Παρασκευή 29 Ιουνίου 2012

Τι κρατώ από την παρθενική ομιλία του νέου προέδρου της Βουλής Ευ. Μεϊμαράκη

 ..αντιμετωπίζονται πολύ αρνητικά από τους πολίτες πράξεις και παραλείψεις του πολιτικού συστήματος. Πρέπει [..] να αποδείξουμε ότι πολιτική και ηθική συμβαδίζουν.

..το Κοινοβούλιο θα έχει ρόλο-κλειδί στις εξελίξεις. Εδώ θα αποτυπωθεί η σύγκληση των τριών κομμάτων που στηρίζουν την Κυβέρνηση. Εδώ θα αναδειχθεί η δημιουργική αντιπαράθεση στα πλαίσια πάντα του πολιτικού πολιτισμού που διέπει τη λειτουργία του πολιτεύματός μας.

Το Ελληνικό Κοινοβούλιο πρέπει –και είμαι βέβαιος πως αυτό θα πράξει- να συμπαρασταθεί, να στηρίξει τις προσπάθειες αυτής της Κυβέρνησης για την έξοδο της χώρας από την κρίση.


Προτάσεις για την καλύτερη δυνατή λειτουργία του Κοινοβουλίου.

-Τα νομοθετήματα που κατατίθενται να μην περιέχουν ασάφειες ή έννοιες δυσνόητες, διότι έτσι επιτρέπουν την κατά το δοκούν εκτίμηση από τους υπηρεσιακούς κρατικούς παράγοντες δημιουργώντας περαιτέρω προβλήματα.

-..να εξαλειφθεί πλήρως η πρακτική των αιφνίδιων μεταβολών σε σχέδια νόμου.

-Όλα πρέπει να συζητούνται εξαντλητικά στις επιτροπές της Βουλής [..]Τα νομοσχέδια πρέπει να φθάνουν έτοιμα στην Ολομέλεια.

-..να εξαλειφθεί πλήρως και η πρακτική της κατάθεσης τροπολογιών σε νομοσχέδια άσχετα με το περιεχόμενό τους.

-..να εκμεταλλευθούμε και τη νέα τεχνολογία [..] να εξετάσουμε τη διαδικασία ηλεκτρονικής ψηφοφορίας

-..μείζονος σημασίας θέμα είναι αυτό της βουλευτικής ασυλίας. Πρέπει να εξετάσουμε το σχετικό πλαίσιο.

Τετάρτη 27 Ιουνίου 2012

Αρχίζει το ματς

Πρόγραμμα Βουλής


Πέμπτη, 28 Ιουνίου 2012 
11:00 (ολομέλεια) Ορκωμοσία βουλευτών


Παρασκευή, 29 Ιουνίου 2012

11:00 (ολομέλεια) Εκλογή Προέδρου της Βουλής


;;4-6 Ιουλίου 2012

Προγραμματικές-Ψήφος Εμπιστοσύνης





φωτο Α. Ελευθερίου ©ΒτΕ


διαβάστε:
η Βουλή σε 2.140 λέξεις

τι προβλέπει ο κανονισμός της Βουλής (άρθρο 6, άρθρο 8) και το Σύνταγμα (άρθρο 67) για την εκλογή αντιπροέδρων

τι προβλέπει το Σύνταγμα (άρθρο 84) για τις προγραμματικές δηλώσεις και την παροχή ψήφου εμπιστοσύνης.

Σάββατο 23 Ιουνίου 2012

Ήθελα να΄ μουν ΣΥΡΙΖΑ/ για να σου τονε σφύριζα!

(Απο τη σημερινή "Ημερησία", χωρίς περικοπές...) Το εκλογικό αποτέλεσμα της περασμένης Κυριακής ανέτρεψε θεαματικά τον κοινόχρηστο ευφημισμό για την περιβόητη «λαϊκή σοφία». Με μια υπολογισμένη δόση ρεαλισμού και προσδοκιών οι πολίτες, υποχρέωσαν αυτή τη φορά τα λεγόμενα φιλομνημονιακά κόμματα να σχηματίσουν την κυβέρνηση συνεργασίας που είχαν αρνηθεί μετά τις κάλπες της 6ης Μαΐου και ταυτόχρονα, αναβάθμισαν την «απειλή» του ΣΥΡΙΖΑ, φέρνοντας τις λεγεώνες του σε απόσταση βολής από την εξουσία. Η ριζοσπαστική Αριστερά, μπορεί να μην νίκησε, όμως στην πραγματικότητα είναι αυτή που κέρδισε στις κάλπες της 17ης Ιουνίου. Από τα έδρανα της αξιωματικής αντιπολίτευσης, θα έχει τώρα την ευκαιρία που ενδόμυχα αποζητούσε προκειμένου να αφομοιώσει πολιτικά τα εντυπωσιακά εκλογικά της οφέλη και να οργανώσει αποτελεσματικά την έφοδο στα κυβερνητικά ενδιαιτήματα, έχοντας ωστόσο, επίγνωση ότι στις μέρες που ζούμε, περίοδος χάριτος δεν υπάρχει πια για κανέναν. Βλέποντας τις ανελαστικές διαθέσεις και την ακαμψία των ισχυρών εταίρων που εμφανίζονται διατεθειμένοι μόνο για μικροπαραχωρήσεις προς την Ελλάδα αξιώνοντας πιεστικά την εμμονή στην τήρηση των δημοσιονομικών στόχων, αλλά και τις οριακές αντοχές της ελληνικής κοινωνίας, στην Κουμουνδούρου, προβλέπουν ότι ο βίος της νεότευκτης κυβέρνησης θα είναι βραχύς. Σε συνθήκες επιδείνωσης του οικονομικού περιβάλλοντος, δεν είναι δύσκολο ο φόβος που, όπως έγραψε και ο «Εκόνομιστ» υπερίσχυσε της ελπίδας στις κάλπες, να μετατραπεί σε μένος, συμπαρασύροντας όσους βρεθούν μπροστά στη λαϊκή οργή απροετοίμαστοι. Αφετέρου, ο ΣΥΡΙΖΑ -που από κόμμα το οποίο μέχρι χθες οργάνωνε την κοινωνική διαμαρτυρία, πριν εκτοξευθεί σε απλησίαστα επίπεδα που είχε να προσεγγίσει η Αριστερά από το 1958- αντιμετωπίζει σήμερα προβλήματα πολυτελείας, όπως η επιτακτική ανάγκη να καταρτίσει πειστικό κυβερνητικό πρόγραμμα αλλά και η υποχρέωση να ικανοποιήσει το αίτημα χιλιάδων διψασμένων ψηφοφόρων που συνωστίζονται πλέον με ανανεωμένη πίστη στην αυλή του και ζητούν μερτικό στην εξουσία. Ο Αλέξης Τσίπρας, φρόντισε να αποφύγει εγκαίρως την παγίδα της συμμετοχής σε ένα κυβερνητικό σχήμα, όπως αυτό που ορκίστηκε προχθές το βράδυ, η οποία θα καταδίκαζε αυτόχρημα στην πολιτική ανυποληψία το κόμμα του, ωστόσο, το επιτελείο του αναγνωρίζει ότι όλες οι κινήσεις στο εξής αποκτούν επείγοντα χαρακτήρα, αν ο ΣΥΡΙΖΑ επιθυμεί να επιτύχει τον στρατηγικό του στόχο για την συγκρότηση της μεγάλης δημοκρατικής παράταξης της Αριστεράς. Η ανάδειξή του σε ηγεμονική δύναμη στον κεντροαριστερό χώρο, όπου δέσποζε μεταπολιτευτικά το ΠΑΣΟΚ, προϋποθέτει σύμφωνα με τα στελέχη του κόμματος βαθειές οργανωτικές αλλαγές, προκειμένου, αφενός να ασκηθεί ταχύρρυθμα ο κομματικός μηχανισμός στις τεχνικές της εξουσίας και αφετέρου να μετεξελιχθεί ο ΣΥΡΙΖΑ σε ενιαίο φορέα, μεταποιώντας την εκλογική ισχύ σε στιβαρή πολιτική ταυτότητα. Κοντολογίς, να μετεξελιχθεί σε αυτό που χαρακτηριστικά λένε στην Κουμουνδούρου, σε ένα «σύγχρονο κόμμα της Αριστεράς του αιώνα μας». Πόσο νερό σκοπεύει να βάλει στο κρασί του; (σ.σ: ήδη παρατηρούνται κάποια ανοίγματα στις δυνάμεις της αγοράς) Και ποιός θα είναι ο ρόλος των συνιστωσών που κινούνται πάντως σε συναινετικά νερά αυτές τις ώρες, στη νέα πολιτική και οργανωτική φυσιογνωμία; Οι απαντήσεις αναμένεται να εξαχθούν το προσεχές φθινόπωρο, αν οι εξελίξεις δεν τον προλάβουν, σε ιδρυτικό συνέδριο στο οποίο θα αποτυπωθούν τα ιδεολογικά και πολιτικά χαρακτηριστικά, αλλά και οι στρατηγικοί προσανατολισμοί του κόμματος που φιλοδοξεί να γίνει «ο βασικός κορμός της λαϊκής, προοδευτικής, αντιμνημονιακής πλειοψηφίας του λαού». Θεμελιώδης προσδοκία είναι εκτός τούτων, να αναχαιτιστεί η πανσπερμία προγραμματικών απόψεων που εκδηλώθηκε προεκλογικά και πρόσφερε ανέλπιστα όπλα στους πολιτικούς αντιπάλους, σκορπώντας αισθητή αμηχανία στη ηγεσία. Ο πολιτικός κλήρος που διεκδικεί είναι ακηδεμόνευτος, μετά τον πολιτικό και εκλογικό καταποντισμό του ΠΑΣΟΚ, που το οδηγεί όπως εκτιμούν οι επιτελείς, στην οριστική παρακμή, ενώ και η ΔΗ.ΜΑΡ, όπως συμπληρώνουν, μάχεται άγονα για τη λεία του «παληομοδίτικου» κεντρώου χώρου. Είναι αλήθεια, ότι προεκλογικά ο κ. Τσίπρας, απέναντι στην απροκάλυπτη ψυχολογική πίεση που δέχθηκε από διεθνείς και εσωτερικούς κύκλους το κόμμα του, προσπάθησε να εμφανιστεί ως η «ήπια δύναμη» που είναι αποφασισμένη να κρατήσει τη χώρα στο ευρώ, διαπραγματευόμενη όμως καλύτερους όρους συμμετοχής στους θεσμούς της ευρωπαϊκής ολοκλήρωσης. Η προσπάθειά του πέρασε από πολλές αντιφατικές κορυφές καθώς από την ανελαστική θέση της καταγγελίας του Μνημονίου υποχρεώθηκε να διολισθήσει διαδοχικά στη θέση για την ακύρωση προτού καταλήξει στην αντικατάστασή του, αποφεύγοντας επιμελώς να αποκαλύψει αν διέθετε εναλλακτικό σχέδιο, ώστε να μην επηρεαστεί αρνητικά το πολιτικό κλίμα όπως υποστήριξε και πληγεί ο εύθραυστος χρηματοπιστωτικός τομέας. Μαχητικά και υπεύθυνα, όπως υπόσχεται, ο ΣΥΡΙΖΑ θα σταθεί την επόμενη μέρα στο ρόλο της αξιωματικής αντιπολίτευσης συνιστώντας στον πρωθυπουργό «να μην προσπεράσει» απερίσκεπτα, αλλά, αντίθετα «να αξιοποιήσει» την ισχυρή του παρουσία στις διαπραγματεύσεις με τους εταίρους. Ο κ. Τσίπρας, επισήμανε ότι είναι λάθος να στριμωχτεί και το κόμμα του στο κάδρο της μνημονιακής διαχείρισης που αποδοκιμάστηκε από το λαό, διεκδικώντας ρόλο θεσμικού αντίβαρου στα πολιτικά πράγματα με παρεμβάσεις εντός και εκτός Βουλής, αλλά και σε ευρωπαϊκό επίπεδο, αφού η μοίρα είναι κοινή. Και με τις διαδηλώσεις; «Δεν θα τις υποδαυλίσουμε, αλλά και δεν θα τραβήξουμε εμείς το χαλί κάτω από τα πόδια του λαού» έρχεται η απάντηση. Άλλωστε, προστίθεται, «οι διαδηλώσεις δεν διατάσσονται και εμείς έχουμε σκοπό να σταθούμε στο πλευρό της κοινωνίας για την ανατροπή των μνημονιακών πολιτικών». Στην πορεία κάθε κόμματος υπάρχει μια εποχή που ο άνεμος κουβαλάει μόνο ευχές…

Κυριακή 17 Ιουνίου 2012

Ο ίλιγγος της απόφασης

Η συνοχή και η διάρκεια ενός συστήματος εξουσίας βρίσκεται σε συνάρτηση με την ισχύ των ζωτικών ψευδαισθήσεων που προβάλλει. Το αξίωμα αυτό επιβεβαιώθηκε εκκωφαντικά τη νύχτα της 6ης Μαΐου, αφήνοντας πίσω του θλιβερά συντρίμμια. Χρειάστηκε μόνο μια αποφασιστική και απεγνωσμένη ματιά της λεηλατημένης πλέμπας για ν΄ αποκαλυφθεί ότι πίσω από τη διάτρητη σκηνή του παρακμιακού και σάπιου δικομματισμού, δεν υπήρχαν παρά μάσκες και ξεθωριασμένα φαντάσματα και ν΄ αρχίσει μια ταχύρρυθμη αποσύνθεση του παλαιού κόσμου που άλλαξε ακόμα και τον τρόπο που αντιμετωπίζουμε τη δυστυχία μας. Σήμερα, στην κόψη του «δεύτερου γύρου», νοιώθουμε ακόμα πιο έντονα το βάρος της ιστορίας, το άχθος της ύπαρξής μας της ίδιας και αυτήν την ζωτική αμφιθυμία από την οποία υποφέρει κανείς, όταν ατενίζει μπροστά του την αυγή μιας καινούριας μέρας και διστάζει αν θα επιμείνει στις νωχελικές συνήθειες του νωθρού θεατή, ή θα προκαλέσει τις ασταθείς ισορροπίες των νέων δημιουργικών εποχών. Ανάμεσα σε αυτά τα ακραία όρια, διεξάγεται σήμερα η μάχη της εκχειλίζουσας βαρβαρότητας με τις συλλογικές ανθρώπινες αξίες που συμπυκνώνονται στο καθολικό αίτημα για Δικαιοσύνη. Ο,τι και να γίνει, γράφεται μπροστά μας, από εμάς, ένα νέο μυθιστόρημα που αξιώνει αυστηρότητα και προσήλωση και αντλεί το υλικό του από τα αρχεία της ηθικά και πολιτικά εξουθενωμένης μεταπολίτευσης που νοιώθουμε τώρα, μετά από μια περίοδο άσκοπων αρνήσεων, ότι εκπνέει λαχανιασμένη στο τέρμα χωρίς να βρίσκει άσυλο πουθενά. Το ξέρουμε ότι έτσι κι αλλοιώς θα χαθούμε. Αλλά, αν είναι έτσι, ας χαθούμε όρθιοι τουλάχιστον, στην αιθρία ενός εγερτήριου συλλογικού στόχου για την παλινόρθωση της αξιοπρέπειάς μας κι όχι σ΄ ένα ζοφερό σύμπαν που ορίζουν οι εισαγόμενοι εκβιασμοί και ο μεταφυσικός φόβος τον οποίον εκτελωνίζουν κυνικά όσοι θέλουν να παραμείνει η χώρα αυτή μια ασήμαντη ευρωπαϊκή επαρχία στα χέρια μιας ποινικά υπόλογης Συμμορίας…

Απλά πράγματα

Αν διέθεταν λίγη από την αμετακίνητη αξιοπρέπεια αυτού του σκυθρωπού Πορτογάλου που βρίσκεται στο τιμόνι της Εθνικής ποδοσφαίρου, οι υποτελείς πολιτικές ηγεσίες ΠΑΣΟΚ και ΝΔ που καταρράκωσαν συνειδητά τη χώρα, θα έτρεχαν σήμερα να κρυφτούν κάτω από το βάρος της γελοιότητάς τους…

Η αποθέωση της απείθαρχης γιορτής!

Αν η γιορταστική αναμονή των Κυριακάτικων εκλογών επαναλαμβανόταν στο διηνεκές, για ποιόν λόγο άραγε θα άξιζε να συμμετέχει κανείς; Η ανυπόφορη αίσθηση του ατελεύτητου χρόνου θα φόρτωνε κάθε στιγμή με το βάρος μιας ανυπέρβλητης ανίας, προαναγγέλλοντας το τέλος του σύμπαντος. Είναι βέβαιο, ότι σε τούτη την περίπτωση, οι ακρότητες θα απέβαιναν η μοναδική θεμιτή διασκέδαση αφού οι άνθρωποι θα ήσαν υποχρεωμένοι να ζουν, χωρίς να υφίστανται τις συνέπειες της ζωής. Άραγε τι θα είχαν να φοβηθούν τότε; Ίσως μόνο την ασήκωτη λύπη ότι συνέργησαν στην επιβολή μιας εξευτελιστικής συνήθειας. Αύριο, ευτυχώς, οι εκκλησίες θ΄ ανοίξουν στην ώρα τους, τα πορνεία επίσης, ο κόσμος θα σταθεί στις ουρές έξω από τα εκλογικά τμήματα και οι δήμιοι θα πάρουν ήσυχα τη θέση τους περιμένοντας άνεργοι μες΄ την ακινησία του θέρους που δεν ανέχεται εκβιασμούς. Θα βυθιστούμε χωρίς φόβο στα πάθη μας, τραγικά ανώτεροι από εκείνους τους υποταγμένους που θέλησαν να μας καταδικάσουν κραδαίνοντας απειλητικά τη διάτρητη δικογραφία των Μνημονίων.

Τρίτη 5 Ιουνίου 2012

1912: ΟΤΑΝ ΟΙ ΒΟΥΛΕΥΤΕΣ ΠΗΓΑΙΝΑΝ ΦΑΝΤΑΡΟΙ ΕΘΕΛΟΝΤΙΚΑ!!!


*Η κορύφωση: Ο ελληνικός στρατός απελευθερώνει τη Θεσσαλονίκη
*Μια σύγκριση του ηρωικού παρελθόντος 
με το παρόν, φυγοστράτων πολιτικών 

Γράφει ο Παντελής Στεφ. Αθανασιάδης

Σήμερα μας φαίνεται απίστευτο, αλλά υπήρξαν εποχές, που αρκετοί βουλευτές και οι πρώην βουλευτές, έσπευδαν να καταταγούν εθελοντικά στο στράτευμα όταν η Ελλάδα κινδύνευε!!! ‘Όχι όπως στις μέρες μας με τους πολλούς αστράτευτους κοινοβουλευτικούς άνδρες…
Και αυτό φάνηκε κατά τρόπο μεγαλειώδη στους Βαλκανικούς πολέμους του 1912- 1913, οι οποίοι διπλασίασαν τότε την Ελλάδα.
Αρκετοί βουλευτές τότε αλλά και πρώην βουλευτές χωρίς να υπολογίζουν τα προβλήματα της ηλικίας τους, έσπευσαν να καταταγούν και να πολεμήσουν δίνοντας ακόμα και τη ζωή τους όπως για παράδειγμα, ο πρώην βουλευτής Κέρκυρας Λορέντζος Μαβίλης.