Τρίτη 13 Νοεμβρίου 2012

Αυτές οι εποχες της παρακμής.


Θωρώ στο «Γιουτουμπ» -τη μόνη μας δυνατότητα πλέον ν΄ ακούμε λαϊκά-αυτόν  τον μέγα Καζαντζίδη, να κρέμονται οι γύρω από το μεγαλείο της ιδιοτροπίας του, περιμένοντας πότε θα σταματήσει τα ατελείωτα σολαρίσματα στην κιθάρα και ν΄ απλώσει τη θεϊκή φωνή του και λέω,  όλες οι μεγαλοφυΐες κοιτάνε τον χρόνο σαν ένα παιχνίδι με σπάγγους. Περιμένουμε εμείς μετά,  να μας ξανακάνουν παιδιά.
Παρεμπίπτον συμπέρασμα ότι οι πολιτικές ΠΑΣΟΚ και ΝΔ όλα αυτά τα χρόνια γυρίσανε την Ελλάδα στα χρόνια μετά τον Εμφύλιο και δεν έχουμε ακόμα φωνές σαν και τη δική του, ή έναν Μητσάκη ας υποθέσουμε,  να πούνε το «η Νύχτα είναι βροχερή» και να τραγουδήσουν τα πάθη μας, να φύγει αυτή η μελαγχολία και να μη λογαριάζει κανείς βραχνά εκείνη την ώρα, ότι δεν έχει τίποτε στον κόσμο.
Αυτό λέω… Να βγούνε τώρα οι τεχνίτες της νέας γενιάς, να δυϊλήσουνε κάπως μακρύτερα σαν τους παληούς μαστόρους,  αυτήν τη νοσηρότητα και να ξαναβρούμε λίγο αυτό που χάσαμε για την ώρα. Μια Ελλάδα μετρημένη, στην κλίμακα  προηγούμενων χρόνων, αλλά, με πολλή επιείκεια και περισσότερο αξιοπρεπή, κι αυτή τη φορά ολότελα Δίκαιη γιατί, αλλοιώς αν δε ξεσηκωθούμε θα μας πάρει ξανά ο διάολος και θ΄ ασπρίζουνε τα κόκαλά μας στις ξενητειές που έχουν οι ανθρώποι μέσα τους!..

Υ.Γ: (οι παππούδες μας κατέλαβαν ορμητικά το Σαραντάπορο για να λένε τώρα τα παιδια μου οτι τους ζαλίζουν οι στροφές. Αντίκρυσαν μετά τον Σαγγάριο, προτού να σκεπάσουν τα μάτια τους οι στάχτες. Κι οι ρακένδυτοι πατεράδες μας κάναν το ΄40! Πως φτάσαμε μέσα σε τόσο λίγα χρόνια απο τη φτώχεια στο δήθεν; Ας το βρει η γεννιά τους. Κι ας αποτύχει! Το θέμα είναι να μην φτάσουμε να ζούμε κάποτε τη νοσταλγία αυτού του τόπου. Ομόνοια-Σταδίου, σκυφτοί. Στα "βαρειά" να παίζει το κλαρίνο. Κι εμείς, ξένοι σε ό,τι αγαπήσαμε...).

Δεν υπάρχουν σχόλια: