Παρασκευή 21 Οκτωβρίου 2011

Ήμουν-δεν ημουν...- κι εγώ εκεί.

Σε συγκρούσεις όπως αυτές που γινήκανε χθες στο Σύνταγμα, ακούς με δέος την κλαγγή των όπλων, πλην όμως δυσκολεύεσαι να διακρίνεις το χρώμα της στολής...
Διότι, ανάμεσα σε αυτούς που ξεκίνησαν πρώτοι να πετάνε πέτρες στα ψαχνά του απόλεμου πλήθους, δεν μπορούσες να ξεχωρίσεις τους μπάτσους, απο τους εξωκοινοβουλευτικούς της Αριστεράς, ή τα... καϊνάρια της Χρυσής Αυγής, απο τους έξαλλους "ταραξίες των γηπέδων". Μόνο ο "Σκάϊ" το κατάφερε και "είδε", Εμφύλιο...
Ήμουν στη γωνία της "Μεγάλης -η χάρη της- Βρεταννίας"- όταν ενα κομμάτι μάρμαρο, έσκισε το μάτι του διπλανού μου, πεταγμένο απο αυτούς τους αφανείς επαναστάτες που θέλουνε να καεί το μπουρδέλο η Βουλή, χωρίς καμιά πρόταση για το τι θα μπει στη θέση του. Πήρα χωρίς δεύτερη σκέψη μέρος στα επεισόδια και κυνήγησα μαζί με τους Κνίτες κάτι κοντοκουρεμένους αδιευκρίνιστης πολιτικής ταυτότητας, που πετροβολούσανε τον κόσμο.
Συμμερίστηκα, όθεν, την απόφαση του ΚΚΕ, να μην επιτρέψει στο πιο απαισιόδοξο κοινωνικό κλίμα να ξαναγίνει το Σύνταγμα, ένα πληκτικό θέατρο προβλέψιμων συγκρούσεων που θα ξαναστείλει τους φιλήσυχους στο σπίτι.
Όμως έφυγα αργά το απομεσήμερο απο την πλατεία, βλέποντας τις συντεταγμένες λεγεώνες του Περισού να αποχωρούν λουσμένες στο φως της ιδιωτικής τους έπαρσης, με τη στυφή σκέψη, πως αυτό το κόμμα, δεν μπορεί να ανατρέψει τούτη τη πνιγηρή τάξη πραγμάτων...

2 σχόλια:

A8lios είπε...

Ως προς τη διαπίστωση στο τέλος, προφανώς διαφωνούμε, φυσικά θα δείξει ο χρόνος όμως. Ωστόσο, κατα τη γνώμη τί θα έπρεπε να 'χε κάνει το ΠΑΜΕ διαφορετικά χτες κατά τις 17:00;

Και όχι συνάδελφε, δεν είναι "ιδιωτική έπαρση". Να φωνάζεις δυνατά τα συνθήματά σου όταν αποχωρείς και γύρω γύρω σε βρίζουνε. Καμία σχέση. Κουράγιο στους συντρόφους σου, στον εαυτό σου δίνεις.

Καλή δύναμη.

Γιώργος Χατζηδημητρίου είπε...

Γειά σου συντροφάκο!