Σάββατο 29 Οκτωβρίου 2011

Ο χρόνος τους τελείωσε!

Δεν είναι ανάγκη να προσθέτει κανείς περισσότερο θυμό, σε έναν ήδη, υπάρχοντα, σκοτεινό κι ακατέργαστο, αλλά, μας κυκλώνει ενίοτε αναπόφευκτα, η φρίκη.
Έχοντας προ πολλού συνηθίσει να φθέγγεται με μιαν αφύσικη υστερία, η υπουργάρα μας των Οικονομικών, Β. Βενιζέλος, λέει με αβάστακτο στόμφο εκείνη την προχθεσινή μεγάλη νύχτα, απ΄ το εξωτερικό:
«Αδυνατώ να πιστέψω ότι θα υπάρξει κάποιος που δεν θα θελήσει να στηρίξει αυτήν τη συμφωνία. Αδυνατώ να πιστέψω πως υπάρχει έστω και ένα πολιτικό κόμμα στη Βουλή, έστω κι ένας υπεύθυνος πολιτικός ηγέτης που δεν θέλει κι αυτός να βάλει την υπογραφή του στην απαλλαγή του έθνους μας από ένα σημαντικό μέρος του ιστορικού βάρους του δημοσίου χρέους(...)".
Ξέρει ο Βενιζέλος οτι τα λόγια μας, δείχνουν τα όριά μας. Και προσπαθεί πιεστικά απο τότε που ανέλαβε το ζόρικο πόστο- απο το οποίο θέλει διακαώς να αποδράσει μέσω εκλογών-να χρησιμοποιήσει καινούργιες λέξεις, μπας και τις απογαλακτίσει απο το παληό τους φορτίο. Μάταιος κόπος. Βυθίζονται στα αβαθή της προσωπικής του ιδιοτέλειας. Γνήσιος εκρόσωπος της υπαλληλικής πολιτικής τάξης που εκφράζει, δεν ημπορεί να ανταλλάξει απόψεις σε στάση προσοχής. Δεν φταίει αυτός. Τόσος είναι...
Και είναι αλήθεια, πως όταν δεν έχεις εθνικό σχέδιο και σκληρούς ώμους ώστε να αντισταθείς στην κτηνώδη Γερμανική βία και τους εκβιασμούς των αγορών, όπως, κι όταν έχεις συνομολογήσει αδιάντροπα πως είσαι παρίας, μοιραία γίνεσαι διαθέσιμος με συνέπεια να οδηγείσαι μετά, στις βολικές ψυχολογικές υπεραναπληρώσεις προσπαθώντας να μεταθέσεις τα βάρη σε ξένες πλάτες...
Η συμφωνία που υπογράψανε οι νέοι Τσολάκογλου, μας πάει ολοταχώς στην ξέρα της μεγάλης ανέχειας και στην απόλυτη υποτέλεια.
Και τίποτε πιο θλιβερό, απο την εικόνα του Γεωργίου Α. Παπανδρέου που επιχειρούσε τα χαράματα της περασμένης Πέμπτης να παρουσιάσει τις νέες δανειακές επιβαρύνσεις και την ασφυκτική στο εξής παρουσία των επιτηρητών- που, εκτός των άλλων, μας επιβλήθηκε- ως... Ελληνικής επίνευσης αίτημα. Να δηλώνει ας πούμε, ψευδόμενος, πλην όμως, με... αδιαπραγμάτευτο και βαθύ αίσθημα μιας, άτεχνα προσποιητής (σ.σ: αφού, ο άνθρωπος δε το΄ χει...) "εθνικής αξιοπρέπειας":
«Εμένα, δεν μου αρέσει κάθε τρεις μήνες να γίνεται ένα «σόου». Εγώ θέλω να είναι εκεί, επιτόπου, και αν υπάρχει ένα οποιοδήποτε πρόβλημα, να το λύνουμε άμεσα. Να βλέπουμε άμεσα αν υπάρχει κάποια καθυστέρηση κάπου, να εντοπίζουμε το πρόβλημα και να το συζητάμε».
Άμα το σώβρακο κατέβει μέχρι τα γόνατα, μετά πέφτει μόνο του , λένε στο Αγρίνιο...
Είχε δυστυχώς για την αλήθεια προηγηθεί η Μέρκελ, που δήλωσε απροκάλυπτα:
«Θα υπάρξει καθεστώς ενισχυμένου ελέγχου αναφορικά με την εκπλήρωση των ελληνικών υποχρεώσεων. Θα υπάρξει μόνιμη παρουσία στην Ελλάδα. Θα είναι εφικτό να ελέγχονται τα μέτρα που λαμβάνονται από την Ελλάδα. Νομίζω ότι από το να ταξιδεύει εκεί η τρόικα κάθε τρεις μήνες, είναι καλύτερα να υπάρχει ένα μόνιμο σύστημα εποπτείας».
Ποιά γλώσσα μιλάνε αυτοί οι ανθρώποι;
Θέλουνε, όθεν, να πανηγυρίσουμε που μας βύθισαν σε ακόμα μεγαλύτερα χρέη; Αλλά και για το γεγονός, οτι τώρα με την ακόμα επαχθέστερη επιτροπεία, μας στερούν την ευθύνη ακόμα και να χαράξουμε την ίδια τη μοίρα μας; Και απευθύνουν προσκλητήρια ...εθνικής ενότητας, τρομάρα τους, αυτοί οι σύγχρονοι εθνικοσοσιαλιστές, σημαίνοντας σιωπητήρια - μπροστά στο φονικό- το ύστατο καταφύγιο, όλων των εξωνημένων που νοιώθουν πως τελείωσε ο πολιτικός χρόνος τους και γυρεύουνε απεγνωσμένα συνενόχους...
Και δε συζητάμε για την τραγωδία της αξιωματικής αντιπολίτευσης...Να σιγοντάρει μέρες τώρα, σαν απρόθυμη νύφη το θέμα των περιβόητων "181" ψήφων που απαιτούνται, λέει για την κύρωση της νέας επονείδιστης συμφωνίας... Σάμπως υπάρχει Σύνταγμα, πέρα απ΄ένα κουρελόχαρτο, όπως το καταντήσανε τα καμάρια της λεγάμενης "Κοινοβουλευτικής Δημοκρατίας"...
Και ποιον προϋπολογισμό θα συζητήσουνε όλοι αυτοί οι γελοίοι στα τέλη Νοεμβρίου; Αυτόν που κάθε ημέρα, θα τελεί υπό την αίρεση των βλοσυρών τροϊκανών υπαλλήλων; Το δούλεμα έχει παραγίνει!..
Η γεβεντισμένη κι ανυπόληπτη "Δημοκρατία" τους δε μας αφορά, όσους απο εμάς, τουλάχιστον, είμαστε αποκλεισμενοι και χωρίς μερτικό απο μια ζωή που έτσι κι αλοιώς μας σπρώχνει στα αζήτητα.
Υπήρξανε σήμερα στις παρελάσεις, αποδοκιμασίες κι "αποδοκιμασίες". Κάποιες απο αυτές, δεν αφήσανε πίσω τους καμία ηθική καταβολή. Προσφέρανε αντίθετα, μια καλή ευκαιρία να χαρακτηριστούνε "αποκλίνουσες συμπεριφορές" και να γίνουν, εκούσια ή όχι, καλοί αγωγοί της θεσμικής προτεραιότητας για την "διατήρηση της τάξεως". Τέτοιον κόσμο "διαπαιδαγώγησε" το ΠΑΣΟΚ κι η Ακροδεξιά στη χώρα, αυτά λούζονται...
Οι υπόλοιποι, γνωρίζουμε πως ένα σύστημα που μας εξωθεί στο περιθώριο, με την πλαστή δικαιολογία οτι δε μας χρειάζεται, μας είναι εξίσου αχρείαστο και πρέπει να το χαλάσουμε.

Πέμπτη 27 Οκτωβρίου 2011

Γι΄ αυτά τα άφθαρτα άστρα!..

Όταν ένας πολιτισμός αναζητά τη σωτηρία του, χαράζει η στυφή μέρα μιας ατέρμονης παρακμής. Όμως- ας πω κι εγώ την κουταμάρα μου- εκεί όπου εκπνέει η γελοιότητα της ύπαρξής μας, εφοδιάζεται το μέλλον, εγκαινιάζοντας, λέω, μιαν νέα εγκαρδιότητα.
Όποιος έχει συνοδέψει γκόμενα στη συνοικία του Αγίου Παντελεήμονα μπορεί να καταλάβει τι εννοώ. Η απελπισία, είναι μεταδοτική. Το μηδέν, ισάξιο του τίποτε. Σάμπως η ζωή η ίδια να καταγίνεται να σε πείσει, πως το μόνο πράγμα που αξίζει, είναι να απαλλαγείς όσο πιο γρήγορα γίνεται από αυτήν. «Αν δεν είχα τα παιδιά, θα σου ΄λεγα…» μου λέει υπαινικτικά χθες βράδυ ο φίλος μου ο Βαγγέλης. Ποιος να επωμιστεί τα άχθη του διπλανού;.. Η στεναχώρια για πολλούς ανθρώπους έχει γίνει ρουτίνα. Γνήσια Καζαντζιδικός, ξέρω από πρώτο χέρι, ότι η αδικία μας κυβερνάει.
Όμως αυτό, δεν είναι βαρειά μοίρα. Δεν υπάρχει μεταφυσική στο άδικο, Δεν είναι ειμαρμένη.
Θα τους γαμήσουμε το σπίτι στο μεταξύ, όλων αυτών που ζούνε στις… «υψηλές εξασθενήσεις» και τα «άχρωμα φωτοστέφανα», σαν να οδηγούμε εμείς οι υπόλοιποι μαλάκες, αενάως στις στροφές της Ελασσόνας κι αυτοί να πίνουνε μετά, στην φθαρμένη υγειά μας.
Είμαστε στο περιθώριο, επειδή, συναινέσαμε σε αυτό. Κι όχι γιατί μαζί τα φάγαμε με τον πούστη τον Πάγκαλο. Πες, ότι υπήρξαμε δαίμονες, κομπορρήμονες κι αλαζόνες. ΠΑΣΟΚους δε μας είπε ποτέ κανείς, ατιμώρητα…
Κρίμα που ο κόσμος, χρειάζεται την απειλή των θεών για να φτάσει να πει κάποτε ότι είναι ελεύθερος. Κρίμα που πάψαμε να διατηρούμε τις αμφιβολίες μας, κουβαλώντας ασήκωτα φορτία μέσα σε τούτην την πνιγηρή χώρα κι αυτοκαταστρεφόμαστε με ευφάνταστους τρόπους, εμείς οι πρίγκιπες, εξαιτίας της προχειρότητας των ξεπουλημένων πολιτικών.
Τα σημαντικά, λίγο- πολύ, έχουν ειπωθεί από αυτούς που στα Οικονομικά ξέρουνε κάτι περισσότερο από τα δικά μας κολλυβογράμματα. Θα ξαναβρεθούμε, εμείς οι ελεήμονες και θα σηκώσουμε απ΄ τη λάσπη και τους άλλους.
Απλώς, αυτός ο κόσμος, για την ώρα, δεν είναι στη θέση του.

Τρίτη 25 Οκτωβρίου 2011

ΚΟΥΡΕΜΑ ΚΑΙ ΤΑΜΕΙΑ...


Πολύς λόγος γίνεται για τη βλάβη που θα υποστούν τα Ταμεία από το "κούρεμα". Λέγεται, ότι το βασικό μας Ταμείο ΕΤΑΠ ΜΜΕ, έχει ομόλογα ύψους 2 δισ. ευρώ.  Έτσι για να ευθυμήσουμε, θυμίζω ένα στίχο που είχε δημοσιευθεί στην εφημερίδα ΒΕΛΟΣ στις 26 Ιουνίου του 1870.


                     "Εάν δεν έχη σήμερον πεντάραν το Ταμείον,
                     τω έδωκεν καθάρσιον εχθές το υπουργείον!!!!".


Για την αντιγραφή
Σιτάλκης

ΠΕΡΙ ΤΩΝ ΗΜΕΤΕΡΩΝ ΛΑΜΟΓΙΩΝ!!!

          Επειδή πολλές φορές ακούμε για λαμόγια στο χώρο του Τύπου στις μέρες μας, ενίοτε και άδικα, ας θυμίσουμε ένα στίχο, που είχε δημοσιευθεί στην εφημερίδα ΒΕΛΟΣ στις 18 Ιουνίου 1870, με αφορμή τα λύτρα που ζητούσαν τότε οι ληστές από τους αιχμαλώτους τους.


"Την τέχνην λέγουσι τινές, των λύτρων εις χρυσάφι
εδίδαξαν είς τους ληστάς, οι δημοσιογράφοι".

          Από τότε μερικοί έχτιζαν το μύθον του επαγγέλματος, που βέβαια δεν πρέπει να εκλαμβάνεται γενικευμένα, εξαιτίας ορισμένων λαμογίων.

Για την αντιγραφή
Σιτάλκης


Δευτέρα 24 Οκτωβρίου 2011

Η ΔΟΛΟΦΟΝΙΑ ΤΟΥ ΑΓΓΛΟΥ ΔΗΜΟΣΙΟΓΡΑΦΟΥ ΚΑΡΟΛΟΥ ΟΓΛ ΣΤΗΝ ΕΠΑΝΑΣΤΑΣΗ ΤΟΥ ΠΗΛΙΟΥ ΤΟ 1878


Ο Κάρολος Όγλ

Γράφει ο Παντελής Στεφ. Αθανασιάδης

          Ο Κάρολος Όγλ   (Carl Ogl) είναι μια ευγενική μορφή ενός τολμηρού δημοσιογράφου, που βρήκε οικτρό θάνατο κατά την επανάσταση της Θεσσαλίας, το 1878.
          Από το 1876 στις αλύτρωτες περιοχές της Θεσσαλίας, την Ηπείρου της Μακεδονίας και της Κρήτης, επικρατούσε επαναστατικός αναβρασμός. Όταν εξερράγη ο ρωσοτουρκικός πόλεμος τον Απρίλιο του 1877, πολλοί πίστεψαν πως ήρθε η στιγμή της απελευθέρωσης. Έτσι άρχισαν να σχηματίζονται από τους κατοίκους, αλλά και εθελοντές που έρχονταν από την κυρίως Ελλάδα (της Μελούνας τότε…) ένοπλα σώματα.
          Η κυβέρνηση των Αθηνών παρά τις ρωσικές προτροπές να κινηθεί κατά της Τουρκίας, εμφανίζονταν διστακτική. Στις 11 Ιανουαρίου 1878 σχηματίσθηκε κυβέρνηση υπό τον Αλέξανδρο Κουμουνδούρο, ο οποίος λόγω των πιέσεων, έδωσε τελικά εντολή στον στρατηγό Σκαρλάτο  Σούτσο να κινήσει στρατεύματα από τη Λαμία στο τουρκικό έδαφος, χωρίς όμως να κηρύξει πόλεμο κατά την Οθωμανικής Αυτοκρατορίας. Αυτό όμως έγινε, όταν ο ρωσοτουρκικός πόλεμος έβαινε προς το τέλος του, με τους Ρώσους να προελαύνουν και να σταματούν στον Άγιο Στέφανο, δηλαδή στο πρόθυρα της Κωνσταντινούπολης, όπου υπεγράφη η ομώνυμη συνθήκη. Αυτό πλέον έδινε την ευκαιρία στην Τουρκία να μεταφέρει στρατεύματα σε άλλες περιοχές όπου επικρατούσε επαναστατικός αναβρασμός. Έτσι υποδείχθηκε στην Ελλάδα κυρίως από τους Άγγλους, να αποσύρει τα στρατεύματά της. Ό,τι όμως δεν έκανε το κράτος, το έκαναν οι εθελοντές πολίτες.

Στο φανάρι της Λάρισσας

Αυτή η καθυστέρηση πάντα, στη Λάρισσα.
Αδιάφορη αναμονή, χωρίς όφελος.
Φτερωτοί δεινόσαυροι πετάνε πάνω απ΄ το τιμόνι μου εκείνη την ώρα
Ανοίγει το Χρυσανθακι το νεσεσέρ της, κι αποσπάει την προσοχή τους
"Πουλί φυλακισμένο, στα 1900" αρχίζει να διηγείται, μετά ο Ηλιάκος
Περνάμε αυτήν την εθνική οδό, μου φαίνεται, εδώ και κάτι αιώνες.
Και πάντα εκεί στο Βελεστίνο, στο κυπαρίσσι, ας λένε οι στατιστικές, βγαίνει ο παππούς μου ο Παναγιώτης. Αψηλός, ευθυτενής κι Αρβανίτης. Ραγισμένος απο μέσα του.
Ακούμε αμίλητοι μαζί, τ΄ αμάξια στην Εθνική να σφυρίζουν
-Θα ξανάρθεις του χρόνου;
-θα ξανάρθω, παππού
Μέχρι να φανεί αγκομαχώντας το πράσινο λεωφορείο που γράφει Καστοριά.
"Τον μικρό να μου στέλνεις" παραγγέλνει στη μάνα μου, μια φορά, "ο μεγάλος με νευριάζει...".

Παρασκευή 21 Οκτωβρίου 2011

Ήμουν-δεν ημουν...- κι εγώ εκεί.

Σε συγκρούσεις όπως αυτές που γινήκανε χθες στο Σύνταγμα, ακούς με δέος την κλαγγή των όπλων, πλην όμως δυσκολεύεσαι να διακρίνεις το χρώμα της στολής...
Διότι, ανάμεσα σε αυτούς που ξεκίνησαν πρώτοι να πετάνε πέτρες στα ψαχνά του απόλεμου πλήθους, δεν μπορούσες να ξεχωρίσεις τους μπάτσους, απο τους εξωκοινοβουλευτικούς της Αριστεράς, ή τα... καϊνάρια της Χρυσής Αυγής, απο τους έξαλλους "ταραξίες των γηπέδων". Μόνο ο "Σκάϊ" το κατάφερε και "είδε", Εμφύλιο...
Ήμουν στη γωνία της "Μεγάλης -η χάρη της- Βρεταννίας"- όταν ενα κομμάτι μάρμαρο, έσκισε το μάτι του διπλανού μου, πεταγμένο απο αυτούς τους αφανείς επαναστάτες που θέλουνε να καεί το μπουρδέλο η Βουλή, χωρίς καμιά πρόταση για το τι θα μπει στη θέση του. Πήρα χωρίς δεύτερη σκέψη μέρος στα επεισόδια και κυνήγησα μαζί με τους Κνίτες κάτι κοντοκουρεμένους αδιευκρίνιστης πολιτικής ταυτότητας, που πετροβολούσανε τον κόσμο.
Συμμερίστηκα, όθεν, την απόφαση του ΚΚΕ, να μην επιτρέψει στο πιο απαισιόδοξο κοινωνικό κλίμα να ξαναγίνει το Σύνταγμα, ένα πληκτικό θέατρο προβλέψιμων συγκρούσεων που θα ξαναστείλει τους φιλήσυχους στο σπίτι.
Όμως έφυγα αργά το απομεσήμερο απο την πλατεία, βλέποντας τις συντεταγμένες λεγεώνες του Περισού να αποχωρούν λουσμένες στο φως της ιδιωτικής τους έπαρσης, με τη στυφή σκέψη, πως αυτό το κόμμα, δεν μπορεί να ανατρέψει τούτη τη πνιγηρή τάξη πραγμάτων...

Κυριακή 9 Οκτωβρίου 2011

Ο θυμός, διαβάζεται κι αλλοιώς!

Οι εκπρόσωποι Τύπου είναι υπηρεσιακοί απατεώνες με θεσμική μπαγκέτα στο χέρι. Ενορχηστρώνουν το καθημερινό ψεύδος.
Η εξαπάτηση όμως θέλει τέχνη. Άλλο να λες σε μια κυρία στη μπάρα πόσο σκοτεινό είναι το βλέμμα της κι άλλο ν΄ ακούς λόγου χάρη, τον κουστουμάτο εκπρόσωπο της Αστυνομίας αυτόν τον Θ. Κοκκαλάκη, με τ΄ όνομα, να υποστηρίζει με τσογλανίστικη αναίδεια, ότι την περασμένη Τετάρτη στο μετρό της Αθήνας, «τα ΜΑΤ δεν έκαναν χρήση χημικών», διότι σε άλλη περίπτωση, όπως συμπέρανε ο γίγας, αυτοί που βγαίνανε από τον υπόγειο «θα είχαν τα ανάλογα συμπτώματα»!..
Ναι, η αφόρητη δύσπνοια και το… άδολο δάκρυ, ήταν από τη συγκίνηση που συμμετείχαμε στον εξωτισμό του Αθηναϊκού κέντρου, περπατώντας απάνω σε μια λεπτή στρώση από χημικές σκόνες…
Ο κ. Κοκκαλάκης, πάνω στο «τροχαίο» του με το ψέμα, υποστήριξε ότι οι ΜΑΤατζήδες βρεθήκανε εκεί κάτω-όπου αποβιβάζονταν αμέριμνοι ανθρώποι- γιατί κάποιοι καταστρέφανε ακυρωτικά μηχανήματα. Άτυχος και σ΄ αυτό. Τα μηχανήματα ήτανε σφραγισμένα από τους ίδιους τους υπαλλήλους που απεργούσαν και δείχνανε καλύτερα από ποτέ!
Κι η μόνη ίσως φορά που φάνηκε ειλικρινής, ήταν όταν δήλωσε- βγάζοντας επιτέλους την πυγολαμπίδα που κρύβει μέσα της η εξουσία-ότι το μετρό «δεν έχει άσυλο».
Ά γειά σου, ρε εκπρόσωπα!.. Το αυτό και δι΄ υμάς…

Τρίτη 4 Οκτωβρίου 2011

Των Γενεών το Πέρασμα

έργο του Σταύρου Γαλανόπουλου
Κλείνω τα μάτια
Για να δω
Των μαργαριταριών το θάμπος
Του ουρανού τον ατέρμονα θόλο
Την ύπαρξή σου
Στου απότατου καιρού
Το πρωινό.
Να δω των γενεών το πέρασμα
Στη σπορά, στη βλάστηση
Στο θερισμό του βιού τους.
Στους χαλεπούς καιρούς
Στους ευμενείς καιρούς.
Κλείνω τα μάτια,
Και τότε,
Σε αποδρομή το όραμα
Αγγίζει κόσμους άγνωστους που δεν θα ζήσω
Τότε,
Κι ο στοχασμός σε αναδρομές
θωρεί καιρούς αλαργινούς
που δεν τους έζησα,
Όμως, τώρα, εδώ
πατώ το χώμα των παλιών καιρών
Το χώμα που θα πάρουν οι καινούριοι


από την τελευταία ποιητική έκδοση "Σαντορίνη του Χρησμού και του Ονείρου" του τ. αντιπροέδρου της Βουλής Παναγιώτη Κρητικού (Έκδοση του δήμου Θήρας, 2011)