Πέμπτη 23 Φεβρουαρίου 2012

Πατώντας την κόρνα

Απ΄τις πολλές τους νίκες οι ανθρώποι καταλήγουν ηττημένοι.
Η πόζα τους προδίνει. Κι ύστερα τους δίνει άσπλαχνα, βορά στη αρένα της εικόνας τους.
ΔΕν υπάρχει έπαρση αργότερα. Φτερά κατεβασμένα.
Μόνο θύματα που φλέγονται και παληές συγκινήσεις.
Σαν κάτι σταυρούς αφρόντιστους στα ερωτικά νεκροταφεία.
Περνάει σιγοπατώντας μετά απο χρόνια εκεί μια αόριστη συμπάθεια
κι ανάβει το καντηλάκι του πένθους.

Υ.Γ: Λιούλιος με Τάκη Καρναβά και το Εγώ Ήμουν το Αρχοντόπουλο σε διάφορες εκδοχες για αντίδοτο (προτείνω την εκδοχή Βαγγέλλη- Κυρίτση)

Για τις δίκες του μέλλοντος!

Γυρνάει και λέει- ντεμέκ για να εκθέσει τη ΝΔ, πράγμα που δεν χρειάζεται και μεγάλη προσπάθεια, εδώ που τα λέμε- σήμερα τα χαράματα ο Βενιζέλος σε αυτό το αξιοθρήνητο κοινοβούλιο: «Σας το είπα την στιγμή που το έμαθα. Όπως πήρα τηλέφωνο από τις Βρυξέλλες τον κ. Σαμαρά και του είπα για την μάχη που δίνουμε για το λεγόμενο «δεσμευμένο λογαριασμό». Γιατί και ο Πρωθυπουργός και εγώ ήμασταν αποφασισμένοι να μην δεχθούμε την πρόταση των θεσμικών μας εταίρων για δεσμευμένο λογαριασμό τηρούμενο σε τράπεζα του εξωτερικού, που θα αλλοίωνε πλήρως το σύνολο της δημοσιονομικής διαχείρισης της χώρας και θα την καθιστούσε προτεκτοράτο».
Αναφερόταν σε τούτο το ειδικό ταμείο από το οποίο με ρήτρα προτεραιότητας θα εξυπηρετούνται οι δανειακές υποχρεώσεις που έχουν επιβάλλει στην έρημη χώρα, αδιάφορο αν στο μεταξύ, κηρυχθεί στάση πληρωμών στο εσωτερικό και δεν έχουμε ούτε καν τα δέοντα.
Και «κάρφωνε» ταυτόχρονα και τη συνένοχη ΝΔ, να μην παριστάνει τάχα την ανήξερη, τώρα που με την θεαματική της κωλοτούμπα, επιβεβαίωσε και στους πιο καχύποπτους τις ισχνές αντοχές της, σ΄ ένα γήπεδο αφιλόξενο για τους τρυφερούς μηρούς της αυθεντικής Δεξιάς.
Όλα πλέον τα κάνει καλύτερα το ΠΑΣΟΚ! Ακόμα και την πλήρη παράδοση της χώρας στους ξένους. Το γεγονός ότι παινεύεται γι΄ αυτό ο θλιβερός Βενιζέλος, παράγει θυμό, αλλά και μια δυστυχία ενός ιδιαίτερου είδους που από κόπωση, αρνείται κανείς και να την δηλώσει ακόμα.
Κοίτα τώρα την ατυχία μας: Ο Σαμαράς επιμένει ντε και καλά, να μας κυβερνήσει έχοντας όμως, υπογράψει μαζί με το ΠΑΣΟΚ κάτι που μας δεσμεύει για μια δεκαετία, τουλάχιστον, άρα χωρίς να διαφέρει σε τίποτε από το ΠΑΣΟΚ, μιας και το εκλογικό τους πρόγραμμα είναι πλέον υπαγορευμένο από τους τοκογλύφους μας- κι αυτή, λέει, είναι η επόμενη λύση…
Κι ο Βενιζέλος,-γιατί ΠΑΣΟΚ δεν υπάρχει- ένας άνθρωπος που, αφού στο πρώτο Μνημόνιο πολέμησε με μίσος τον Γ. Παπανδρέου, για να κάνει τα ίδια και χειρότερα σήμερα με τη 2η Σύμβαση, αναδύεται τώρα τρομακτικός μέσα από τις φιλοδοξίες του και τις πλάτες που τον στηρίζουν και μας απειλεί ότι θέλει να γίνει κι αυτός πρωθυπουργός!
΄Ντάξει, ο κόσμος μας έχει σαπίσει. Όμως διατηρώ ελάχιστες ελπίδες ότι μέσα σ΄ αυτήν τη νοσηρότητα, εν αγνοία τους κάποιοι, σαν τους παραπάνω, την ώρα που δηλώνουν με κούφιο στόμφο οτι θέλουν να αναχαιτίσουν την παρακμή της δίνουν μια και την απελευθερώνουν. Ίσως θα έπρεπε μάλιστα να είμαστε και ευγνώμονες, λέω.
Γιατί, αυτοί οι ελεεινοί, μας δείχνουν τον πάτο στο βαρέλι...

Σάββατο 18 Φεβρουαρίου 2012

Τα ηλιοτρόπια της Μέρκελ

Αυτά τα καθάρματα που λένε "ΝΑΙ ΣΕ ΟΛΑ"!..
Πειθήνιοι σαν τα ρολόγια που δείχνουν μόνο τη νύχτα
Αυτοί που αποθεώνουν την αναίδεια
Μην περιμένετε να κουραστούν να υπογράφουνε την υποταγή μας
Ζούμε σε μια βαρεια κακοκαιρία
Κι ο θάνατός μας ακόμα είναι βροχερός
Το πιο πολύ που μας κερνάει είναι αίμα
Ποιός να μιλήσει τώρα για το "λιόγερμα¨και το μεγαλείο μιας φεγγαράδας
Τώρα που σαν φέρετρα κουβαλάμε τις μέρες.
Ευγενείς απο καταγωγή λεω πως είμαστε
θα τους γιορτάσουμε λοιπόν τους πολιτικούς μας γι΄αυτην την αθρόα θλίψη!
Με το λεπίδι...

Τετάρτη 15 Φεβρουαρίου 2012

Η σημασία της σιωπής

Από τα επίσημα Πρακτικά της Βουλής.
Τετάρτη 8 Φεβρουαρίου 2012, Απόστολος Κακλαμάνης (τέως πρόεδρος του Κοινοβουλίου και βουλευτής Β΄ Αθηνών του ΠΑΣΟΚ) στην Ολομέλεια της Βουλής, στεντόρεια: (σ.σ: Να τους πείτε, ότι)
«Η Εθνική Γενική Συλλογική Σύμβαση Εργασίας δεν καταργείται με κανένα μνημόνιο ούτε με κανέναν κατεπείγοντα νόμο που θα έρθει εδώ Κυριακάτικα»!

Κυριακή 12 Φεβρουαρίου, Απόστολος Κακλαμάνης (τέως πρόεδρος του Κοινοβουλίου και βουλευτής Β΄ Αθηνών του ΠΑΣΟΚ)στην Ολομέλεια της Βουλής: "ΝΑΙ ΣΕ ΟΛΑ!".

Ε, ξημέρωνε Δευτέρα την ώρα της ψηφοφορίας, είχε παρέλθει κι η αποφράδα Κυριακή...Πόσο ν΄ αντέξει ο "Νέστορας"...

Τρίτη 14 Φεβρουαρίου 2012

"Γι΄ αυτό σου λέω..."

Ένα Κοινοβούλιο που νομοθετεί κάτω απο δρακόντεια μέτρα ασφαλείας, έχει ήδη υποθηκεύσει, χωρίς καν αυτό να συνομολογηθεί, την καχεκτική δημοκρατική του νομιμοποίηση, στις κακοπληρωμένες δυνάμεις καταστολής.
Η ευεργετική τους συνδρομή, επιτρέπει να διασώζονται οι χρεοκοπημένοι συμβολισμοί της διαβρωμένης κομματικής "δημοκρατίας".
"Θ΄αποφασίζουμε άραγε, συνοδεία των ΜΑΤ;" διαρρηγνύουν τώρα τα ιμάτια τους, ΠΑΣΟΚοι Και Νεοδημοκράτες βουλευτές που επισκέπτονται όλο και πιο κουμπωμένοι το εκλογικό τους ακροατήριο...
Αδιάφορο, αν στο μεταξύ, καίγεται το κέντρο της Αθήνας, απο χίλιες δυό ετερόκλητες σκοπιμότητες, που ρημάζουν βιβλιοπωλεία και κινηματογράφους ή κάνουν shoping therapy σε εμπορικά μαγαζιά, απλώνοντας την έρημο στη ζωή και στις ψυχές των ανθρώπων.

Σάββατο 11 Φεβρουαρίου 2012

Αδιέξοδο...

Αυτές οι ανθυπομετριότητες που παριστάνουν την πολιτική ελίτ της χώρας, δεν είναι ούτε καν ικανοί, να μας χρεοκοπήσουνε...

Πέμπτη 9 Φεβρουαρίου 2012

Όλα είναι ένα ψέμμα...

Ζούμε σε μια περίοδο άτυχων αρνήσεων. Προτού προλάβεις να υπογράψεις μια μείωση στη σύμβασή σου, έρχεται η επόμενη. Δεν υπάρχει αιτία σε όσα γίνονται. Αίφνης όλα χαμηλώνουν. Σου τηλεφωνούν απρόσωπα απο το Λογιστήριο για τα καθέκαστα, χωρίς μιαν εξήγηση λογική.
Σαν να ανηφορίζεις ένα φέρετρο. Αδιάφορος, πλέον, για ζώντες και τεθνεώτες.
Τίποτε σε αυτήν την εποχή δεν είναι νόμιμο!
ΔΕν προλαβαίνεις καν να λυπηθείς. Την ώρα που αλλόκοτοι ιδιοκτήτες Ψυχαρομπόμπολοι διψούνε για δύναμη, χωρίς να είναι κύριοι του τέλους τους και σου κόβουνε αβέρτα λεφτά, εσύ είσαι ήδη στη δυσμένεια της εποχής και ανακαλύπτεις δυσάρεστα, τον ευφημισμό της λέξης Μισθός.
Δεν έχουν γηρατειά αυτοί οι ανθρώποι; Είμαι σίγουρος τώρα. Αφανίζονται απο τη ζωή, χωρίς να ντρέπονται.Βρωμάνε, βέβαια, κάτουρο στο τέλος όπως κι εμείς. Εμείς τα φορτωμένα ζωντανά...Εμείς που υποκύπτουμε,τρομαγμένοι απ΄την δύναμή μας την ίδια.
Εμείς τα υποζύγια, που χάρη σε μας γυρίζει αυτός ο άλλοτε ανεξήγητος κόσμος.

Σαν πολλά μας τα΄ πατε!..

Πολλές νεκρολογίες στις μέρες μας.
Θυμός πολύς γι΄αυτά τα γελοία στολίδια της πολιτικής μας ζωής, σαν τον αναιδή Βενιζέλο (σ.σ: ανακάλυψε κι αυτός αίφνης οτι η χώρα χρειάζεται επιτέλους σχέδιο! Μας τα΄ κανε Ζέπελιν τόσον καιρό μιλώντας για...όραμα, μέχρι να καταλάβει σε ποιο υπουργείο βρίσκεται κι αφού υπόγραψε την ήττα μας ο μπουχέσας προικοθήρας) σαν τον συνένοχο κορδελάκια Σαμαρά ή τον κομφερανσιέ Καρατζαφύρερ...
Για όποιον δε κατάλαβε, εμείς είμαστε απο χθες, οι κρεμασμένοι στα "Κηδειόχαρτα" στις κολώνες της ΔΕΗ!..
Οι "Θανόντες". Κι απο κάτω υπογράφουνε την ανώνυμη θλίψη τους, "Οι σύζυγοι- Τα Τέκνα- Οι Λοιπόί Συγγενείς"...
Οι Πολιτικές και Οικονομικές Συμμορίες που λυμαίνονται τον τόπο, ζούνε τους παροξυσμούς τους, απορροφημένοι στις έγνοιες της προσωπικής τους επιβίωσης και δε δίνουνε δυάρα για όσους ξεσκίζονται απο τα θηρία της καθημερινης αρένας. Απορώ!..
Αν αποκλείσουμε την αυτοκτονία, δεν ημπορούμε να στήσουμε έναν πόλεμο με αυτούς όλους;
Άμα βγαίναμε για λίγο απο την οκνηρία μας. Ν΄ αναπτερώναμε μεταξύ μας έστω για λίγο την ελπίδα. Να τους γυρίσουμε πίσω την περιφρόνηση που μας πετάνε κατάστηθα! Εμείς είμαστε οι δυνατοί! Όποιος φοβάται περισσότερο, ας κάνει ένα βημα μπροστά. Εμείς θα τον ακολουθήσουμε!

Τρίτη 7 Φεβρουαρίου 2012

Τίποτε δεν προστατεύει η Εξώπορτα!

Θα ήταν καλύτερα πολλά πράγματα στην έρημη χώρα, αν δεν τα όριζε το προαίσθημα του θανάτου. Άμα σταματούσαμε αίφνης να΄ μαστε άχρηστες καρικατούρες...
"Τέλεια! Τέλεια! Περνάμε Τέλεια" ξεφωνίζει η αναίδεια στα χιονοδρομικά...
Εδω και καιρό, η ζωή μας γίνηκε σαν Μεγάλη Παρασκευή.
Κατηφορίζουμε αβοήθητοι, τις κλίμακες του πένθους.
Γυρνάνε αμέτοχα τα κουφάρια μας σ΄αυτήν την καταδίκη.
"Έχεις ένα Καλάσνικοφ;" γυρνάω και λέω του Αλβανού, στο στέκι που τα πίνω στη γειτονιά μου. "Όποτε θες" μ΄ απαντά με σταθερό βλέμμα.
Χίλιες πίκρες που έχω, μου χαμογελάνε!
"Κουφάλες!", σκέφτομαι με ρίγος, "δε θα γλυτώσει κανείς!"...

Δευτέρα 6 Φεβρουαρίου 2012

Εμείς κακώς δεν κονομήσαμε!

Απο το ΠΑΣΟΚ δεν απέμεινε τίποτε! Ένας ασυνάρτητος αρχηγός, κάτι αυτοβαρυσήμαντοι διάδοχοι με επιβαρυμένες άκρες και μια διεφθαρμένη κοινοβουλευτική ομάδα που δεν κοκκινίζει μπροστά σε οποιοδήποτε όνειδος.
Αν πεις και κάτι Βορείων Προαστείων συνδικαλιστές. Αυτό είναι πια το ΠΑΣΟΚ.
Πέφτει καταπάνω μας αυτή η αντιαισθητική κατολίσθηση εδώ και χρόνια. Βαραίνει τη ζωή μας. Διευκολύνει τη φρίκη μας. ΠΑΣΟΚοι και ΝΕΟΔΗΜΟΚΡΑΤΕΣ απο την άλλη, μας οδηγούνε στην φυγοστρατεία απο τη ζωή μας την ίδια, χανόμαστε απο αυτούς, χωρίς ευπρέπεια, ελλείψει ηθικού αντιπάλου. Σκοντάφτουμε, σπάμε το κεφάλι μας, χάνουμε την αξιοπρέπειά μας, τα πιο μύχιά μας, αμήχανοι. Παραλλαγές στον θάνατο κάνουμε. Ούτε να πεθάνουμε δε ξέρουμε τώρα.
Τα χαλάει η βαρύτητα όλα. Σαν το σπίτι της Βάσως Παπανδρέου στο ρέμμα Χαλανδρίου
Τουλάχιστον να πούμε: άϊντε, διαλυθείτε ησύχως τώρα μάγκες: Γιωργάκηδες και Βενιζέλοι, Λοβέρδοι και Ανούλες, Χρυσοχοϊδέοι και Πάγκαλοι και Σκανδαλίδηδες κι όλη αυτή η θλιβερή πινακοθήκη που έκαναν παράδες και ξεχάσανε την φτωχική καταγωγή τους.
Ξεφυλλίζεις τα Πόθεν Έσχες τους και γεμίζεις αηδία, βλέποντας να ξεχειλίζει η συναλλαγή. Ας όψονται όσοι πέρασαν απο τα ταμεία τους κι εξαγοράστηκαν για ένα κομμάτι ψωμί.
Ίσως, η αποσύνθεση που ζούμε μας (απ)αξιώσει να δούμε πρωθυπουργό και τον Α. Σαμαρά.
Τι να πει κανείς σε τούτην την περίπτωση; Οτι ακόμα και ο Ιώβ, σταμάτησε εγκαίρως;

'Αλλο ένα μείον δέκα τα εκατό

Όταν κάποιος σε προσβάλλει τόσο βαρειά και μέσα σε λίγους μήνες σε εκβιάζει για νέο συμβόλαιο, ή του γαμείς το σπίτι, ή γίνεσαι αυτόχειρας. Αν ήμουνα μόνος μου, ήξερα τι να κάνω. Τώρα που χαϊδεύω τα μαλλάκια των παιδιών μου, λέω πως δεν έχει κι άδικο αυτός ο μπουχέσας ο Βενιζέλος όταν δηλώνει πως "ηρθε η ώρα να ξαναγνωριστούμε" σε τούτον τον τόπο! Ε, Θα ξαναγνωριστούμε, λοιπόν! Μόνο που θα είναι λίγο δυσάρεστο για δαύτους όταν θα τους χτυπήσουμε την εξώπορτα...

Τετάρτη 1 Φεβρουαρίου 2012

Απλές ασκήσεις μνήμης

Τα πράγματα, όπως καταλαβαίνουν και τα μικρά παιδιά, έχουν πάρει μια τροπή χωρίς γυρισμό. Και οι ξένοι, που ως συνήθως γνωρίζουν καλύτερα από μας το συμφέρον μας, υποστηρίζουν ανοιχτά ότι η Ελλάδα πρέπει να εγκαταλείψει το ευρώ. Μόνο στην έρημη χώρα, η συζήτηση αυτή έχει ποινικοποιηθεί από εκείνους που, ιδιοτελώς ή όχι, ταυτίζουν την ένταξή μας στην ευρωζώνη με… αδιαπραγμάτευτη εθνική κατάκτηση! (σ.σ: τρομάρα τους…). Όπως και στην κρίση του 1929 που οδήγησε στη πιο πρόσφατη χρεοκοπία.

Ακόμα και η Αγγλία, είχε εγκαταλείψει τότε τον «κανόνα του χρυσού», που η ίδια είχε εισηγηθεί και μόνο στην Ελλάδα, Βενιζέλος και Τσαλδάρης, ερίζοντας θεατρικά πάνω στα αποκαΐδια, επέμεναν στην πιστή τήρησή του, με βαρύ τίμημα που δεν απέτρεψε στο τέλος το μοιραίο.
Ο,τι πέτυχε εκείνα τα χρόνια ο απλός κόσμος, το πέτυχε τελικά ερήμην και εν αγνοία των πολιτικών, γιατί προσαρμόστηκε νωρίτερα και ευκολότερα από εκείνους στις συνθήκες της κρίσης. Η πολιτική τάξη, τότε, όπως και τώρα, συζητούσε μακάρια για θέματα πολυτελείας, (σ.σ: τις προάλλες στο υπουργικό συμβούλιο του Παπαδήμου τα σπάσανε για το… διαζύγιο…) ανίκανη να διαχειριστεί τις κοινωνικές συγκρούσεις και έχοντας συνομολογήσει ότι η εγκατάλειψη του χρυσού, (σ.σ: όπως η έξοδος από το ευρώ σήμερα) ισοδυναμεί με πράξη εθνικής μειοδοσίας!
Στο μεταξύ, ο Μεταξάς τις ημέρες εκείνες ετοίμαζε τις λεγεώνες του που οδήγησαν στην κατάλυση του κοινοβουλευτισμού. Ποια η διαφορά από το τώρα που η δοτή κυβέρνηση Παπαδήμου και το μαύρο μέτωπο των κομμάτων που τη στηρίζουν, παριστάνουν πως στη χώρα εξακολουθεί να υφίσταται κοινοβουλευτική Δημοκρατία;
Οι ιστορικές αντιστοιχίες, είναι προφανείς. Και πιο πολύ σήμερα, που, όλο και περισσότεροι, σημειώνουν την ανάγκη ενός νέου σχεδίου Μάρσαλ για την Ελλάδα. Μόνο που τώρα ο «εχθρός» δεν είναι ο κομμουνισμός. Ο εχθρός, κραδαίνει στα χέρια του το ελληνικό χρέος και υπαγορεύει το χαμό μας. Τα πράγματα, από το όχι και τόσο μακρυνό 1947, δείχνουν να μην έχουν και πολύ αλλάξει. Οι πολιτικές και οικονομικές συμμορίες που λυμαίνονται οικογενειακώ δικαίω τον τόπο ετοιμάζονται για το νέο γιουρούσι για να διαγουμίσουν την τελευταία λεία αδιαφορώντας για το αφανισμό του λαού και της χώρας.
Το κείμενο που ακολουθεί, είναι παρμένο από το παληό «Ποντίκι» της εποχής του Κώστα Παπαϊωάννου κι από το βιβλίο του ίδιου δημοσιογράφου με τίτλο «Η Ελλάδα ποτέ δεν πεθαίνει», από τις εκδόσεις Καστανιώτη.
*********************************************************
Η εξαγγελία του δόγματος Τρούμαν, το Μάρτιο του 194, προκάλεσε κύματα φρενίτιδας και ενθουσιασμού στις εγχώριες ηγετικές ομάδες. Οι Αμερικανοί, δεν θα συνέχιζαν απλώς τον ρόλο του προστάτη που εγκατέλειπαν κατάκοποι οι Άγγλοι, αλλά, το κυριότερο, θα έριχναν στην πιάτσα ζεστό χρήμα και το, εξίσου σημαντικό, δεν θα άφηναν τη χώρα να πέσει στα χέρια των κομμουνιστών!..
Διερμηνεύοντας αυτά τα διόλου άδολα αισθήματα του εσωτερικού κατεστημένου, ο Γεώργιος Βλάχος, θα γράψει με κάθε ειλικρίνεια στην «Καθημερινή» της εποχής: «τώρα με την Αμερικάνικη βοήθεια, οι πειναλέοι των Βαλκανίων, οι Γιουγκοσλάβοι, οι Βούλγαροι, οι Αλβανοί, θα σκύβουν πάνω μας και θα βλέπουν με βουλιμία και ζήλεια τους Έλληνες να τρώγουν με χρυσά κουτάλια». Είναι αυτονόητο ότι αναφερόταν στους κύκλους όπου ανήκε. Διότι αυτοί, πράγματι έφαγαν με χρυσά κουτάλια, όταν άρχισαν να φτάνουν τα δολάρια.
Για να λέμε του στραβού το δίκηο, οι Αμερικανοί, δεν αποδείχθηκαν και τόσο… «αμερικανάκια», καθώς στάθηκαν εξαρχής επιφυλακτικοί. Έτσι, ο Τρούμαν έστειλε μια ευάριθμη ομάδα ειδικών που ονομάστηκε «Οικονομική Αποστολή» και είχε επικεφαλής τον γυαλάκια δικηγόρο Πωλ Πόρτερ με βαθμό πρεσβευτή. Τον συνόδευαν μεταξύ άλλων, στελέχη όπως ο εισαγγελέας της Ουάσινγκτον Στέφεν Άϊλς, ο υπάλληλος του Στέητ Ντηπάρτμεντ Λέσλι Ρούλι, ο συνάδελφός του και ειδικός σε θέματα ανασυγκρότησης Φράνσις Λίνκολν και ο ειδικός για την Γεωργία Πρίντ Χάντσον.
Η εντολή που είχαν ήταν να ξεσκονίσουν και να ελέγξουν τα πάντα, γιατί «η αμερικανική κυβέρνηση θέλει πριν από κάθε ενίσχυση να είναι βέβαιη για την ειλικρινή διάθεση της ελληνικής κυβερνήσεως για την λήψη μέτρων για την εξυγίανση της οικονομίας». Αυτό σήμαινε ότι η ελληνική πλευρά, θα έπρεπε να υποστείλει όλες τις αξιώσεις της, γιατί διαφορετικά, όπως απειλούνταν «ο κ. Πόρτερ θα κλείσει ένα αεροπορικό εισιτήριο και θα γυρίσει στην Αμερική»!..
Την ίδια στιγμή η πρεσβεία των ΗΠΑ στην Αθήνα απαίτησε από τον Τσαλδάρη να παραιτηθεί ώστε να σχηματιστεί μια «περισσότερο αντιπροσωπευτική κυβέρνηση», με την οποία «θα συνεργαστεί ο κ. Πόρτερ»!
Έτσι σχηματίζεται η περίφημη «επτακέφαλη κυβέρνηση» των Τσαλδάρη, Παπανδρέου, Βενιζέλου, Κανελλόπουλου, Γόντικα, Στεφανόπουλου, Αλεξανδρή, που ανέλαβαν ισάριθμα νευραλγικά πόστα, υπό την πρωθυπουργία του… τραπεζίτη Δ. Μάξιμου.
Ενδεικτικό για τον τρόπο που συμπεριφερόταν ο Πόρτερ, είναι το πασίγνωστο περιστατικό με τον υπουργό Συντονισμού, Στ. Στεφανόπουλο. Όταν ο υπουργός προκάλεσε την οργή του αφεντικού, για φορολογικά θέματα, ο αμερικανός γκαουλάιτερ του σβούριξε ένα ηχηρό χαστούκι και αποχώρησε μεγαλοπρεπώς!..
Ο δικός μας, δάκρυσε-προφανώς όχι από εθνική συγκίνηση- αλλά, μόλις του πέρασε, έσπευσε λίγες ημέρες αργότερα να προσφέρει προς εξευμενισμό, ένα διαμαντένιο περιδέραιο στην σύζυγο του Πόρτερ!
Δύο μήνες αργότερα, ο Πόρτερ, μιλώντας στην Επιτροπή Εξωτερικών Υποθέσεων της Βουλής των ΗΠΑ θα υποστηρίξει την παροχή βοήθειας προς την Ελλάδα, αλλά θα επιστήσει την προσοχή των ανωτέρων του, για συνετή και αυστηρή διαχείριση, προειδοποιώντας «οι κερδοσκόποι, οι έμποροι, οι χρηματιστές και οι μαυραγορίτες, κολυμπούν στο χρήμα και στην πολυτέλεια. Οι λαϊκές μάζες, μόλις που καταφέρνουν να επιβιώσουν».
Ο ίδιος ο Πόρτερ θα μιλήσει για τις «300 Οικογένειες» που λυμαίνονται το τόπο, δίνοντας έτσι το στίγμα μιας άρχουσας τάξης που συναρθρώθηκε από τα γεννοφάσκια της αγκαλιά με την πολιτική εξουσία και συνεχίζει στον δρόμο αυτό μέχρι τις μέρες μας…
Προσέξτε τι λέει:
«Απ΄ ο,τι μπόρεσα να διαπιστώσω η κυβέρνηση δεν έχει καμιάν άλλη πολιτική πρακτική από το να ζητάει συνεχώς ξένη βοήθεια για να διατηρεί την εξουσία της και να διασώζει διαρκώς τα προνόμια μιας μικρής κλίκας εμπόρων και τραπεζιτών, οι οποίοι αποτελούν την αόρατη εξουσία στην Ελλάδα. Η κλίκα αυτή είναι αποφασισμένη να υπερασπίσει με κάθε μέσο τα οικονομικά της συμφέροντα και δεν ενδιαφέρεται καθόλου για το τι μπορεί να στοιχίσει αυτό στην οικονομία της χώρας. Τα μέλη αυτής της κλίκας επιθυμούν να διατηρήσουν άθικτο ένα φορολογικό σύστημα που τους ευνοεί, με αληθινά σκανδαλώδη τρόπο. Αντιτίθενται στον έλεγχο συναλλάγματος, γιατί αυτό θα τους εμποδίσει να εξάγουν τα κέρδη τους στις Τράπεζες του Καΐρου και της Αργεντινής. Δεν διανοήθηκαν ποτέ να επενδύσουν τα κέρδη τους στην δική τους χώρα γα να βοηθήσουν στην αναστύλωση της εθνικής οικονομίας.
Τα συμφέροντα των εφοπλιστών προστατεύονται επίσης με σκανδαλώδη τρόπο. Η ελληνική εμπορική ναυτιλία ανθεί στην εποχή μας και οι εφοπλιστές κερδίζουν τεράστια ποσά, αλλά το χρεοκοπημένο ελληνικό κράτος, δεν αποκομίζει κανένα όφελος από αυτό. Οι μισθοί των ναυτικών γυρίζουν στην Ελλάδα, αλλά οι εφοπλιστές ασφαλίζουν το μεγαλύτερο μέρος των κερδών τους σε ξένες χώρες. Κάθε επιχείρηση θα έπρεπε να πληρώνει μια σημαντική εισφορά στο κράτος, κάτω από την προστασία του οποίου λειτουργεί.
Αυτό ισχύει, κατά κύριο λόγο, γα την περίπτωση των εφοπλιστών, που τα μεγαλύτερα κέρδη τους προέρχονται από τα ¨λίμπερτυ¨ τα οποία τους παραχώρησε η αμερικάνικη ναυτική αποστολή με την εγγύηση του ελληνικού κράτους».
Συνεχίζοντας την ανατομία της εγχώριας επιχειρηματικής τάξης που συμπεριφέρεται γλοιωδώς, σαν κλίκα, δίχως ίχνος πατριωτισμού, περιγράφει γλαφυρά: «θυμάμαι ένα από τα πιο επίσημα γεύματα, ενός από τους σημαντικότερους τραπεζίτες, που με είχε καλέσει στη βίλα του, των Αθηνών. Είχε τρεις σερβιτόρους με λιβρέα, μια ποικιλία από τα πιο φίνα κρασιά και φαγητά διάφορα, γαρνιρισμένα περίφημα. Κατά τη διάρκεια του γεύματος, ένας από τους αντιπροσώπους της κλίκας που ανέφερα, άρχισε να εξυμνεί τις χαρές της ζωής κοντά στη θάλασσα καθώς και τις χαρές των αριστοκρατικών σπορ.
Η αντίθεση ανάμεσα στο γεύμα αυτό και στα παιδιά που πεθαίνουν από την πείνα στους δρόμους της Αθήνας, είναι πραγματικά τρομακτική…».
Πολύ νωρίς, ο απλός κόσμος πήρε χαμπάρι τη ρεμούλα που έπεφτε και η περίφημη AMAG («Αμερικανική Αποστολή Βοηθείας προς την Ελλάδα») απόκτησε την κακόφημη ελληνική ερμηνεία της και μετονομάστηκε σε «Αμάκα» που σημαίνει έκτοτε την κομπίνα. Και οι άνθρωποι της πιάτσας δεν άργησαν να βγάλουν σατυρικά στιχάκια με πιο χαρακτηριστικό, το «τρία Άλφα Μι και Κάπα σχηματίζουν την αμάκα»!
Τα πράγματα στην Αθήνα έπαιρναν το δρόμο τους, το δόγμα Τρούμαν που οδήγησε μέσα σε τρεις ακριβώς δεκαετίες στη χούντα, έμπαινε σε ταχύρρυθμη εφαρμογή και στα βουνά, ο εμφύλιος μαίνονταν. Για μια ακόμα φορά, οι Έλληνες έχυναν αδελφικό αίμα, αυτήν τη φορά, υπό την επίβλεψη και την ωμή παρέμβαση των Αμερικανών…