"... Σου γράφω πάλι από ανάγκη
η ώρα πέντε το πρωί
το μόνο πράγμα που 'χει μείνει
όρθιο στον κόσμο είσαι εσύ
Τι να τις κάνω τις τιμές τους
τα λόγια τα θεατρικά
μες στην οθόνη του μυαλού μου
χάρτινα είδωλα νεκρά
Να μ' αγαπάς
Όσο μπορείς να μ' αγαπάς
Να μ' αγαπάς
Όσο μπορείς να μ' αγαπάς
Κοιτάζοντας μες στον καθρέφτη
βλέπω ένα πρόσωπο γνωστό
Κι ίσως η ασκήμια του να μείνει
μόλις πλυθώ και ξυριστώ
Βρωμάει η ανάσα απ' τα τσιγάρα
Βαραίνει ο νους σου απ' τα πολλά
στον τοίχο κάποια Μόνα Λίζα
σε φέρνει ακόμα πιο κοντά
Να μ' αγαπάς
Όσο μπορείς να μ' αγαπάς..."
2 σχόλια:
Κάνεις προόδους Ινσίντρε! Αρχίζεις και γράφεις μετά τις εννιά το βράδυ!
Οπως το πάρει καθένας , φίλε Γιώργο. Διότι αν το καλοσκεφτείς, πάντα τα πρωινά, έρχονται "μετά τις εννιά το (προηγούμενο) βράδυ"!
Από την άλλη, κι εκείνο το "9:21 πμ", θα μπορούσε να θεωρηθεί και ως "9:21 π(ερίπου). μ(εσάνυχτα)".
Είπαμε: Καλή θέληση να υπάρχει, και κάποια στιγμή θα συναντηθούμε.
Δημοσίευση σχολίου