Κυριακή 30 Ιουνίου 2013

Οι ρίζες της απώλειας

Ο Θεός μας φώτισε, ορισμένα από μας τα κομμούνια και δεν υπηρετήσαμε ποτέ τίποτε.
Γι΄ αυτό και δεν ξεφτιλίσαμε εμείς ποτέ τίποτε: πατρίδα-θρησκεία-οικογένεια, φερ΄ ειπείν. Εμείς που τα υπερασπιζόμασταν, παραμερίσαμε σοφά και τα ξεφτιλίσανε άλλοι.
Ο θρίαμβος της απιστίας. Εκτός από τον ΠΑΟΚ.
Το κεφάλι μας τα φταίει, λέω, όλα, που είναι γεμάτο κούραση…
Φυλάξαμε παρόλα αυτά, με συνέπεια τα σύνορα, ψηλά στο ποτάμι του Έβρου και στα απομακρυσμένα νησιά του Αιγαίου, φυλάγοντας στην πραγματικότητα τα δικά μας ψεύδη και με την καταστροφική γνώση ότι αυτή η μητριά, είναι ένα αλλόκοτο σύμπαν χτυπημένο από βαρειά επιληψία.
Ξεριζωμένοι στην ίδια μας τη ρίζα.
Όθεν, συνεπαρμένοι από τους ίδιους μας τους μύθους, στα όρια της θεολογίας, αργήσαμε ασυγχώρητα να καταλάβουμε ότι αυτή η χώρα είναι ανύπαρκτη και πλασμένη μόνο στη νοσταλγία μας.
Άφησα τ΄ όνομά μου στο Τυχερό, ασάλευτο επιτύμβιο σε μια λεύκα, ακριβώς στο 37ο χιλιόμετρο: «Από δω πέρασε ο τεθωρακισμένος Γιώργος Χατζηδημητρίου. Αγάπησε την πατρίδα του, χωρίς ανταπόκριση». Ε, και;
Άϊντε τώρα, αφελή με τη σάρισσα, να κουσουμάρεις την αηδία και την περιφρόνηση σ΄ αυτό το υπερφυσικό καρναβάλι… 

Δεν υπάρχουν σχόλια: