Κυριακή 23 Σεπτεμβρίου 2012

Για την κυρά Λένη Νικολοπούλου

"Μη βρίζεις ρε αγόρι μου τα θεία! Ο,τι άλλο θες εκτός απο αυτά...". Γύρισα και την κοίταξα με απορία. 17 Νοέμβρη του 1994, πρώτη ημέρα στο κοινοβουλευτικό ρεπορτάζ. Μου δώσανε ένα γραφείο δίπλα της. "Ελένη Νικολοπούλου" μου συστήνεται αυστηρά. Κι ύστερα μου σκάειένα χαμόγελο, όλο αποδοχή και μου ξαναδίνει το χέρi, σαν εισαγωγή στον επικείμενο καταιγισμό. ¨Καλώς όρισες αγόρι μου. Είσαι παντρεμένος;" -Ναι κυρά Λένη -Έχετε έπιπλα στο σπίτι; Ναι κυρά Λένη - Σας λείπει κάτι αγόρι μου; -Όχι κυρά Λένη -Αν χρειάζεστε κάτι εγώ είμαι εδώ -΄Ντάξει κυρά Λένη Έξυπνη, ακέραιη κι όμορφη με επίγνωση και μπέσα. "Θα γίνω κομμούνι εξαιτίας σου ρε μπαγάσα! Αλλά θέλω κι εσύ να με υπερασπίζεσαι!" "Αυτή θα΄ ναι η συμφωνία μας κυρά Λένη!" Ναυάγησαν τα γελαστά της μάτια την περασμένη Πέμπτη όπου την αποχαιρετήσαμε στο στενάχωρο νεκροταφείο του Παλαιού Φαλήρου. Είμασταν μια συμβολική τετράδα απο μας τους κοινοβουλευτικούς που ζούμε και πεθαίνουμε, χωρίς να κλαίει ανθρώπου μάτι. Είπε δυό σωστά λόγια απο καρδιάς, όπως έπρεπε και βαθειά συγκινημένος ο Πευκιανάκης. Έκανα καμιά στραβή ρε; αρωτάει μετά με άγχος, τον Ροδόπουλο και τον Αθανασιάδη "΄Ντάξει κωλόγριες" τ΄απαντώ "στο δικό σας ξόδι θα ΄ρθούμε οργανωμένοι με συντεταγμένο επικήδειο...". Υ.Γ Βρε Παντελή... Η Ελένη που φουμάριζε πολύ είναι αλήθεια, όπως πολλοί απο μας, πέθανε απο καρκίνο. Όχι απ΄ την "ανίατο"...

1 σχόλιο:

Ανώνυμος είπε...

Γιώργαρε, είπα να ξορκίσω τον καρκίνο... Ανθρώπινη αδυναμία... Μετράει όμως η απώλεια ανθρώπων....