Σάββατο 25 Οκτωβρίου 2014

Στη μνήμη του Τριαντάφυλλου Δραβαλιάρη!



Δεν είμαστε εμείς για το Α΄  Νεκροταφείο…

Οι άνθρωποι όταν πεθαίνουν ανήκουν πια στην ατονία του χρόνου.
Αυτό όμως, δεν σημαίνει πως είναι ανυπεράσπιστοι.
Η φυσική συστολή τους, δεν ενδίδει, πάλλεται ακόμα στον αέρα και υπαγορεύει ένα ορισμένο ύψος, όπου όλα τα πράγματα έχουν τη θέση τους, περιφρονώντας την υπερβολή.
Όποιος έχει δυό δράμια ψυχή μέσα του, ξέρει από πρώτο χέρι τότε, πως η συγκίνηση είναι σ΄ αυτές τις περιστάσεις,  ένα άχαρο φορτίο που δε μοιράζεται.
Μου κάνει εντύπωση παρόλα αυτά, με πόση διεκπεραίωση αντιπαρέρχονται οι ζώντες την απόλυτη συντριβή του τεθνεώτος. Σαν να είναι ο βαρύς θάνατος, ένα αλογάκι του λούνα- παρκ που γυρίζει αέναα γύρω- γύρω και κάποια στιγμή, ο παρκαδόρος θα μας απευθύνει το εισιτήριο, την ώρα που όλοι στο πλάϊ θα αναλύονται σε υπέροχα γέλια, φωνάζοντας «Τέλεια! Περνάμε τέλεια!»…
Καλέ μου Τριαντάφυλλε. Δεν είναι που απόθανες. Είναι που σε κλαίγανε χθες, αυτοί ακριβώς που κατά βάθος περίμενες…
Ώρα καλή καρντάσι μου! Σπαταλάμε την ψυχή μας εμείς οι Μακεδόνες, εδώ κάτω στον αφιλόξενο Νότο, εφορμώντας κάθετα στη φρίκη…

Υ.Γ:  Γειασάν ρε Δραβαλιάρη! Από τον Γιώρα, αυθαιρέτως, κι από μένα ρε παληόπαιδο. Αν μας άφηνες να σε πενθήσουμε, θ΄ ακουμπούσαμε στο μνήμα σου την κεφαλή του Κούδα!