ολιγάρχης Ρομάν Αμπράμοβιτς.
Όλοι οι άνθρωποι είναι καλοί, στις περιοχές όπου αποκαλύπτεται το θαύμα.
Μας κάνει άξεστους κι αιμοβόρους η ημερήσια σποδός. Σαν να κουβαλάμε μόνο το θάνατο.
Όμως ο τύπος αυτός, αφαίρεσε από την ύπαρξή του τη δυσμένεια και το ψεύδος της δυστυχίας.
Εκείνο που τον γλίτωσε από τη συντριβή, δεν ήταν η πίστη. Ήταν η αφαίρεση…Κι έτσι, βλέποντας την αναιδή επέλαση του πλούτου, πήγε κι έγραψε σ΄ένα ταπεινό χαρτόνι "Ήμουν Τσέλσι πριν από σας...".!

Σάββατο 16 Μαΐου 2015

Ολα καλά! :-)

Αρχικά αναρωτιέσαι: Τί είναι πιο ενοχλητικό; Που επιλέγουν, αντιμετωπίζοντάς σε περίπου ως επικίνδυνο, να κόψουν με το μαχαίρι την ενημέρωση, ή που αποφασίζουν, θεωρώντας σε σχεδόν σαν εχθρό, να σε πολεμήσουν - χρησιμοποιώντας, μάλιστα, βέλη-δηλητήριο; Ευτυχώς που γρήγορα βρίσκεις την απάντηση: Το πιο ενοχλητικό είναι να τους δίνεις περισσότερη σημασία απ' όση τους αξίζει...

Τετάρτη 13 Μαΐου 2015

Δυστυχώς...Ούτε μέχρι τ΄ αρχίδια του (Παληού) ΠΑΣΟΚ

Βγαίνουνε μετά το Κυβερνητικό Συμβούλιο. Η συγκυβέρνηση "Αριστεράς"- Καμμένου. Και κάθεται ένα απ΄ τα πουλέν, με βήμα σταυρωμένο ιταλικό, σαν νάρκισσος και παίζει αυτάρεσκα με το Facebook, την ώρα που έξη δημοσιογράφοι ένα γύρω τον αρωτούν για ειδήσεις. "Είχαν ανάγκη να το νοιώσουν αυτό" σκέφτομαι κι απομακρύνομαι μ΄ αυτό που λέμε πάντα περιφρονητικά εμείς οι Αρβανίτες "Άϊντε, ρε,  κατακαΰμμένε γκόλιω"...

Σάββατο 9 Μαΐου 2015

Το τετράφυλλο δάκρυ

Είναι εκεί γύρω στο 24:35 στη συναυλία του Μίκη Θεοδωράκη το 1977 όταν βγαίνει μια ακατανόητη σήμερα φωνή- Μπιθικώτσης αν λέει κάτι- και άδει "που να βρω την ψυχή μου...". Ε, στο Ρουβά αδελφές μου...

Ο διορίζων του... διορίζων;

Αν δεν πρόκειται για χοντρή φάρσα, γράφεται ότι ο Διονύσης Τσακνής αναλαμβάνει καθήκοντα προέδρου στην ΕΡΤ και ο Λάμπης Ταγματάρχης θέση διευθύνοντος συμβούλου. (σ.σ: το΄ γραψα επίτηδες στη Γενική, ακούγοντας χθες στην ώρα του πρωθυπουργού τον Αλέξιο Τσίπρα, όπως τον προσφωνούσε συστηματικά, ο προεδρεύων, να λέει ¨τον ερωτών¨!..) Των ερωτών τα θαύματα, γαμώ την αγραμματοσύνη σας γαμώ!Πως ν΄ αλλάξεις ρε καϋμμένε τον κόσμο, άμα δεν ξέρεις την ορθογραφία του;
 Ελπίζω, πάντως,  κάποιοι να κάνουν πλάκα...

Κυριακή 3 Μαΐου 2015

Οι Μπούρδες της Ζωής



«Πώς να ζήσουν με τιμή/ στη ζωή τα φτωχαδάκια»

Ακούω αυτό το τραγούδι του αυτοδίδακτου Γιώργου Μουφλουζέλη και σκέφτομαι ότι για να καταλάβει κανείς εμάς τους κοινοβουλευτικούς συντάκτες και τη βαρειά μας μοίρα, θα πρέπει τουλάχιστον να είναι νεκρός. Δεν είναι δικιά μου αυτή η κουβέντα για να μην παρεξηγηθώ. Τη δανείστηκα από τον Εγγονόπουλο καθώς μίλαγε για τον ταπεινό ζωγράφο Θεόφιλο και τους Ακαδημαϊκούς. Προφανώς τα μεγέθη διαφέρουν…

 Όμως, επειδή κάποιοι γράψανε για το πρόσφατο ταξίδι της Προέδρου της Βουλής Ζωής Κωνσταντοπούλου στην Ιταλία, υπήρξε θέμα.
Στο ΕΡΤ- open διάβασα ένα χυδαίο άρθρο- για να μην πω «πούστικο» και τρέχουμε τώρα στους μαστόρους…-στο οποίο, αφού η εξαιρετική λαϊκή εφημερίδα Espresso και το καλό ειδησεογραφικό «σάιτ» The Toc, δηλαδή, επί της ουσίας, οι επαγγελματίες δημοσιογράφοι που εργάζονται εκεί, χαρακτηρίζονται οι Sun της ελληνικής δημοσιογραφίας, προσφέρεται και το κυρίως πιάτο, εν είδει απορίας.

Ιδού τι γράφει στο πόνημα, ένας ( ή μία, γιατί όχι;) ανώνυμος τύπος από αυτούς προφανώς που βγάζουνε τώρα το μεροκάματό τους στην αυλή του ΣΥΡΙΖΑ και, απέναντι σε μας, που σε ό,τι γράφουμε υπάρχει από κάτω αιματηρά τ΄ όνομά μας. (Υπογράφει δε,  ο γελοίος, ( ή η γελοία…)σαν Απόστολος Παύλος…)

«Άραγε είναι τυχαίο ότι ο Γιώργος Μπουρδάρας, που εργάζεται στην Καθημερινή, εμφανίζεται μπροστάρης όταν πρόκειται για υποθέσεις τύπου Εσπρέσο; Ή μήπως ενοχλεί η στάση της Κωνσταντοπούλου την οικογένεια Μητσοτάκη, με αποτέλεσμα να θολώνει την κρίση του Μπουρδάρα εξαιτίας της φιλίας του με την οικογένεια; Κακοήθειες...»

Απόστολος Παύλος»

Θέλω να ξεκαθαρίσω το εξής: Με τον Γιώργο Μπουρδάρα δεν ημπορώ να υποστηρίξω ότι είμαστε φίλοι. Για μένα η ιδέα της απόγνωσης γεννήθηκε όταν έχασε πρώτη φορά ο ΠΑΟΚ κι αυτός ο καριόλης είναι βάζελος. Όμως γουστάρω τις εμμονές του. Αν ο «Απόστολος Παύλος» που ξέρουμε δα ποια είναι, θέλει αμάχη, εμείς δεν έχωμε πρόβλημα. Απλώς το κακό με μας, είναι ότι βαράμε απάνω απ΄ τη μέση… Το χτύπημα ήταν ύπουλο. Όθεν υποστηρίζω τον Μπουρδάρα απέναντι σε αυτήν τη χυδαία επίθεση! Επειδή είμαι ανάποδος και κάθαρμα όπως αυτός. 



Πέμπτη 23 Απριλίου 2015

Αρζεντίνα... Κέρασμα σε όλους τους φίλους για τ΄ Αη- Γιωργιού

Τα κύματα της θάλασσας μου το 'πανε
αυτή η νύχτα μένει
για αύριο ποιος ξέρει.

Έλα πουλί μου να πάμε στην Πέραμο
στην Αρζεντίνα να βρεθούμε
φωτιές να δουν τα πέλαγα
πω, πω, χαρές τ' αστέρια.

Κι ο ζων-νεκρός της μνήμης μας
μια πτήση στον αιθέρα
στο χάος και στο όνειρο
απελπισιά χορτάτος

(Χειμερινοί Κολυμβητές)

Πέμπτη 16 Απριλίου 2015

Το ΚΚΕ καταλαβαίνει τους Προδότες...

Στις περασμένες εκλογές, παίρνω τηλε΄φωνο στο ΚΚΕ να δώσει ο Κουτσούμπας μια συνέντευξη στο egnatiapost, ένα σάιτ, τους εξηγώ, Απολυμένων του "Αγγελιοφόρου".
Όσο πήραν εσάς, πήραν και τους αρχισυντάκτες. Βρίσκω τον υπεύθυνο τύπου χθες στη Βουλή κι αντί να ζητήσει συγγνώμη, τον θυμό μου τον παίρνει εύκολα σαν προσβολή.
Παληά και ξεφτι(λι)σμένα κόλπα, αλλά έτσι τους μαθαίνουν ακόμα και σήμερα... Κι όταν του λέω ότι, "μόνο να σας θωπεύουνε οι αστοί θέλετε", τινάζεται απ΄την καρέκλα σαν ηλεκτρισμένος και μου φωνάζει με ψιλή φωνούλα φεύγοντας "κατάλαβα ποιος είσαι! Είσαι απο αυτούς κι εσύ!".
Ποιοί είναι αυτοί ρε νούμερο, σκέφτηκα κι έδωσα τόπο στην οργή. Αφού με κατάλαβε με τη μια το Στέλεχος...

Υ.Γ: Άντε να πεις σ΄ αυτά τα τσόφλια, προτού κατουρηθούνε απάνω τους, πόσες φορές έχουνε πάρει κάποιοι βραβείο στρατολογίας, απ΄ τα χέρια του σ. Τσολάκη το "Πως δενότανε τ΄Ατσάλι" ...
Ένας γνωστός μου πάντως, έχει δύο αντίτυπα στην Καστοριά... 17 χρονών! Στην Καλλιθέα. Τη γειτονιά όπου βγαίνουνε οι μάγκες.

Παρασκευή 10 Απριλίου 2015

Πέφτουμε διαρκώς απ΄ένα ύψος που δεν έχει σωτηρία για μας.
Δε πα να κάνουν ο κόσμος Ανάσταση.
Η ζωή για μας νοείται μοναχά στα όρια της μνήμης.
Χρόνια Πολλά, παρόλα αυτά Αδέρφια Κοινοβουλευτικοί!

Δευτέρα 6 Απριλίου 2015

Σκέψεις κοινοβουλευτικού συντάκτη για τη στάση της νέας Προέδρου της Βουλής, έναντι της εργασίας του.

Διαστάσεις «πολεμικής στάσης» έναντι των δημοσιογράφων που καλύπτουν, ως διαπιστευμένοι στη Βουλή, το κοινοβουλευτικό ρεπορτάζ, νοιώθω να προσλαμβάνει ο τρόπος με τον οποίο τους αντιμετωπίζει από την επομένη της εκλογής της, δυστυχώς, η Πρόεδρος Ζωή Κωνσταντοπούλου. Κεντρικά χαρακτηριστικά του εν λόγω τρόπου είναι δύο: ΠΡΩΤΟΝ, η σχεδόν μηδενική πληροφόρησή τους, για τα διαδραματιζόμενα εντός Κοινοβουλίου, τον προγραμματισμό συνεδριάσεων κλπ. ΔΕΥΤΕΡΟΝ, ο συνεχής δημόσιος-επίσημος αρνητικός σχολιασμός της εργασίας τους, με ισοπεδωτικό τρόπο. Στις 4 Μαρτίου, σε συνέντευξη Τύπου (η οποία αφορούσε τη λειτουργία της Βουλής αλλά δόθηκε σε εκπροσώπους όλων των Μέσων και όχι στους διαπιστευμένους συντάκτες), έκανε λόγο μεταξύ άλλων για «παραμορφωτικό φακό μιντιακών συμφερόντων που ενοχλούνται όταν η Βουλή λειτουργεί». Μίλησε για «οργιώδη παραπληροφόρηση». Είπε ότι «υπήρχε εγκατάλειψη των πολιτών στην παραπληροφόρηση και στην παραποίηση του περιεχομένου των κοινοβουλευτικών τεκταινομένων». Ενημέρωση δεν υπήρξε ούτε και ενόψει της συγκρότησης της Επιτροπής Λογιστικού Ελέγχου, που η έναρξη των εργασιών της ανακοινώθηκε πάλι με γενική συνέντευξη Τύπου. Ανάλογη ενημέρωση δεν υπήρξε ούτε από το Σάββατο, όταν ήταν και η πρεμιέρα της Επιτροπής, παρουσία του Προέδρου της Δημοκρατίας, ενώ ήδη διοργανώνεται νέα «γενική» συνέντευξη Τύπου για το απόγευμα της Τρίτης 7 Απριλίου. Μεσολάβησε, μεταξύ άλλων, και η πρώτη Διάσκεψη των Προέδρων, στις 13 Μαρτίου: Τότε, σε σύντομης διάρκειας ενημέρωση των κοινοβουλευτικών συντακτών από την Πρόεδρο της Βουλής, κατεγράφη νέα αρνητική κριτική εκ μέρους της – εκείνη τη φορά με αφορμή όσα είχαν γραφτεί σε μέρος των ΜΜΕ για τα αυτοκίνητα των βουλευτών. Δεσμεύτηκε τόσο για το συγκεκριμένο ζήτημα, όσο και για ένα περιστατικό που είχε καταγγελθεί πως συνέβη σε εκείνη τη Διάσκεψη, να δοθούν εγγράφως περισσότερα στοιχεία και, επίσης, τα πρακτικά της συνεδρίασης. Ούτε το ένα έγινε, ούτε το άλλο. Ουδεμία επίσημη ενημέρωση υπήρξε έκτοτε και για τις άλλες Διασκέψεις Προέδρων – που αντικείμενό τους είναι, ως γνωστόν, ο προγραμματισμός των εργασιών της Βουλής. Μηδενική ήταν, εξάλλου, και η έγκαιρη ενημέρωση αναφορικά με το πρώτο επίσημο ταξίδι της κας Κωνσταντοπούλου στην Κύπρο. Πρέπει να διευκρινίσω ότι το σημείωμα αυτό αποτυπώνει προσωπικές μου σκέψεις και δεν αποτελεί προϊόν συνεργασίας με τους άλλους συναδέλφους, που από το πρωί ως το βράδυ εργάζονται προσπαθώντας να καλύψουν το κοινοβουλευτικό ρεπορτάζ, με τον καλύτερο –όπως τον κρίνει ο καθένας/καθεμία- τρόπο. Γιώργος Σ. Μπουρδάρας

Δευτέρα 16 Φεβρουαρίου 2015

Κεστρίνη



Θα μας πάρει καμιά φορά ο θάνατος στα πλάγια, λέω και θα μας βρούνε μετά από καμιά σαρανταριά αιώνες στις ερημιές του Γράμμου, ν ασπρίζουνε τα κόκκαλά μας, υπό βροχήν.
Ασκεπείς και άφοβοι καθώς θα είμαστε, δε θα μας κλάψει κανείς.
Βαρειά μπεράτια θ΄ ακούγονται απ΄ τα βόρεια της Κεστρίνης για μας τους έρμους.
«Ήρθε ο καιρός να φύγωμε, Ροδιά μου, Ροδιά μου…».
Τόσους καλούς, τόσην ξενητειά πως την αντέχει άραγε ο κάτω κόσμος;
 Στα γυαλιά απαρηγόρητοι τώρα χορεύουμε
Κάθε φορά που αποχαιρετάμε κάθε τόσο τους αγαπημένους
Τόσο πολύ είναι πια το πένθος μας, που φτάσαμε να ζούμε με τη νοσταλγία του θανάτου.
Άντε μωρέ Κατερίνα. Πουλί ξενητεμένο, πουλάκι μου.
Να πας στο καλό κούκλα μου και χαιρετίσματα στους δικούς μας.
Κρίμα, που τελειώσανε τόσο νωρίς οι επινοήσεις...

Y.Γ! "Ποιος είδε τέτοιον πόλεμο
να πολεμούν τα μάτια
δίχως ντουφέκια και σπαθιά
να γίνονται κομμάτια"

Δευτέρα 9 Φεβρουαρίου 2015

Ας ελπίσουμε αυτήν τη φορά ν΄ αλλάξει το έργο

Την έχουμε φασκελωμένη αυτήν την κοινωνία, εμείς οι συνεπείς. Εμείς που είμαστε το χάλκινο γέννος της ευθύνης. Υπηρετήσαμε στα σύνορα απο επιλογή, είτε από φρονήματα, ζούμε στο νοίκι απο τη βαρειά μας αξιοπρέπεια που δεν επιτρέπει κάτι "περισσότερο",  μεγαλώσαμε παιδιά κι άμα λάχει πληρώσαμε όλες τις δόσεις του ΕΝΦΙΑ σε τούτη τη μητριά Πατρίδα. Με κανέναν πούστη κοινώς, δε φάγαμε τίποτε!
Ορισμένοι λένε, πως αν αποτύχει ο ΣΥΡΙΖΑ, η τελευταία ευκαιρία αστικής διαχείρισης, θα΄ ρθούνε στα πράγματα οι Ναζήδες. Μαλακίες! Αυτά τα λέει η ΔΕξιά του Σαμαρά. ΔΕν έχουν να φοβούνται αυτοί απο την ακροδεξιά εκδοχή τους. Στο 32,5% παρέλαβε τη Δεξιά η χούντα, στο 55%, αγνή και αμόλυντη με τον...Εθνάρχη την παρέδωσε.
Αυτοί οι μαλάκες, με τη συνηγορία του Βενιζέλου, στήσανε συνθήκες εμφυλιοπολεμικές στη χώρα. Και τώρα που κατέρρευσε όλόκληρο το οικοδόμημα τους, δε ξέρουν που να κρυφτούνε. 
ΔΕΝ Ψηφίζω ΣΥΡΙΖΑ για να ξηγηθώ καθαρά. Είμαι κομμάτι πιο πέρα.
Στηρίζω, όμως μια κυβέρνηση της Αριστεράς που λογαριάζει ότι πρέπει να διαπραγματευθεί μια καλύτερη μοίρα για όλους εμάς που αναπνέουμε με δυσκολία στα ορυχεία της μισθωτής εργασίας. 
Προφανώς και θα βάλουμε πλάτη- πάλι προσωπικά μιλώ. Εμείς την πέτρα μας, κάπως την κουβαλήσαμε. ΔΕ γίνεται ρε μάγκες να ζήσουνε σκλάβοι σε τούτον τον τόπο τα παιδιά μας!
Όθεν το αίτημα είναι ένα και...διπλό: Δικαιοσύνη και Ελευθερία! 
Να γυρίσει λίγο ο αέρας σε τούτο το "μαγαζί" και ν΄ αλλάξουνε λέω, λίγο οι διαθέσεις.


 ΑΚΗΣ  ΠΑΝΟΥ
Πες μου παππού, πες μου παππού
Αυτός ο κόσμος πάει που
Και του δικού σου του σκοπού μάθε μου την αξία
Να σε συλλάβω δεν μπορώ μυαλό δεν έχω κοφτερό
Ήμουν κι έμεινα μωρό στην κυριολεξία

Πες μου γιαγιά, πες μου γιαγιά
Γιατί αν δεν έχουμε μαγιά ότι κι αν κάνουμε γιαγιά
Η ζύμη δεν φουσκώνει
Και πες μου σε παρακαλώ όταν τ’ αλεύρι είναι καλό
Πως αβγαταίνει το κιλό και βγαίνουνε δυο τόνοι

Πες μου μπαμπά, πες μου μπαμπά
Τον κόσμο με τον αραμπά γιατί να τον ταράξεις
Τώρα δεν πιάνεται μπαμπά πετάει τρέχει κολυμπά
Μ’ ένα λαχάνιασμα μπαμπά στις σκέψεις και στις πράξεις

Πες μου μαμά, πες μου μαμά
Γιατί όταν πάω σινεμά,
Ενώ αλλάζω σινεμά το έργο δεν αλλάζει
Κι έρχεται ο άγριος μαμά για νταηλίκι ψήνει τον ήρεμο μαμά
Τον τρώει κι ησυχάζει

Πέστε μου όλοι σας καλέ
Πως κάνουνε στο κυριλέ τα πάντα οι μεγάλοι
Και τα στραβόμοιρα καλέ τα κρύβουν σε Γεντί Κουλέ
Έτσι και κάψουν ναργιλέ και στρώσουνε κεφάλι
Να χαχανίσουν τη ζωή και τούτη κι όποια άλλη

Σάββατο 31 Ιανουαρίου 2015

Ο τελευταίος πυρετός

Άκης Πάνου. Γιάννης Παλαιολόγου παίζει μπουζούκι. Γ. Μαργαρίτης τραγούδι.

Δε ξέρω πως γίνεται να το πω πιο απλά...

https://www.youtube.com/watch?v=S2Zz_jErmL4



Τετάρτη 28 Ιανουαρίου 2015

Ας πω κι εγω δυό λόγια

Κρίμα που λείπει η Κατερίνα από τούτην τη γιορτή. Προσωπικώς μιλώντας, ήταν η τελευταία έντιμη ρεπόρτερ στο μικτό πληθυσμό της αίθουσας. Και χωρίς να κάνει σημαντικές εκπτώσεις.
Δε ξεσκόνιζε την πλάτη των πολιτικών αστέρων. Είχε χάρη. Και χαιρόταν τα πολιτικά γεγονότα σαν παιδάκι που έλεγε τα κάλαντα. Βαρειά κουβέντα θα πω, αλλά, ήταν η πιο ενστικτώδης επαγγελματίας που γνώρισα μέσα στους συντάκτες. Πιο πάνω ακόμα κι από τον αγαπημένο Διακογιάννη!
Γι΄ αυτό τα βρίσκανε λέω, οι δυό τους. Και γι΄ αυτό την αγαπούσε υπέρμετρα ο Αλιβιζάτος μιλώντας τρυφερά για το "Κατερινάκι".
Και επειδή προφανώς, είχε πάντα πληροφορίες, όταν άλλοι κάνανε αναλύσεις, είχε τη γενναιοδωρία και την καλοσύνη να τις μοιράζεται με τους δημοσιογράφους. Αυτό που το πας...
Σε τούτο το ανταγωνιστικό επάγγελμα, υπόψιν, όπου κάποιοι κινούνται με τη λογική "θα σας γαμήσω όλους" κι είναι ανυπόφοροι στη μοιρασιά.

Σάββατο 3 Ιανουαρίου 2015

Η Αξιοπρέπεια, η Αλληλεγγύη, το Διαδίκτυο, η ΕΣΗΕΑ, και μια ιστορία διαπόμπευσης...

Οι ρυθμοί της δουλειάς, αυτές τις ημέρες, καταιγιστικοί ήταν... Εκτός όλων των άλλων, θετικών και αρνητικών επιπτώσεων, λειτούργησαν για μένα κάτι σαν "ασπίδα" καλύτερης σκέψης και αποφυγής "εν θερμώ" αντιδράσεων. Ο λόγος αφορά συγκεκριμένα τα όσα έγιναν με επίκεντρο και με αφορμή την περίφημη συνέντευξη του πρωθυπουργού στην ΝΕΡΙΤ. Τον ένα εκ των δύο δημοσιογράφων που κάθησαν απέναντι στον πρωθυπουργό, τον Γιώργο Ευθυμίου τον "ξέρω": Εχουμε βρεθεί σε τόπους ρεπορτάζ, όχι γύρω από τραπεζάκι με καφέ, ή φαγητό. Κοινώς, δεν είμαστε φίλοι με την κλασσική έννοια του όρου, και ως εκ τούτου τα όσα τον αφορούν σε τούτο το σημείωμα είναι βασισμένα σε αυτό που λέμε "ένστικτο". Ετσι, "ενστικτωδώς" λοιπόν θα γράψω ότι θεωρώ απολύτως απαράδεκτη την επίθεση που δέχθηκε εξαιτίας της συμμετοχής του στην εν λόγω συνέντευξη. Πληροφορήθηκα ότι η επίθεση αυτή, όσον αφορά κατ' αρχήν το χώρο του διαδικτύου, ξεπέρασε κάθε όριο. Σε ορισμένες περιπτώσεις, μάλιστα, έφθασε στο σημείο να προσλαμβάνει χαρακτήρα απειλών κατά του ιδίου προσωπικά και ανθρώπων της οικογένειάς του. Είναι αλήθεια ότι τα τελευταία χρόνια, ο διαδικτυακός τραμπουκισμός -κυρίως από πρόσωπα καλυμμένα με την κουκούλα της ανωνυμίας- αποτελεί κατά κάποιο τρόπο ένα είδος κανόνα. Δεν με εξέπληξε που συνέβη και στη συγκεκριμένη περίπτωση. Μ' έκανε όμως να μελαγχολήσω, καθώς "στόχος" ήταν ο Γιώργος Ευθυμίου. Είναι γνωστό, αλλά θα το επαναλάβω, πως θεωρώ τον τραμπουκισμό απολύτως απαράδεκτο φαινόμενο. Ενστικτωδώς θα πω, ότι ο τραμπουκισμός σε βάρος προσώπων όπως ο προαναφερθείς μοιάζει δύο φορές απαράδεκτος... Μπορεί κάποιος να ασκήσει κριτική σε επιλογές, ενέργειες, πράξεις ή παραλείψεις κάποιου -εν προκειμένω δημοσιογράφου-, να διαφωνήσει ή αν το κρίνει σκόπιμο, ακόμα και να τον "καταγγείλει" στην κοινή γνώμη, εξηγώντας τους λόγους για τους οποίους προβαίνει σε μια τέτοια ενέργεια. Ο τραμπουκισμός είναι εντελώς διαφορετικό πράγμα... Πέραν τούτων, εξεπλάγην πραγματικά όταν είδα ότι για τη συγκεκριμένη υπόθεση έβγαλε ανακοίνωση η Ενωση Συντακτών Ημερησίων Εφημερίδων Αθηνών. Δεν είναι δύσκολο να δει κάποιος στις λιγοστές γραμμές της επίμαχης ανακοίνωσης διάθεση στοχοποίησης του Γ. Ευθυμίου, μέσω της σχεδόν πλήρους απαξίωσής του. Είναι άλλο η θέση του σωματείου των δημοσιογράφων για τις εξελίξεις στο χώρο της δημόσιας τηλεόρασης, ή και για το ρόλο της κυβερνητικής εξουσίας στο συγκεκριμένο χώρο, και εντελώς διαφορετικό το να σχολιάζει συγκεκριμένη δουλειά συγκεκριμένου δημοσιογράφου: "...οι δημοσιογράφοι οφείλουν να λειτουργούν πρώτα απ’ όλα ως δημοσιογράφοι και να υπερασπίζονται την δημοσιογραφική δεοντολογία..." διαβάζω μεταξύ άλλων στην ανακοίνωση. Αν το ΔΣ της ΕΣΗΕΑ ή τα όποια μέλη του συνυπέγραψαν την ανακοίνωση θεωρούσαν ότι παραβιάστηκαν κανόνες δεοντολογίας, τότε "καταστατικά" ένας δρόμος υπήρχε. Οχι, πάντως, η "διαπόμπευση". Είναι άσχημοι οι καιροί. Και όπως φαίνεται θα έρθουν ακόμα χειρότεροι. Πιστεύω, όμως, ότι υπάρχει ακόμα χρόνος για να περισώσουμε ό,τι μπορούμε. Και να ξεκινήσουμε από την αρχή, δημιουργώντας ένα περιβάλλον Αξιοπρέπειας και Αλληλεγγύης. υ.γ. Τον δεύτερο δημοσιογράφο της συνέντευξης δεν έτυχε να τον γνωρίζω από κοντά. Γι' αυτό και δεν αναφέρομαι σ' εκείνον προσωπικά όπως συμβαίνει με τον Γ. Ευθυμίου. Από θέσεις Αρχής, ωστόσο, μπορώ να πω ότι ισχύουν τα ίδια.