"Δίπλα στο όμορφο δάσος φτιάχτηκε ένα εργοστάσιο κι ύστερα μια μικρή πολιτεία. Η ζωή στο δάσος άλλαξε. Τα ζώα τρόμαξαν. Συγκεντρώθηκαν για να δουν τι θα κάνουν. Τα παιδιά στέκονται στο πλευρό τους. Θέλουν η φύση να βρει και πάλι το χαμόγελό της. Όλοι μαζί αποφασίζουν να δράσουν". Παιδικό παραμύθι; Ναι. Με τη διαφορά ότι δεν το έγραψε ένας μεγάλος αλλά τα ίδια τα παιδιά του βρεφονηπιακού σταθμού της Βουλής. Αν έχει happy end; Φυσικά. Χρωματίζονται οι πολυκατοικίες, φυτεύονται δένδρα, ανακυκλώνονται τα σκουπίδια, βιο-καθαρίζονται τα βρώμικα νερά, απομακρύνονται τα σκουπίδια από τις παραλίες και οι άνθρωποι δεν φτιάχνουν μαγαζιά πάνω σ’ αυτές (κάτι μου θυμίζει αυτό!).
Μόνο που «από μηχανής θεός» είναι τα ίδια τα παιδιά και όχι κάποια υπερφυσική δύναμη. Ο Φώτης και η Αθηνά, η Αλεξάνδρα και ο Στάθης, οι δύο Κατερίνες, ο Αλέξανδρος, ο Νικήτας και ο Νικόλας πηγαίνουν στο δάσος, μιλάνε με τα αγριεμένα ζώα και «όλοι μαζί αποφασίζουν να δράσουν». Στο παραμύθι οι γονείς καταλαβαίνουν. Στον πραγματικό κόσμο καταλαβαίνουμε;
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου