Πέρα από το θυμό, δεν μπορούν να σημαίνουν τίποτε άλλο σήμερα οι λέξεις.
Άσκημοι-παρά το χαμηλό διαφορικό της φάρας- δεν είμασταν. Μπορεί να μην είχαμε πλούτη, είχαμε όμως "πρόσωπο" και υγεία.
Αυτάρκεις με τα λίγα και χασομέρηδες λίγες μέρες του χρόνου.
Δεν είδαμε ποτέ την ευτυχία σαν χρέος.
Το πως γινήκαμε σήμερα στεναχωρημένοι, δε λέει και πολλά. Θα τα βρεί ο κυρ- Κάρολος Παπούλιας κι οι συμβατικοί ιστορικοί του μέλλοντος.
Οι παρενέργειες όμως, αυτης της "ψυχολογίας", αν ξαναπάρουμε μπρος, μπορούνε να φέρουνε τα πάνω, κάτω!
Γουστάρω, οπότε, το φιλαράκι μου τον Στράτο, ο οποίος, χρόνια πολλά μετά τον Σαγγάριο, υψώνει σεμνά το ποτήρι του και λέει με σταθερή φωνή "απάνω τους!"...
Αν μπορούσα να το πω απλά, θα έλεγα οτι αυτός ο κόσμος έχει χάσει απο καιρό την καλή του φήμη.
Ανθρώπινες βολίδες- τούτων δοθέντων- σαν τίγρεις αιχμαλωτισμένες μες το τσίρκο, ή θα κυβερνήσουμε καμιά φορά τη ζωή μας την ίδια; Όποιος απαντήσει στο δίλημμα, διαλέγει τι να πετάξει και τι να κρατήσει.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου