Τρίτη 29 Μαρτίου 2011

Αλλάξαμε και βουλιάζουμε...

Όπως ένας κωφός που όσο παραδίνεται στην ησυχία του, τόσο πεισματικά ανεβάζει την ένταση μέχρι να πάψει να ακούει πια τελείως, ίδια και οι εγχώριες πολιτικές μετριότητες, υψώνουν μικροπολιτικά τους τόνους κραυγάζοντας την ανυποληψία τους, ως το σημείο να μη καταλαβαίνει πια κανένας τι λένε.
Με ελάχιστες εξαιρέσεις, τα υπουργικά συμβούλια της διαβόητης Μεταπολίτευσης, ήτανε ένα άσυλο ανιάτων!.. Πινακοθήκη ηλιθίων και ατάλαντων-που εμείς τους στείλαμε εκεί για να μη ξεχνιόμαστε...- με μόνη έγνοια το ατομικό τους όφελος.
Πως να εγγυηθούνε αυτοί οι άνθρωποι οτι θα μας βγάλουνε στεγνούς, σήμερα απο την φοβερή κρίση; Μπίζνες, αυτοί κάναν. Στο βήχα μας εμείς.
Είναι σαν να περιμένεις, ανάσταση νεκρών...
"Ζήσαμε καλά, απο το ΄74 και πέρα! Ανέβηκε το κατα κεφαλήν εισόδημα!", λένε επιτηδευμένα προφανώς, κάποιοι "πατερούληδες" στη Βουλή, λανσάροντας τώρα, μιαν κοσμιότερη εκδοχή του χυδαίου δόγματος "Μαζί τα φάγαμε".
Τους ξέρω καλά και με αηδία τους ακούω. Έχουνε παιδιά βολεμένα!
Τουλάχιστον, αυτά, δε θα πάρουν το δρόμο της ξενητειάς, όπως τα δικά μας. ΠΑΣΟΚοι κι αυτοί. Γινήκανε χωρίς αιδώ, η Νέα Δεξιά του άμοιρου τόπου. Χαλάει, βλέπεις, τους ανθρώπους που δεν έχουνε αρχές, η ιδιοτέλεια και το πορτοφόλι...

Σάββατο 26 Μαρτίου 2011

Αυτή η ξοφλημένη Πολιτική...*

Αν το καλοσκεφτεί κανείς, τα λόγια του τότε πρωθυπουργού Κώστα Σημίτη προϊδέαζαν ότι κάποτε η Πολιτική θα εξαφανιστεί απ΄ τη ζωή μας.
Ακούγοντάς τον να επαναλαμβάνει στερεότυπα από το βήμα της Βουλής, ότι οι δυσκολίες που περνάμε οφείλονται στην καταλυτική επέλαση της Παγκοσμιοποίησης, μπορούσαμε εύκολα να καταλάβουμε όχι μόνο ότι κορυφαίοι πολιτικοί σαν κι αυτόν έχασαν πια το ρόλο τους, αλλά κι ότι εκούσια παραιτήθηκαν από αυτόν.
Η βαρειά οικονομική κρίση που έχουμε εγκλωβιστεί τώρα- η κρίση χρέους συνοπτικά, της Ευρωζώνης- συμπαρασύρει σε μια ραγδαία φθορά την πολιτική εξουσία που πρόθυμα υπηρέτησε τις παληές βεβαιότητες που αυτήν τη στιγμή καταρρέουν με πάταγο μπροστά στα έκθαμβα μάτια μας.
Δύσκολα τώρα θα βρεις ανθρώπους στις μέρες μας να λυπούνται γι΄ αυτήν την παρακμή, όπου η πολιτική ελίτ, έχει χάσει πια το δικαίωμά της να κυβερνά και επινοεί νέες μεθόδους για ν΄ αντιμετωπίσει τη λαϊκή δυσαρέσκεια που διαρκώς μεγαλώνει.

Ωστόσο, την ίδια στιγμή βλέπουμε, αυτήν την ώρα της μαύρης αλήθειας, τις κυβερνήσεις των τελευταίων χρόνων, κατά τα βήματα όλων των προηγουμένων, να προσπαθούν να κρύψουν τα προβλήματα κάτω από το χαλί και να θολώνουν τις πραγματικές τους προθέσεις από το φόβο ότι ο έλεγχος μπορεί να ξεφύγει οριστικά από την δική τους δικαιοδοσία. Να συσκοτίσουν εν τέλει το συμπέρασμα, ότι αυτό που ζούμε τώρα δεν είναι μια βαρειά μοίρα από την οποία δεν μπορούμε ν΄ αποδράσουμε και ότι, στην πραγματικότητα, υπάρχουν περιθώρια να χωρέσει στη ζωή μας περισσότερη Δικαιοσύνη.
Συντελείται ένας πόλεμος ακήρυχτος. Κι αυτοί που υποστηρίζουν πως ο,τι συμβαίνει, υπακούει σε μιαν αδήριτη οικονομική τάξη πραγμάτων, παραβλέπουν ότι εδώ δεν έχωμε απέναντί μας τυπικές και προβλέψιμες οικονομικές εξελίξεις, αλλά, ιδιαιτέρως συστηματικές και μεθοδικές επιθέσεις Τραπεζιτών και άγριων «επενδυτικών» κεφαλαίων, που θέλουν να φέρουν την κρίση που ζούμε στα μέτρα τους. Το γεγονός ότι οι κυβερνήσεις της χώρας προωθούν χωρίς αντιστάσεις αυτήν την εκδοχή, κάνει τις πολιτικές ηγεσίες όλο και λιγότερο δημοφιλείς και μεγαλώνει την απόσταση ανάμεσα στους πολιτικούς και στους πολίτες.

Σε καιρούς που το φως της συμμετοχής έλουζε πρωτόγνωρα τους ανθρώπους, η Δημοκρατία είχε νόημα από την παρουσία των πολιτών. Η σημερινή Δημοκρατία είναι μια έρημος απάθειας. Δεν μπορεί να πείσει το λαό να συμμετάσχει σε αυτήν, γιατί δεν τον περιλαμβάνει στις προτεραιότητές της. Επιτρέπει κάθε είδους χειραγωγήσεις και, μοιραία, έχει στις αποσκευές της, μια κρίση νομιμοποίησης της πολιτικής τάξης που, ως κατεξοχήν συντηρητικός οργανισμός, νοιάζεται πρωτίστως για την αναπαραγωγή της.
Συνήθως σε τέτοιες συνθήκες, ύστατο καταφύγιο για την πλευρά της εξουσίας, είναι η επίκληση των «ασυνήθιστων καταστάσεων» ώστε να δικαιολογηθούν οι νέες θυσίες που πέφτουν σαν βροχή στις πλάτες δικαίων και αδίκων και κάποιες σημαντικές εκπτώσεις της κυβέρνησης από τη Συνταγματική νομιμότητα. Την ώρα που η Βουλή έχει χάσει κάθε αρμοδιότητα και οι υπουργοί μεταφράζουν ευπειθώς στα ελληνικά τις βλοσυρές υποδείξεις της τρόϊκας, η πολιτική ελίτ, ξεκομμένη από τον πολύ κόσμο, επιμένει να υπογραμμίζει στους φτωχούς και τους άνεργους την αξία της Κοινοβουλευτικής Δημοκρατίας.
«Θα μας πάρουν με τις πέτρες!» προειδοποιούσε από τα έδρανα της αντιπολίτευσης τον τότε πρωθυπουργό Κ. Καραμανλή, ο κ. Παπανδρέου αξιώνοντας επιτακτικά κάθαρση, η οποία ουδέποτε έγινε, για το σκάνδαλο των γκρίζων χρηματοδοτήσεων της Siemens. Αυτή η στιγμή, φαίνεται πως ήρθε. Αλλά, αντί το πολιτικό σύστημα, που δεν έχει καταφέρει εδώ και δεκαετίες να θεσμοθετήσει ένα υποτυπώδες έστω, κανονιστικό πλαίσιο για τα ιδιωτικά μέσα ενημέρωσης, να διαβάσει σωστά τα μηνύματα, σκοτώνει όσους τα κομίζουν. Δε θέλει ιδιαίτερες νοητικές ικανότητες ώστε να συνάγει κανείς ότι, η θεμελιώδης αδυναμία του πρωθυπουργού και της κυβέρνησής του να αντισταθούν στους επαχθείς όρους των ξένων δανειστών και να υπερασπιστούν τη χώρα, τους οδηγεί σταδιακά σε διαδοχικές πολιτικές υπαναχωρήσεις, μέχρι να αποδεσμευτούν οριστικά από τις υποχρεώσεις που ανέλαβαν προεκλογικά έναντι των πολιτών.
Το γεγονός ότι ο κ. Παπανδρέου υποστηρίζει τελευταία ότι οι άγριες περικοπές σε μισθούς και συντάξεις δεν ήσαν υπαγορευμένες από τους δανειστές μας, αλλά είναι προγραμματική επιλογή του ΠΑΣΟΚ (σ.σ: ουδέποτε όμως διακηρυγμένη απ΄ τα μπαλκόνια), σημαίνει μια δραματική αλλοίωση των πραγμάτων. Στο μυαλό του, όπως συμβαίνει σε πολλούς εκπροσώπους της πολιτικής, είναι φανερό, πως έχει αποφασίσει ότι η λαϊκή θέληση, όπως εκφράζεται στις κάλπες, έχει προ καιρού πάψει να είναι δεσμευτική για τους πολιτικούς…

Από τον Ομπάμα μέχρι τη Μέρκελ κι από τον Σαρκοζί μέχρι τον δυστυχή Σόκρατες, επιβεβαιώνεται ένας κανόνας που λέει, ότι έχει πλέον εξαντληθεί η προκεχωρημένη γραμμή του συστήματος. Κυβερνήσεις με ελάχιστη δημοκρατική νομιμοποίηση, βυθίζουν τους λαούς τους στην ύφεση και την ανέχεια, επιβραβεύοντας το κοινότοπο αξίωμα που ορίζει πως , οι νόμοι της ζούγκλας είναι πιο δίκαιοι σε σχέση με αυτά που ζούμε σήμερα…
Εν κατακλείδι…Ασυλία για πολιτικούς που ανενδοίαστα κλέβουν και στους αναιδείς φοροφυγάδες. Φοροεπιδρομές, τουναντίον, στις χαμηλότερες τάξεις και σε όσους δεν μπορούνε να αποφύγουν τις υποχρεώσεις τους. Εθελούσιες έξοδοι ακριβοπληρωμένες. Εκποιήσεις της δημόσιας περιουσίας για ταμειακούς λόγους. Κομματικοί στρατοί. Ρουσφέτια και βολέματα που αποκοιμίζουν συνειδήσεις. Φτάνουν φορές που μπορεί κανείς να δικαιώσει τον Θ. Πάγκαλο και να συνομολογήσει ότι τα δύο μεγαλύτερα κόμματα στον τόπο, ¨μαζί τα φάγανε¨ και στέλνουν τώρα τον λογαριασμό σε όσους πολίτες με συνέπεια και επιμονή τίμησαν τις αρχές τους. Η πολιτική εκφυλλίζεται ραγδαία σε ένα πληκτικό και προβλέψιμο δρώμενο, χωρίς ενδιαφέρον και νόημα.
Αλλά, μπροστά από τα έκπληκτα μάτια μας, ζωντανεύει τώρα, το φάντασμα της λεηλατημένης Δημοκρατίας της Βαϊμάρης…

*Δημοσιεύτηκε στον σημερινό "Αγγελιοφόρο της Κυριακής".

Πέμπτη 24 Μαρτίου 2011

Άξιος...

Άξιος...
Θύμα του Facebook δήλωσε την περασμένη Τρίτη ο πρωθυπουργός της χώρας, ο γνωστός Γιώργος Αν. Παπανδρέου.
Αδυνατώντας στη Βουλή να εξηγήσει για ποιόν λόγο συμμετείχε απο τον Ιούνιο του 2009 στο Δ.Σ του Ιδρύματος Καντάφι, τον οποίον τώρα θεωρεί ανήμερο δικτάτορα που πρέπει να χαθεί απο προσώπου γης, ισχυρίστηκε πως δεν το΄ ξερε κι οτι τον έγραψαν εκεί χωρίς την συγκατάθεσή του!..
"Η δικαιολογία αυτή, είναι κατώτερη της προσωπικότητάς σας!" διαπίστωσε αυστηρά ο Γ. Καρατζαφέρης, ορίζοντας,αίφνης, παρά τη συνήθη τακτική της κωλοτούμπας όπου τηρεί, ένα μέτρο σοβαρότητος.
Τον γράψανε και δεν το΄ ξερε; Αυτά δεν τα λένε, ούτε οι γριές όταν μεθάνε, μου λέει ένας μάγκας φίλος μου στα Λιόσια!
Αλλά τι περιμένεις...Εμείς, είμαστε αμετάκλητα Αρβανίτες. Μισθωμένοι του ΣΥΡΙΖΑ κοινώς. Κι ας ψηφάμε άλλο στις κάλπες...
Θα πρέπει λέω να του συγχωρούσε πολλά ψεμματάκια στα παιδικά του η μανούλα του, του ΓΑΠ. Διαφορετικώς δεν εξηγείται που νομίζει πως ακόμα έχουν πέραση.
Πήγα και στάθηκα μετά την προχθεσινή κουβέντα-να την κάνει ο Θεός-προχθές, να τον ειδώ την ώρα που έβγαινε και να τον ρωτήσω. Τον προλάβαν οι ΠΑΣΟΚοι. Αξιοθρήνητος κι αμήχανος.
Ένας άνθρωπος που τρέχει να ικανοποιήσει τις επιθυμίες των άλλων προτού ακόμα τις εκδηλώσουν.
Άξιος, με δυό λόγια, αλλά όχι για μας. Ή μήπως, αυτό ακριβώς που μας αξίζει...

Κυριακή 13 Μαρτίου 2011

Σβύσε τον μύθο σου στην Ελλάδα...

Ξαφνικά η Κοινοβουλευτική Ομάδα του ΠΑΣΟΚ σαν να ξύπνησε από έναν βαθύ λήθαργο, ανακάλυψε την αξία της διαφωνίας. Σε λιγότερο από δύο μήνες, οι πράσινοι βουλευτές, υποχρέωσαν την υπουργό ΠΕΧΩΔΕ Τίνα Μπιρμπίλη να αναδιατυπώσει 4 φορές την διάταξη για την εκτός σχεδίου δόμηση σε περιοχές ιδιαίτερου φυσικού κάλλους. Το γεγονός, όπως σχολιάζουν στο Περιστύλιο του Κοινοβουλίου, επιβεβαιώνει ορισμένα αυτονόητα πλην όμως ξεχασμένα πράγματα. Πρώτον, ότι οι βουλευτές, είναι σε θέση να υψωθούν σε αυτό που ορίζει ο Συνταγματικός κανόνας, σύμφωνα με τον οποίον «ο βουλευτής έχει απεριόριστο δικαίωμα γνώμης και ψήφου», όπερ σημαίνει, ότι η διαβόητη κομματική πειθαρχία που συχνά επιβάλλεται στις ψηφοφορίες, είναι ένα βολικό πρόσχημα για να δικαιολογείται η ευκαμψία στις άνωθεν υποδείξεις. Δεύτερον, ότι στην περίπτωση αυτή, οι βουλευτές, έκριναν ότι πολιτικά είναι αποδοτικότερο για τους ίδιους να δώσουν μια μάχη που εξασφαλίζει απτά οφέλη για την εκλογική τους πελατεία, αφού στο σωτήριο 2011, εξακολουθεί να υφίσταται στη χώρα ο όρος «εκτός σχεδίου δόμηση». Αρκετοί βουλευτές στα υπόλοιπα κόμματα, αναρωτήθηκαν φωναχτά από το βήμα, που να πήγε άραγε αυτό το ιερό μένος των πράσινων, οι οποίοι συναθροισμένοι σε ομάδες απειλούσαν με ανταρσία την απροσδιόριστης ιδιοσυγκρασίας κ. Μπιρμπίλη, όταν έδιναν ανεπιφύλακτα τη συγκατάθεσή τους σε σκληρά μέτρα εξαιτίας των οποίων μειώθηκαν δραματικά οι μισθοί και οι συντάξεις.
Φαίνεται, πως αυτό που προέχει στη σκέψη τους, είναι να συνεχιστεί αυτή η ιδιότυπη ανάπτυξη αλα ελληνικά που κομματιάζει την ιερή γη αλλά φέρνει ψήφους. Διότι τους υπόλοιπους πολίτες μπορεί κανείς εύκολα να τους παραμυθιάσει κουνώντας μπροστά από τα μάτια τους γοητευτικές υποσχέσεις κι ελπίδες συνήθως φρούδες. Λεφτά , άλλωστε πάντα υπάρχουν… Η εκκωφαντική σιγή την οποία εκπέμπει η Ομάδα του ΠΑΣΟΚ στη Βουλή σε συνδυασμό με τα ευαίσθητα αντανακλαστικά που δείχνει όταν συσπειρώνεται σε αιτήματα που καθηλώνουν τη χώρα στην βαρειά καθυστέρηση φανερώνει την χαμηλή ποιότητα του πολιτικού προσωπικού. Το γεγονός ότι η χώρα έχει υπογράψει χωρίς να προβάλλει αντίσταση την επαχθέστερη ιστορικά σύμβαση με όρους που στην πράξη την έχουν βυθίσει σε μια επονείδιστη οικονομική και πολιτική ομηρία, δεν φαίνεται να ενοχλεί και πολλούς βουλευτές ειδικά στα δύο μεγαλύτερα κόμματα. Μολονότι η στρατευμένη δημοσιογραφία έσπευσε να πανηγυρίσει μετά την προχθεσινή Σύνοδο του Eurogroup, είναι σαφές, ότι οι εταίροι θα δεχθούν την επιμήκυνση του χρόνου αποπληρωμής του δανείου σε 7,5 έτη, τη μείωση των επιτοκίων κατά μία μονάδα και την δυνατότητα αγοράς κρατικών ομολόγων από τον ευρωμηχανισμό υπό την ολέθρια προϋπόθεση ότι θα εκποιηθεί ο δημόσιος πλούτος της χώρας κι ότι θα συνεχιστεί η άγρια επίθεση μέχρι να εξαρθρωθεί η κοινωνία..
Ουσιαστικά η χώρα βρίσκεται στα πρόθυρα της υπογραφής ενός νέου Μνημονίου με την Οικονομία υπό κατάρρευση και τις μαύρες τρύπες του Προϋπολογισμού να επαληθεύουν την καχεξία που έσπειραν στην αγορά τα μέτρα της τρόϊκας. Στο πλαίσιο αυτό συντελείται η κατ΄ ευφημισμόν αξιοποίηση της δημόσιας περιουσίας, αλλά και οι διαδικασίες που ωθούν βίαια την Ελλάδα σε αυτό που στην πραγματικότητα είναι: μια ασήμαντη και διαπραγματεύσιμη ευρωπαϊκή επαρχία. Στο μεταξύ, πληθαίνουν οι φωνές εκείνων που υποδεικνύουν την έξοδο της Ελλάδας από το ευρώ και την επιστροφή στο εθνικό νόμισμα, ως οδό διαφυγής από τα αδιέξοδα.
Το χειρότερο όπως όλα δείχνουν, είναι ότι τα έσοδα από την εκποίηση, δεν θα διοχετευθούν στην παραγωγική ανασυγκρότηση και τη χρηματοδότηση των δημόσιων επενδύσεων και της έρευνας σε καιρούς άνυδρους όπου χορεύει αλλοπαρμένη η ύφεση, αλλά στην αποπληρωμή ενός μόνον μέρους του δυσβάσταχτου χρέους και μάλιστα με αβέβαια αποτελέσματα. «Γυαλίζουμε τα προϊόντα μας και τα βάζουμε στη βιτρίνα για να είναι ελκυστικά» έχει πει καίρια και συνοπτικά ο υπουργός Επικρατείας Χ. Παμπούκης. Κυνικό θα πεί κανείς, αλλά έτσι έχουν τα πράγματα…

Τρίτη 8 Μαρτίου 2011

Μικρό παιδί σαν ήμουνα/και πήγαινα σχολείο/ δεν το ξερα πως θα βρεθώ/μεσ΄το κωλοχανείο

Αυτές οι πολιτικές συμμορίες που λυμαίνονται τον τόπο μοιράζοντας χρήμα για πολιτική επιβίωση, είναι ανίκανες να προτείνουν κάτι περισσότερο από μικροδιευθετήσεις και βραχύβιες εκδουλεύσεις.
Έρποντας και γλύφοντας μας φέραν στα νερά τους.
Άντε τώρα να αξιώσεις από τον εκμαυλισμένο μικροαστό(σ.σ: πρόσεξε μόνο, πόσοι αργόμισθοι…δημοσιογράφοι, πληρώνονταν από τον ραδιοσταθμό του Δήμου Αθηναίων, τον «9,84»…) να διεκδικήσει στους δρόμους, ο,τι μας στερεί μέρα με τη μέρα, αυτή η βαθειά διεφθαρμένη και δοτή εξουσία, που δεν μπορεί πια να μοιράσει δυο γαϊδουριών άχυρα. Για ένα πράγμα, μονάχα θα δυνόμουν να συμπαθήσω τον αχαμνό Γιωργάκη: ότι περιβάλλεται από αστείους. Οι υπουργοί του, ανδρείκελα χωρίς αξιοπρέπεια, δεν μπορούν πια ούτε να πεθάνουν από αηδία. Κάθονται υπολογιστικά στην άκρη κι αφήνουν αυτόν τον φουκαρά να ξεμπροστιάζεται, παραδομένος στον μοναχικό του οίστρο.
Πουτάνες αδήλωτες! Και μετά σου λένε, να μη βρίζεις…
Δεν έχουνε κόψει, ούτε ένα ευρώ από τη κλεψιά στα υπουργεία τους. Δεν έχουν εμφανίσει έναν προϋπολογισμό της προκοπής. Δεν γνωρίζουν καν, παρά την απογραφή, πόσους έχουν στη δούλεψή τους. Και παρόλα αυτά, αφήνουν να διαχέεται μέσω των πληρωμένων κολλητών τους στα ΜΜΕ, ότι έχουν διαφορετική άποψη από αυτήν του Μνημονίου!.. Τι φτηνό θέατρο… Όπως της κυρίας Λούκας Κατσέλη. Μας πηγαίνει εν μέσω χιονοθύελλας στο ικρίωμα του δημίου και μετά διαμαρτύρεται που αυτή έχει και να γυρίσει πίσω.
Στα παπάρια τους, που καταρρέει το Δημόσιο. Και που μετατρέψαν μέσα σε 36 μόλις χρόνια από τη Μεταπολίτευση τη χώρα σε σάπιο λεμόνι. Ετούτη η τρύπα που χάσκει μουντή τώρα είναι η Ελλάδα.
Αυτοί οι σκυφτοί ανθρώποι είναι οι πολίτες της.
Τους γνέφει γνώριμα η χυδαιότητα του Πάγκαλου.
Αλλά όσοι «μαζί τα φάγανε», ας ζήσουν σαν δούλοι.

Σάββατο 5 Μαρτίου 2011

Παίξε τον πούλο σου για την πατρίδα! (...ρε γαμώτο)

«Δεν υπάρχει νόμος που να απαγορεύει να βγάλεις χρήματα από τον μαλάκα» είπε τις προάλλες, όπως διάβασα στο «Ποντίκι», στέλεχος ενός επιθετικού «επενδυτικού κεφαλαίου» (σ.σ: τι να κάνουμε; Έτσι λένε τις ύαινες στη γλώσσα της αγοράς) με έδρα τις ΗΠΑ, που αναφερόταν στην δική μας περίπτωση…
Κι από την άλλη, διαβάζω στο Αθηναϊκό Πρακτορείο Ειδήσεων, την πληροφορία ότι η Αυστραλία, χρειάζεται επειγόντως σπέρμα! «Έχουμε στεγνώσει!» δηλώνει με παρρησία ο διευθυντής μιας κλινικής εξωσωματικής γονιμοποίησης που αγνοεί προφανώς την ύπαρξη του θλιβερού κομφερανσιέ Ανδρέα Λοβέρδου, αφήνοντας μάλιστα ανοικτό το ενδεχόμενο για αθρόες εισαγωγές σπέρματος από την Ελλάδα.
Τι λένε αυτές οι φαινομενικά ασύνδετες δηλώσεις; Ότι μετά τις επίπονες προσπάθειες των Σημίτη- Γιωργάκη, επιτέλους αρχίζει να αναγνωρίζεται η διακριτή φωνή και ο ρόλος της χώρας, καθώς και τα συγκριτικά της πλεονεκτήματα στον διεθνή καταμερισμό εργασίας!
Μπορούμε να εξάγουμε σπέρμα στις άγονες χώρες αδέλφια και να σώσουμε την παρτίδα!
Αν αφαιρέσουμε το μισό του πληθυσμού (σ.σ: πάντα αντιπαραγωγικές οι γυναίκες…) υπερήλικες και νεογνά, είμαστε πάνω κάτω γύρω στα 2,5 εκατομμύρια ενεργοί πολίτες. Επί 15 ευρώ τη μαλακία ανά ώρα, επί 356 ημέρες το χρόνο, ακόμα και με ευέλικτο ω(ρ)άριο θα μαζέψουμε τόσο χρήμα που θα πάμε μετά με το κεφάλι ψηλά στη Μέρκελ και θα της χαρίσουμε και το κατοχικό δάνειο και τις πολεμικές επανορθώσεις και αποζημιώσεις της καγκελάριας.
Χάρη στους ξένους, όπως συμβαίνει συνήθως, γιατί αν περιμέναμε από τους δικούς μας σωθήκαμε, μάθαμε που κληρώνει η μοίρα μας. Αυτό που μας χαντάκωνε, αυτό θα μας σώσει: Η παλάμη θα μας σώσει! Ανέκαθεν άλλωστε, είμασταν παλαμικός λαός. Οι προοπτικές, αν το καλοσκεφτούμε, διαγράφονται ιδιαιτέρως ευοίωνες.
Πρώτον γιατί στον τομέα αυτό διαπρέπουμε και έχουμε συγκριτικό πλεονέκτημα με καλές πιθανότητες να καταστεί το είδος εξαγωγικό και κάτι σαν ένα αναγνωρίσιμο εθνικό προϊόν, χάρη στα ανεκμετάλλευτα μέχρι τώρα κοιτάσματα εθνικής μαλακίας
Και δεύτερον διότι συμβάλλει στην καλύτερη εμπέδωση της έννοιας «πράσινη ανάπτυξη» διότι ως γνωστόν-αυτό το ξέρει κι ο ΓΑΠ- ο μαλάκας, δεν παράγει καυσαέρια.

Υ.Γ: Θυμήθηκα με την ευκαιρία, έναν ορισμό της μαλακίας που λέγαμε στα σχολικά χρόνια, ήγουν: αυνανισμός, είναι η παλινδρομική κίνηση της χειρός επί του καθέτου άξονος, εν αναμονή προσφιλούς προσώπου. Κάπως σαν κι εμάς όλους που κλαίμε τη μοίρα μας, δηλαδή, περιμένοντας για μια ακόμα φορά, από αλλού να έλθει η σωτηρία…

Ευτυχώς

Πως να του πεις του άλλου οτι γαμιέται,
όταν σου λέει πως πάει για να βάλλει για ύπνο το παιδάκι του...
Υποτακτικοί με ένδυμα ευθύνης.
Καρναβάλια.
Τα΄ χωμε ζήσει αυτά...
Δούλοι των αφεντικών με άποψη.
Άϊντα καλά...
Άλλοι με τον έναν,
κι άλλοι με τον άλλον
Ανάβεις οπότε ένα τσιγάρο
και μακαρίζεις αυτήν την πουτάνα τύχη
που ανάμεσα Κατερίνη-Βέροια δε σε ξέρει κανείς.