Τετάρτη 2 Απριλίου 2008

Αει σιχτίρι νιούζ...

Στην δημοσιογραφία και την τέχνη είναι συνήθως κίνητρο ο θυμός, αλλά για να τον επικαλεστείς πρέπει και να σε παίρνει...
Θυμάμαι ακόμα με συμπάθεια το τρομαγμένο βλέμμα του Λαζόπουλου, όταν τον δίκαζαν στα "ροζ" πρωτοσέλιδα διαγουμίζοντας τη ζωή του, μόνο και μόνο επειδή δεν πήγε φαντάρος.
Απο κείνες τις ζοφερές ημέρες ως φαίνεται, θα του΄ μεινε το απωθημένο "θα σας γαμήσω κωλοδημοσιογράφοι όταν έρθω στα πράγματα" που βγάζει τώρα, επί δικαίων και αδίκων, προσπαθώντας να πάρει το αίμα του πίσω. Με ποιόν τρόπο; Κολακεύοντας όλους εκείνους που τον έλεγαν τότε φυγόστρατο...Κοινώς την αιμοδιψή πλέμπα!..
Η προσπάθειά του να χτυπήσει το "κατεστημένο" θα είχε ενδιαφέρον, ωστόσο, αν στο μεταξύ, δεν έγλυφε τόσο απροκάλυπτα και αηδιαστικά τα αφεντικά που υπηρετεί, ή χαϊδεύει σήμερα: τουτέστιν, Κοντομηνά, Γιάννα Αγγελοπούλου, Μπόμπολα και Θέμους που είτε προσφέρουνε-προφανώς με το αζημίωτο- τις ταινίες του στις Κυριακάτικες εκδόσεις τους, είτε τον θεωρούνε μεγάλο καλλιτέχνη... Με την Στάη, την Τρέμη, τους Εισαγγελάτους, Κακαουνάκηδες και Τριανταφυλλόπουλους, κάνει παρέα ο άνθρωπος κι αυτή νομίζει πως είναι η δημοσιογραφία...
Οι μουσικές περιοδείες όπου τώρα παριστάνει με προσποιητή σεμνότητα τον αυθεντικό πνευματικό κληρονόμο του Μίκη, επιβεβαιώνουν, απλώς, την διαπίστωση οτι ένας μεγαλομανής με ταλέντο, νομίζει υπεροπτικά πως μπορεί να διδάξει ήθος κηρύσσοντας τη νέα συλλογικότητα στους "αμαθείς".
Εις ο,τι μας αφορά, ο τύπος δεν εννοεί να καταλάβει οτι η συντριπτική πλειοψηφία των δημοσιογράφων, έχοντας επίγνωση της μαύρης μοίρας τους, παίζουνε καθαρά και ενημερώνουνε τον κόσμο με βαρύ προσωπικό κόστος. Και μολονότι απο εμάς παίρνει το πρωτογενές υλικό για τις εκπομπές του-ειδήσεις, σχόλια και αναλύσεις που συνήθως είναι πιο έξυπνες και πιο προχωρημένες απο τις στενάχωρες δικές του-μας τη λέει συλλογικά! Είναι καιρός ν΄ αράξει! Δεν χρειάζεται η κοινωνία έναν ακόμα υψωμένο δείκτη.Δεν είναι ο Λαζόπουλος η ηθική συνείδηση του "απροστάτευτου Έθνους". Περνάει ξώφαλτσα.
Γιατί δεν μπορεί να καθήσει μαζί μας.
Και γιατί φλώροι σαν κι αυτόν δεν αντέχουνε στο δικό μας κανάλι!

4 σχόλια:

Greek Rider είπε...

Η μαζική κατηγοριοποίηση που χρησιμοποιεί ο Λαζόπουλος μου θυμίζει τα εξής: παλαιότερα αυτό έγινε με τις ιδεολογίες (όλες ίδιες είναι, κοίταζε τη δουλειά σου), μετά με τα κόμματα (όλα τα κόμματα είναι τα ίδια, κοίτα τη δουλειά σου), μετά με την εργασία (μη διεκδικείς, τι είσαι εσύ, κοίταζε τη δουλειά σου όλοι είναι εργατοπατέρες) και τώρα με τη δημοσιογραφία και τους δημοσιογράφους σαν σύνολο, λες και είναι όλοι ίδιοι. Στο τέλος, κάποια στιγμή, που η πολιτική, τα κόμματα, η διεκδίκηση, η εργασία θα είναι εντελώς παρελθόν (αν δεν είναι ήδη από την πλειοψηφία που παρακολουθεί με ανοιχτό το στόμα το Λαζόπουλο) δεν θα υπάρχει και ελεύθερη δημοσιογραφία γιατί θα έχει και αυτή φιμωθεί μέσω της απαξίωσης. Η όποια δημοκρατία έχουμε σήμερα (αποτέλεσμα άλλων εποχών) νομίζω ότι είναι πλέον πολύ μετέωρη και πρόσκαιρη.

non journalist* είπε...

Πράγματι, στη συνείδηση του κόσμου όλα τείνουν να μπούν στο ίδιο σακί. Όλοι κακοί και όλοι διεφαρμένοι. Όλοι χάλια. Οπότε και εσυ κοιτα απλά την πάρτη σου και ασε τους να ορίζουν την ζωή σου..

kukuzelis είπε...

Υποθέσεις: Ο Λαζόπουλος ανήκει στην κατηγορία των ανθρώπων που ακόμα, μετά από τόσα χρόνια, δεν μπορούν να καταλάβουν γιατί βρέθηκαν εκεί που βρέθηκαν (Ανήκει δηλαδή στην μεγαλύτερη υποκατηγορία όσων είναι σταρζ). Η άγνοια είναι πηγή ανασφάλειας. Η ανασφάλεια τον κάνει γλείφτη. Και συμπαθή ταυτόχρονα. Δεν νομίζω ότι τον απασχόλησε ποτέ η συντριπτική πλειοψηφία των δημοσιογράφων. Ούτε το κατεστημένο τον απασχολεί. Όπως δεν απασχολεί και το κοινό του. Ο Λαζόπουλος ψάχνει επειγόντως να βρει την πιο πρόχειρη κοινοτοπία που θα κάνει το κοινό του να γελάσει. Κι εκεί τελειώνει.

Γιώργος Χατζηδημητρίου είπε...

Στον κύριο Κουκουζέλη, με εκτίμηση και σέβας!
--------------------------
Η άγνοια, είναι μια εργώδης πνευματική κατάσταση, που αποβαίνει άκαρπος.
Σαν να θέλεις να ακολουθήσεις το δρόμο αριστερά, μετά τη Λάρισα και να καταλήγεις αίφνης, υπό βροχήν, στα Τέμπη.
Στέκεσαι τότε έκπληκτος στο εκκλησάκι της Αγίας Αικατερίνης, ή μήπως Παρασκευής(;) κι ανάβεις ενεός το κεράκι σου, συλλογιζόμενος με ανήσυχο δέος, που το γεννάει η μάννα το παιδί και που το καταντάει...
Κι όλα αυτά, μόλις μια ώρα δρόμο απο τον ιδεώδη προορισμό-Καστοριά ή Σαλονίκη, εκείνη την ώρα, δεν έχει καμιάν απολύτως σημασία...