Δευτέρα 31 Δεκεμβρίου 2012

Στον ίλιγγο του χρόνου

Όλες οι βεβαιότητες είναι εναντίον μας. Αλλά συνεχίζουμε να παραμένουμε στο παιχνίδι, με επίγνωση της ραγδαίας φθοράς στην οποία καταποντίζονται όσοι δρουν.
Έχοντας απο καιρό ασπαστεί το αξίωμα πως τίποτε δεν είναι ακατόρθωτο, περιμένουμε ακόμα εκπλήξεις.
Γιορτάζουμε σήμερα τις επικείμενες λύπες.
Και ζεσταίνουμε τους δεσμούς που ξανακάνουν οικείο τον χρόνο.

Σάββατο 15 Δεκεμβρίου 2012

Η νέα... "λαθολογία"

"Δεν είμαστε εμείς ευχαριστημένοι, όχι απο τη γραμμή μας και απο την πολιτική μας, αλλά απο το σύνολο των προσπαθειών που κάναμε. Θα θέλαμε να είχαμε κάνει περισσότερα. Δεν εξαρτάται όμως μόνο απο εμάς, πρέπει να πειστούν και οι εργαζόμενοι". Έτσι είπε την περασμένη Πέμπτη η Γ.Γ του ΚΚΕ Αλέκα Παπαρήγα.
Ώστε, είναι σωστή η "γραμμή" και η "πολιτική". Μόνο που δε πιάσαμε το πλάνο. Και συν, τη λεπτομέρεια, οτι "πρέπει να πειστούν κι οι εργαζόμενοι".
Νομίζουν οτι έχουν κάνει ο,τι έπρεπε και τώρα πετάνε το μπαλάκι της ευθύνης, λέγοντας βλοσυρά "ο λαός να αποφασίσει και να αλλάξει τους συσχετισμούς"!
Κουταμάρες, χωρίς υποψία φλόγας. Άσε που ερήμην τους, ο λαός, πράγματι αλλάζει τους συσχετισμούς. Το φαρμάκι των νεοναζί ήδη στάζει στη ψυχή των απελπισμένων σαν μπάλσαμο...
Αναρωτιέμαι ποιος απ΄όλους αυτούς τους κοντόθωρους κομματικούς ιμπρεσάριους, να το πω όσο μπορώ πιο κομψά, θ΄αναλάβει μετά την ευθύνη, αν το κόμμα (τους) μείνει εκτός Βουλής.
Γιατί στην περίπτωση αυτή, θα΄ ναι κομμάτι δύσκολο να ενοχοποιήσεις ολόκληρο λαό...

Παρασκευή 14 Δεκεμβρίου 2012

Το άτιμο το μισθολόγιο!..

Υπάρχει μια έμφυτη αξιοπρέπεια που προστατεύει τον άνθρωπο, όταν μεγαλώσει να γίνει Σαμαράς. Δυστυχώς όμως, δεν υπάρχει πρόβλεψη που να κόβει το δρόμο σ΄ αυτούς τους ψεύτες να γίνονται πρωθυπουργοί. Τους ψηφίζει όμως ο λαός. Γιατί η ψυχή και το μυαλό μπαίνουν σε αργία όταν η Παιδεία δεν παράγει ανησυχίες. Γι΄ άλλη μια φορά η γελοία χώρα, ξέπεσε στην κακή τύχη να έχει στο τιμόνι έναν τόσο κωλοτούμπα πρωθυπουργό. Η ιστορία δεν διδάσκει κανέναν. Η διαφορά είναι οτι οι τωρινοί ψεύτες και οι κυνικοί που κυβερνάνε χάρη στην κόπωση της εξουθενωμένης μάζας, πριμοδοτούν αδιάφοροι τα ποσοστά της Χρυσής Αυγής.
Μαθημένος απο τα μυστικά κονδύλια και τις μαύρες σακούλες της εποχής του, όταν ο σημερινός πρωθυπουργός, Αντώνης Σαμαράς, άμαθος, απαίδευτος, ατάλαντος και φυσικά υπερόπτης είχε κάνει το υπουργείο Εξωτερικών  παιδική χαρά, φαίνεται πως συνεχίζει το ίδιο άτεχνο παιχνίδι.
"Ο πρωθυπουργός πρέπει να μπει στη Σύνοδο Κορυφής! Θα δεχτεί μόνο μια ερώτηση" μας έκανε τη χάρη να πει προχθές απο τις Βρυξέλλες ο κραυγαλέα ασταθής κυβερνητικός εκπρόσωπος Σίμος Κεδίκογλου, την ώρα που σύμφωνα με την γελοία προπαγάνδα τους η χώρα που έπαιζε τα ρέστα της, είχε μόλις διασωθεί! Και παίρνει την πάσα ο ετοιμόρροπος ρεπόρτης κι ενώ το πανελλήνιο κρατάει την ανάσα του, ρωτάει με αγωνία "τι θα γίνει κύριε πρόεδρε με τους υπαλλήλους της Βουλής;".
Έκανα το σταυρό μου με δέος και σκέφτηκα οτι ευτυχώς εμείς, θα πεθάνουμε σε κάποια απόσταση απο αυτήν την αβάσταχτη αηδία...


Τετάρτη 12 Δεκεμβρίου 2012

Ρε, τον Βαγγελάκη...

Έχουμε αποστηθίσει το μάθημα του Βενιζέλου οτι "θα πρέπει να ξανασυστηθούμε σ΄ αυτήν τη χώρα".
Με 2,5 εκατομμύρια καταθέσεις προίκα και τέτοια ακίνητη περιουσία, εγώ θα φρόντιζα να ξανασυστηθώ με την πεθερά μου...  

Δευτέρα 10 Δεκεμβρίου 2012

δε πάτε καμμιά βόλτα;

Δεν αγαπάνε τον τόπο. Πάνε με το πάσο τους .Σαν να μην έχουν αίμα μέσα τους να τους οργώνει....Δεν κατοικούνε στα λόγια τους. Δεν αγαπάνε τους ανθρώπους... Δεν είναι κομμουνιστές. Σοσιαλίζουν. Δε σπαράζουν γα τον  διπλανό. Μοιράζουν υποσχέσεις σωτηρίας. Όμως μαγαζιά δε στέκονται μόνο και μόνο επειδή υποδέχονται τη δυσαρεστημένη πελατεία του απέναντι.
23% εκφράζει ο κομφορμισμός τους... Παραπάνω δε μπορούν να φτάσουν οι ταλαίπωροι, την ώρα που οι άνθρωποι γεύονται το θάνατο!..
Μονάχα εμείς ξαναρχίζουμε κάθε μέρα στην κόντρα. Εμείς που κουβαλάμε στους ταπεινούς ώμους μας την αποφορά της ιστορίας.

Κυριακή 9 Δεκεμβρίου 2012

Αυτή ηγελοία "αριστερά" που είναι για τα μπάζα

Μια τουρκική φρεγάτα έφτασε χθες μέχρι το Σούνιο.  Μην το πείτε όμως στην κυρά Δούρου του ΣΥΡΙΖΑ. Θα καταγγείλει οτι η Ελλάδα βάζει εμπόδια στις κρουαζιέρες...
Τσόφλια... Ούτε καν τους περνάει απ΄το μυαλό οτι το πρώτο πράγμα που χαρακτήριζε ανέκαθεν την ΑΡΙΣΤΕΡΑ, ήταν ο Πατριωτισμός.  

Εφάπαξ μάγκες...

Υπάρχει μια ταρίφα ανθρώπων που αγαπάει αυτόν τον τόπο. Παγαίνει στρατό στα σύνορα από επιλογή ή για τα φρονήματα, ερωτεύεται, γλεντίζει, πληρώνει τους φόρους, μεγαλώνει παιδιά, είναι αποίκο, δε βάζει μέσο, δεν είναι σε δημόσια πόστα, την κλέβει αδίστακτα αυτή η συμμορία που κυβερνάει εδώ και χρόνια αυτήν τη φλούδα. Είμαστε ρε μάγκες μια ζωή στη θέση μας την ώρα που έπρεπε. Εφάπαξ μάγκες ποτέ δεν ήμασταν. Μέχρι πότε;



Απευθύνει προχθές μήνυμα ο Σύλλογος Γονέων και λέει, "ελάτε να βάψουμε το σχολείο των παιδιών μας". Πήρα ρολό, πινέλο και μια σκάλα και πήγα, Σάββατο. Και βλέπω τον διευθυντή με τη γυναίκα του, τρεις κυρίες και δυό μπαμπάδες που ξύναν απελπισμένοι τους σοβάδες.
'Άντε Κωλλοέλληνες!!!" σκέφτομαι "Εκατονπενήντα Μνημόνια και λίγα είναι ρε ρουφιάνοι!". Γέμισε η ζωή μας Παλληολαδίτες... 

Ένα μέτρο χαμένο

Καλός στιχουργός είναι λέει και ο Λευτέρης  Παπαδόπουλος και καλούς στίχους έγραψε επί Χούντας. Αυτό να λέγεται. Όμως, προηγούνται κάτι... "'άσημοι", σαν τον Βίρβο και τον Πυθαγόρα...
Άλλο το "Εγώ δε ζω γονατιστός.." με τον Τσιτσάνη για παράδειγμα και διαφορετικό το "Άγαλμα" με τον Πουλόπουλο και τον Πλέσα... 

Τρίτη 4 Δεκεμβρίου 2012

Καμία επιείκεια στους προδότες!

Την Κυριακή 18 Νοεμβρίου του μακρυνού ΄73 κι ενώ το τεθωρακισμένο με επικεφαλής τον υπίλαρχο Γουνελά έχει τσακίσει την προηγούμενη νύχτα τη σιδερένια πόρτα του Πολυτεχνείου, στο Πεντάγωνο γίνεται μια ευρεία σύσκεψη, όπου η κουβέντα αφορά την κήρυξη του στρατιωτικού νόμου στη χώρα με το επιχείρημα, οτι επίκεινται μεγάλες πανελλαδικές διαδηλώσεις  απο εργάτες, φοιτητές και επαγγελματικά σωματεία!
Φούμαρα... Ήταν η εποχή όπου ο ανθυποδικτάτορας και πανίσχυρος διοικητής της ΕΣΑ Δ. Ιωαννίδης, αυτό το ίνδαλμα των Χρυσαυγιτών- που παρέδωσε την Κύπρο στους Τούρκους- είχε υφάνει συνωμοτικά το τελικό χτύπημα στον δικτάτορα Παπαδόπουλο κι όλοι προσπαθούσαν να πείσουν τον τελευταίο οτι η εξουσία του δεν κινδύνευε απο κανέναν. Φούμαρα κι αυτά. Λίγες μέρες αργότερα, στις 25 του ίδιου μήνα, ο αντισυνταγματάρχης Γ. Ντουζέπης, κραδαίνοντας ένα πιστόλι θα πληροφορήσει τον κάτωχρο Παπαδόπουλο στη βίλα του στο Λαγονήσι οτι... έχει υποβάλλει την παραίτησή του.
Στη σύσκεψη λοιπόν της 18/11/1973 ο τότε διοικητής της ΑΣΔΕΝ, Μαυροειδής, αναφέρει δραματικά, οτι δήθεν 5.000 κομμουνιστές διαδηλώνουν στο αθηναϊκό κέντρο. Οι πληροφορίες απο την Ασφάλεια που ελέγχει τον κοινό ζόφο, δεν το επιβεβαιώνουν. Αυτός όμως επιμένει θεατρικά να στείλει τους επιτελείς του, Γιοβάνη και Ντερτιλή για να έχει, όπως λέει, καθαρή εικόνα.
Οι άνθρωποί του δεν βρήκαν κανέναν στην Πατησίων.  Στην αρχή των Χαυτείων, όμως, προς τη πλευρά του Πολυτεχνείου, ο Ντερτιλής πετυχαίνει έναν άοπλο και ανυποψίαστο πολίτη, τον άτυχο Μυρογιάννη  και, σε μια αδιανόητη επίδειξη κτηνωδίας, τον δολοφονεί εν ψυχρώ. (σ.σ: οι φωτογραφίες, δείχνουν έναν θηριώδη τύπο, να δίνει χωρίς οίκτο τη χαριστική βολή σε έναν ικέτη. Βασισμένοι ωστόσο, σε αστήρικτους αστικούς μύθους που καλλιέργησε η χούντα, αλλά και τη βραχεία μνήμη πολλών, κάποιοι χρυσαυγίτες ισχυρίζονται σήμερα οτι νεκροί του Πολυτεχνείου δεν υπήρξαν ποτέ...).   
Η Χρυσή Αυγή αξίωσε προχθές στη Βουλή την αποφυλάκιση του Ντερτιλή που δεν ζήτησε ποτέ συγγνώμη απο την Οικογένεια Μυρογιάννη για το ωμό έγκλημά του. Την περασμένη βδομάδα πέθανε ο γιός του δολοφόνου, αλλά αυτός, αν και η Διοίκηση των φυλακών του έδωσε προνομιακές ευχέρειες, δε θέλησε να παραστεί στην κηδεία.
Αυτός ο άνανδρος που χρόνια σιτίζεται απο τους φορολογούμενους, έπαιζε, όπως ερχόταν οι πληροφορίες απο τον Κορυδαλλό, χοντρά λεφτά στο χρηματιστήριο, τις εποχές του χρηματιστηριακού πυρετού, το 1999, όταν στο διπλανό κελί, συγκατοικούσε με τον Κοσκωτά. "Γιωργάκη! Έχεις κάνα καλό χαρτί;"τον θυμούνταν οι φύλακες να ωρύεται.
Στο ξόδι όμως του γυιού του δεν πήγε ο εθνικόφρονας.
Διατηρεί φαίνεται για τον άθλιο εαυτό του ρόλο έγκλειστου και ανυποχώρητου συμβόλου. 
Θα καταγραφεί στη συλλογική μνήμη, ως αυτό που στη πραγματικότητα είναι: ένας δειλός κι αμετανόητος φονιάς.