Τετάρτη 19 Σεπτεμβρίου 2012

Καλύτερα απο το να παίζει κανείς συμπληρωματικούς ρόλους, είναι να βρίσκεται στο προσκήνιο. Τι να το κάνεις όμως όταν το ίδιο το μέλλον είναι ένα θλιβερό κοιμητήριο; Όταν σε καθορίζει η βαρυθυμία της γνώσης των περασμένων μέσα στον τετριμμενο χρόνο καλύτερα ν΄ αποχεραιτίσεις τη φρεσκάδα σου. Ήξερα λοιπόν, το παραμύθι ενός ανελέητου εκδότη που πήδηξε κάποτε τη γυναίκα ενός συντάκτη του, κι εκείνος έκανε πως δεν τρέχει τίποτε. Έκτοτε του φταίει η Αριστερά. Ο τύπος επιμένει να αρθρογραφεί. Αντί ο μαλάκας να πάρει διαζύγιο... Υ.Γ: Αυτοί οι κερατάδες, οι συστηματικά απόντες κι οι δοσίλογοι πάνε τώρα να κάνουνε την τελευταία γερή μπάζα για τα επόμενα 250 χρόνια. Εμείς όμως που συνεχίζουμε τους άθλους μας, επιστρέφουμε ξανά και ξανά στα ανώνυμα καθήκοντά μας, γνωρίζοντας απ΄έξω κι απο μέσα τι σημαίνει θάνατος. Υπάρχουνε βαθμοί στην δυστυχία; Αυτά τα τσόφλια πάνε να εξισώσουν τώρα το ανυπέρβλητο ήθος της Αριστεράς με τους ΝΑΖΙ και νομίζουν πως την αγγίζει την Αριστερά η αβανιά τους και οτι θα αφήσουμε αμαχητί να την ξεσκίζουν. Αυτοί είναι ο εχθρός, όπως τότε και τώρα. Τα περί νέου Εμφυλίου είναι φαιδρά. Αυτή τη φορά θα το παρουμε το κωλομάγαζό τους, όσες εφεδρείες κι αν χρειαστούνε!

Δεν υπάρχουν σχόλια: