Δευτέρα 23 Ιανουαρίου 2006

«Στο μυαλό του καθενός περιμένει μια κότα»

«Στο μυαλό του καθενός περιμένει μια κότα»
(από τη συλλογή αποφθευγμάτων του Οδυσσέα
Ελύτη "Εκ του πλησίον")

για τους πτηνοφοβικούς, αφιερωμένο εξαιρετικά από τον ΓΧ

οι λέξεις της "άσπρης λέξης" (ασθένειες)

Λέπρα
Χρόνια μολυσματική αρρώστια του νευρικού συστήματος και κυρίως του δέρματος: νόσος του Hansen.
Η λέξη χρησιμοποιείται μεταφορικά για κάτι κακό, φοβερό, που είτε διαδίδεται εύκολα και γρήγορα σαν μολυσματική αρρώστια, είτε το αποφεύγει κάποιος συστηματικά.
Λέξη της αρχαίας ελληνικής, παράγωγο ουσ. του ρήματος λέπω (= αποφλοιώνω, ξεφλουδίζω).

Οστρακιά
Μολυσματική παιδική ασθένεια, που χαρακτηρίζεται από κόκκινα εξανθήματα και απολέπιση της επιδερμίδας.
Επίσης, διαλεκτικά οστρακιά ή δώμα.
Η λέξη σχηματίστηκε, ως εστρωμένη μέ όστρακα κεράμεα (Λεξικόν Σκαρλάτου Δ. του Βυζαντίου), από το αρχ. όστρακον (= τεμάχιον πηλίνου αγγείου, κεραμίδι, τούβλο) με την προσθήκη της κατάληξης -ιά.

Ιλαρά
Εξανθηματικό μεταδοτικό νόσημα της παιδικής ηλικίας (λαϊκή ονομασία μπέμπελη: βλ. λέξη).
Η ασθένεια - που στη μεσαιωνική ελληνική αναφέρεται ως ίλαρη - ονομάστηκε ιλαρά από το θηλυκό του επιθέτου της αρχαίας ελληνικής ιλαρός (= φαιδρός, πλήρης χαράς, εύθυμος, περιχαρής), ίσως από την εμφάνιση του προσώπου του αρρώστου ή για ευφημισμό.

Ευλογιά
Εξανθηματική, λοιμώδης, επιδημική, ιογενής νόσος που έχει ως χαρακτηριστικό σύμπτωμα πυώδεις φλύκταινες σε όλο το σώμα, οι οποίες αφήνουν, κυρίως στο πρόσωπο, βαθιές ουλές (Μ. Τριανταφυλλίδης).
Η λέξη προέρχεται από την αρχ. ευλογία (χρήση «κατ' ευφημισμόν»).
Ήδη στη μεσαιωνική ελληνική χρησιμοποιείται με τη σημασία της λοιμώδους εξανθηματικής ασθένειας: τά μηνύοντα θάνατον παραπλήσια λοιμικής, τά λεγόμενα μαύρα. Οι πολλοί δέ καλούσιν αυτά ευλογίαν.
Στις μεσαιωνικές θρησκευτικές αντιλήψεις οι επιδημίες αποκαλούνταν ευλογίες, προκειμένου να εξευμενιστεί ο θεός, που πίστευαν ότι τις προκαλούσε.

Τετάρτη 18 Ιανουαρίου 2006

Επαινετική λοιδωρία και η συνέχεια της γλώσσας

Ένα φαιδρό επεισόδιο στο πλαίσιο μιας ιστορικής διαμάχης, μας υπενθυμίζει το τελευταίο τεύχος του καλού περιοδικού "Ιστορικά Θέματα": Πρόκειται για τη σύνταξη και δημόσια ανάγνωση, μιας μικρής έμμετρης προσωπογραφίας, γραμμένης στα αρχαία ελληνικά ως έπαινος, αλλά αναγνώσιμης νεοελληνιστί, ως χυδαιογράφημα.

Είμαστε στις αρχές του 20ου αιώνα, όταν στην Ελλάδα εμαίνετο το γλωσσικό ζήτημα και η διαμάχη μεταξύ των "μαλλιαρών" δημοτικιστών και των καθαρολόγων οπαδών της αρχαΐζουσας - μια διαμάχη που έλαβε δραματικό χαρακτήρα, με επεισόδια στους δρόμους, συγκρούσεις, ακόμα και νεκρούς. (Πληροφορίες στην ιστοσελίδα του ΕΛΙΑ: http://www.elia.org.gr/pages.fds?pagecode=14.06.03&langid=1)

Επικεφαλής των φανατικών "καθαρολόγων" ήταν ο καθηγητής Γ. Μιστριώτης, με αντίπαλό του τον λόγιο δημοτικιστή, Ν. Ποριώτη. Στο πλαίσιο της σοβούσας διαμάχης, ο τελευταίος συνέταξε "έπαινο" στον πρώτο, τον οποίον και διάβασε στη Σύγκλητο του Πανεπιστημίου Αθηνών, παρουσία του ίδιου του Μιστριώτη, ο μεγάλος λαογράφος μας, Νικόλαος Πολίτης, καθηγητής αρχαιολογίας και ο ίδιος:

"Γεωργίω τω Μιστριώτη
ανδρί φρενήρει και ευήθει
την τε ιδέαν αστείω
και την πνοήν βρομείω
κολερών ακέστορι
και λασίων πύκτη,
ανθ' ων
της γλωσσικής κατοργάδος
τους κατώρυχας εξεκαύλωσε
και της ποιητικής οινάδος
τα καυλία και τα βλαστήματα έκλασε,
δια ξοάνων δε και κουράδων
τους πολυψόφους
των λόγων κολοσυρτούς
ψολόεις κατουρίσας
κατ' αξίαν ει και αϊδώς, φυσά
ανάθεμα"


Η μεταγραφή του επαίνου στη νεοελληνική γλώσσα, επιφυλάσσει αρκετές εκπλήξεις για τους ανυποψίαστους:

"Στο Γεώργιο Μιστριώτη,
άνδρα συνετό και αγαθό
στην όψη ωραίο
και στη φωνή βροντερό,
τον προστάτη των κουρεμένων
και γρονθοκόπο των μαλλιαρών
επειδή της γλωσσικής καλλιεργήσιμης γης
τα φυντάνια ξεβλαστάρωσε
και του ποιητικού αμπελώνα
τους βλαστούς και τις παραφυάδες έσπασε
και αφού με ξόανα και τοιχογραφίες
τους πολυθόρυβους
των λόγων όχλους
τους οδήγησε σαν κεραυνός σε ούριο άνεμο
και τους πάντες κατέθελξε
κατ' αξίαν, αν και μετριοφρόνως, κορδώνεται
αφιέρωμα"


Το αστείο στην όλη υπόθεση, δεν είναι μόνο η λόγια προβοκάτσια του Ποριώτη - είναι και η διαπίστωση, ότι στην εξέλιξη της ελληνικής γλώσσας, το αρχικό νόημα αρκετών λέξεων, όχι μόνον αλλοιώθηκε, αλλά και μετεστράφη πλήρως, επιτρέποντας ακόμα και τη συγγραφή επαίνων λίαν προσβλητικών για τους αποδέκτες τους...

Τρίτη 17 Ιανουαρίου 2006

«Νονός» δύο κομμάτων

Υπό Παντελεήμονος του Ιαματικού

Είναι ασύνηθες, αλλά στην ελληνική κοινοβουλευτική ιστορία, ένα πρόσωπο, υπήρξε νονός δύο κομμάτων και μάλιστα αντιπάλων.
Πρόκειται για τον δημοσιογράφο και πολιτικό Γεώργιο Πωπ, που έδωσε το όνομα στο κόμμα των Φιλελευθέρων του Ελευθέριου Βενιζέλου και στο κόμμα των Εθνικοφρόνων του Δημήτριου Γούναρη.

Τον Αύγουστο του 1915 ο βουλευτής Χαράλαμπος Βοζίκης, σε μια συζήτηση, στη Βουλή, είχε υπενθυμίσει στο βουλευτή Ψαρών Γεώργιο Πωπ, ότι αυτός είχε βαφτίσει τα κόμματα των Φιλελευθέρων και των Εθνικοφρόνων.
Ο Πωπ απάντησε τότε με πικρό χιούμορ λέγοντας μεταξύ άλλων:
-Εγώ εβάπτισα όντως την ιδέαν της ιδρύσεως κόμματος Φιλελευθέρων. Εγώ εβάπτισα και την ιδέαν της ιδρύσεως κόμματος Εθνικοφρόνων. Αλλά’ ο ανάδοχος δεν ευθύνεται κ. συνάδελφε, δια την εξέλιξιν του βρέφους. Εάν ο ανάδοχος υμών σας εβάπτιζεν Απόλλωνα, βεβαίως δεν θα ήτο σφάλμα ιδικόν του, διότι παρ’ όλη την συμπάθειαν την οποίαν εμπνέει η φυσιογνωμία σας, δεν ενθυμίζει τον αρχαίον θεόν του κάλλους.
Η αίθουσα της Βουλής σείστηκε από τα γέλια, αλλά όσοι γνώριζαν, διέκριναν την πίκρα που είχαν τα λόγια του Πωπ.
Ο διακεκριμένος δημοσιογράφος και πολιτικός Γεώργιος Πωπ, που είχε γεννηθεί το 1874, εξέδωσε την εφημερίδα «Αθήναι» η οποία στις αρχές του 20ου αιώνα έδωσε μάχες κατά του παλαιοκομματισμού, πριν ακόμα και από την Επανάσταση του 1909.
Συνδέθηκε στενά με τον Ελευθέριο Βενιζέλο, όταν αυτός βρισκόταν ακόμα στην Κρήτη και όταν κλήθηκε στην Ελλάδα και σχημάτισε κόμμα, ο Γεώργιος Πωπ ήταν αυτός που πρώτος το ονόμασε «Κόμμα των Φιλελευθέρων».
Όπως είναι γνωστό στις εκλογές της 8ης Αυγούστου 1910 ο Βενιζέλος εξελέγη βουλευτής Αττικοβοιωτίας, με υπόδειξη της υποψηφιότητάς του από την ομοσπονδία των επαγγελματικών σωματείων και ενώ ο ίδιος είχε επανέλθει στην Κρήτη για να διαλύσει το κόμμα που είχε εκεί.
Στις εκλογές όμως της 28ης Νοεμβρίου 1910 ο εκλογικός σχηματισμός του Βενιζέλου, που νίκησε, πήρε την ονομασία «Κόμμα των Φιλελευθέρων» από τον δημοσιογράφο Πωπ, παρά το γεγονός ότι ο ίδιος ο Βενιζέλος στον προεκλογικό λόγο του της 16ης Νοεμβρίου μιλούσε για την πεποίθησή του ότι είναι αναγκαία η οργάνωση πολιτικού κόμματος σε αντίθεση με τα παλαιοκομματικά προσωποπαγή κόμματα και χωρίς να δίνει ο ίδιος όνομα στο δικό του νεοπαγές κόμμα.
Ο Πωπ πικραμένος γιατί ο Βενιζέλος δεν τον έκανε υπουργό, εστράφη εναντίον του και το 1915 έγινε και νονός του κόμματος των Εθνικοφρόνων που είχε ιδρύσει ο Δημήτριος Γούναρης. Τελικά ο Πωπ υπουργοποιήθηκε στην κυβέρνηση του Αθανάσιου Ευταξία επί δικτατορίας Θεόδωρου Πάγκαλου.
Το κόμμα των Εθνικοφρόνων υπό την ηγεσία του Δημητρίου Γούναρη είχε εμφανισθεί με την ονομασία αυτή ενόψει των εκλογών του Μαΐου 1915.
Το 1919 άρχισαν οι προσπάθειες συνένωσης των αντιβενιζελικών κομμάτων σε ενιαίο εκλογικό σχηματισμό. Έτσι με βάση το κόμματων Εθνικοφρόνων κυρίως, σχηματίσθηκε το 1920 το Λαϊκό Κόμμα υπό τον Δημήτριο Γούναρη, ο οποίος εν τω μεταξύ είχε επιστρέψει από την εξορία του στην Κορσική.-

Δευτέρα 16 Ιανουαρίου 2006

οι λέξεις της "άσπρης λέξης"

Μολύβι
Το μεσαιωνικό μολύβι(ν) σχηματίστηκε από το μεταγενέστερο μολίβιον ή *μολύβιον, υποκοριστικό ουσιαστικό του αρχαίου μόλιβος ή μόλυβδος.

Κατά τον Ι. Σταματάκο, μόλυβδος καί μόλιβος είναι οι μόνοι ορθοί τύποι. Κατά τήν Ελληνιστικήν περίοδον εδημιουργήθη κατά συμφυρμόν (= ένωση) των δύο τούτων τύπων ο τύπος μόλιβδος, ως καί οι διαλεκτικοί τύποι βόλιμος καί βόλιβος (εν τη ροδιακη διαλέκτω). Πρόκειται περί ξένης λέξεως, ίσως ισπανικής προελεύσεως (προφανώς λόγω των πλουσίων κοιτασμάτων μολύβδου στην Ιβηρική Χερσόνησο).

Κιμωλία
Επίθετο της αρχαίας ελληνικής: κιμωλία (ενν. γη) = πέτρωμα της Κιμώλου.

Η κιμωλία, λόγω της υψηλής περιεκτικότητάς της σε ανθρακικό ασβέστιο, χρησιμοποιείται ευρέως ως χρωστική ουσία, ως λίπασμα, ως στιλβωτικό, ως μέσο σχεδίασης και γραφής σε πίνακες κ.α. (Γ. Μπαμπινιώτης).

Η κιμωλία στην αρχαία Αθήνα, ως πηλός καταλλήλως εργαζόμενος χρησιμοποιείτο αντί σάπωνος εις κάθαρσιν των ενδυμάτων καί ξύρησιν του γενείου.


Πένα
Μικρό οξύ έλασμα που το χρησιμοποιούσαν παλαιότερα, όταν ακόμη έγραφαν με υγρό μελάνι, προσαρμόζοντάς το στην άκρη κονδυλοφόρου ή στιλογράφου μελάνης (Μ. Τριανταφυλλίδης).
Μεταφορική, η ικανότητα κάποιου να γράφει, η συγγραφική ικανότητα (: καλή / γερή / δυνατή πένα).
Από το ουσ. της λατινικής και ιταλικής penna (= φτερό), επειδή αρχικά η πένα - ως όργανο γραφής - ήταν κατασκευασμένη από φτερό πτηνού.

Γραφίδα
Όργανο γραφής (ιδίως σε παλαιότερες εποχές) και, μετωνυμικά, η συγγραφική ικανότητα, ο συγγραφέας.
Λόγια λέξη, που σχηματίστηκε από την αιτιατική του ουσ. της αρχαίας η γραφίς (< γράφω). Η αρχική σημασία της λέξης, εργαλείον κατάλληλον πρός γραφήν ή πρός σκάλισμα (γλυφήν) επί κηρωτών (= αλειμμένων με κερί) πινακίδων - σημασία που επιβιώνει στην αρχαιολογία - συνδέεται με την αρχαία σημασία του ρήματος γράφω (= χαράσσω). Κοντύλι
Καλαμένιο όργανο γραφής/ ειδική γραφίδα από σχιστόλιθο, με την οποία παλαιότερα έγραφαν πάνω στην πλάκα οι μικροί μαθητές.
Μεσαιωνική λέξη (κοντύλι < κοντύλιν < κονδύλι) που προέρχεται από το ελληνιστικό κονδύλιον, υποκοριστικό του αρχ. κόνδυλος (= o αρμός του δακτύλου, η κλείδωσις/ πυγμή, γρόνθος, μπουνιά), επειδή ως γραφίδα χρησιμοποιούσαν ένα κομμάτι καλάμι κομμένο από έναν κόνδυλο (δηλ. κόμπο) σε άλλο.

πιάνει το ζιμιό χαρτί, κοντύλι και μελάνι (Ερωτόκρ. Δ΄ 460)

καλοί γραμματικοί 'πιτήδειοι στο κονδύλι (Εβρ. ελεγ. 164.2)

Παρασκευή 13 Ιανουαρίου 2006

στο "Δημοκράτη" η Τσικρίκα

Ανταποκρίτρια στο .."Δημοκράτη" Χανίων ορίσαμε τη συν. Ευ. Τσικρίκα μετά την "αποχώρηση" του Χ. Ξεκουκουλωτάκη. Και μάλιστα τιμητικά, μετά τη φάρσα της, να μας "ενημερώσει" ότι εντάχθηκε στο κοινοβουλευτικό ρεπορτάζ ο ρεπόρτερ που "ευθύνεται" για την παραίτηση του υφυπουργού Δημόσιας Τάξης Χρ. Μαρκογιαννάκη.

το ρεπορτάζ-φάρσα είχε ως εξής:

Στο κοινοβουλευτικό ρεπορτάζ του τηλεοπτικού σταθμού Άλφα εντάχθηκε ο δημοσιογράφος των Χανίων Χαρ. Ξεκουκουλωτάκης, ο οποίος κατέγραψε τις επίμαχες δηλώσεις του τέως υφυπουργού Δημόσιας Τάξης Χρ. Μαρκογιαννάκη για τον εισαγγελέα του Αρείου Πάγου Δημ. Λινό.

Από μια πρόχειρη έρευνα στο διαδίκτυο, ο συνάδελφος που εργαζόταν μέχρι πρότινος στην εφημερίδα «Δημοκράτης» των Χανίων, είναι φιλόλογος, εκδότης εφημερίδων, και πρόεδρος των Διεθνών και Δημοσίων σχέσεων του Ροταριανού Ομίλου Χανίων. Το Νοέμβριο του 2004, εκπροσώπησε την εκπαιδευτικό-ψυχοθεραπεύτρια Μπόνι Μίλλερ, σύζυγο του πρώην πρεσβευτή των ΗΠΑ στην Αθήνα Τόμας Μίλλερ, σε εκδήλωση του Ροταριανού Ομίλου «Ηράκλειο-Κνωσός» αφιερωμένη στο πρόσωπό της, και τον Ιούλιο του 2003 είχε την πρωτοβουλία ημερίδας στα Χανιά, για την προστασία των παράκτιων περιοχών.

Πέμπτη 12 Ιανουαρίου 2006

νέες λέξεις*

Χειραφέτηση
Ουσ. παράγωγο του μεσαιωνικού ρήματος χειραφετώ < χείρ (= χέρι) + αφέτης (= απελεύθερος στη Σπάρτη/ πβλ. μεσαιωνικό χειράφετος = απελεύθερος, λατ. manumissus). Χειραφέτηση ονομαζόταν στη Ρώμη η πράξη απελευθέρωσης ενός δούλου.Με την επίσημη χειραφέτηση - που προέβλεπε ένα ορισμένο «τυπικό» - ο Ρωμαίος απελεύθερος, αντίθετα με τον Έλληνα απελεύθερο, αποκτούσε τα πλήρη δικαιώματα ενός Ρωμαίου πολίτη, αποκλειόμενος όμως από τα πολιτικά αξιώματα και τη στρατιωτική υπηρεσία. Ιδού πώς προέκυψαν οι λέξεις χειρ-αφετώ/χειρ-άφετος: το τυπικό της επίσημης χειραφέτησης προέβλεπε ότι ο κύριος παρουσίαζε το δούλο ενώπιον ενός άρχοντα και, αφού διακήρυσσε ότι επιθυμούσε να απελευθερωθεί, τον έφερνε μια «βόλτα» γύρω του και τον «άφηνε να φύγει» (manu misit).

Παντομίμα
Γαλλική η άμεση προέλευση της λέξης: pantomime/ pantomima (= ηθοποιός που παίζει με κινήσεις χωρίς να μιλάει).
Η λέξη κατάγεται από το λατινικό pantomimus, μεταγραφή στη λατινική της ελληνιστικής λέξης παντόμιμος.
Στο λήμμα παντόμιμος το Λεξικό των Liddell-Scott αναφέρει: «ο τούς πάντας μιμούμενος, λέξις ήτις επεκράτησεν εν Ιταλία κατά τούς χρόνους του Αυγούστου αντί του Ελληνικού ορχηστής, ο παριστάνων ορχούμενος πρόσωπόν τι διά παντοίων κινήσεων του σώματος καί χειρονομιών χωρίς νά προφέρη ουδεμίαν λέξιν.
O pantomimus, λοιπόν, ήταν μορφή θεατρικής ψυχαγωγίας στους Ρωμαίους, στην οποία ένας μόνος ηθοποιός-χορευτής, φορώντας ένα μεταξωτό κουστούμι και μια μάσκα με κλεισμένα τα χείλη, παρουσίαζε μια ιστορία - αρχικά μυθολογικού περιεχομένου - με άφωνη επίδειξη, παίζοντας ο ίδιος όλα τα μέρη, βοηθούμενος από ένα χορό τραγουδιστών και μια μικρή ορχήστρα.

Σκυτάλη
Η αρχαία σκυτάλη ήταν ένα μπαστούνι με κρυπτογραφημένο μήνυμα των εφόρων της Σπάρτης προς το στρατηγό σε περίοδο εκστρατείας.
Γύρω γύρω στο ραβδί του αποστολέα τύλιγαν μια δερμάτινη ταινία κι έγραφαν το μήνυμα πάνω στην ταινία κατά πλάτος των σημείων ένωσης. Στη συνέχεια ξετύλιγαν την ταινία με το «ασυνάρτητο» μήνυμα και την έστελναν στον αποδέκτη. Αυτός ξανατύλιγε την ταινία γύρω από το δικό του ραβδί, που είχε την ίδια διάμετρο και έτσι μπορούσε ν' αποκαταστήσει το μήνυμα.

Παράσιτο
Παράσιτος στην αρχαία ελληνική ονομαζόταν ο ομόδειπνος (< παρά + σίτος), ο φιλοξενούμενος. Στην αρχαία κωμωδία του 5ου αι. η λέξη είχε πάρει την υποτιμητική σημασία του τρακαδόρου: ακριβέστερα, αυτού που κερδίζει ένα γεύμα, διασκεδάζοντας τον οικοδεσπότη και αμείβοντάς τον με κολακείες (γελωτοποιών καί κολακεύων).

Μουσείο
Το μουσείον αρχικά υπήρξε ιερό των Μουσών, τόπος αφιερωμένος στις Μούσες (αρχαίες θεές της λογοτεχνίας, της μουσικής και του χορού), χώρος ποίησης και μουσικής.
Κατά τους ελληνιστικούς χρόνους, η λέξη κατέληξε να προσδιορίζει τον τόπο στον οποίο καλλιεργούνταν οι τέχνες και τα γράμματα, τον εκπαιδευτικό χώρο, το σπουδαστήριο.
Το ονομαστότερο μουσείον υπήρξε της Αλεξάνδρειας στην Αίγυπτο, που το ίδρυσε ο Πτολεμαίος ο 1ος Ο Σωτήρ, ενδεχομένως με τη συμβουλή του Αθηναίου Δημητρίου του Φαλερέα. Σ' αυτό φιλοξενούνταν λόγιοι που υποστήριζαν οι Πτολεμαίοι, δίνονταν μαθήματα και γίνονταν πολλές συζητήσεις, τις οποίες μπορούσαν να παρακολουθήσουν ακόμα και οι βασιλείς.

*από την άσπρη λέξη

Σάββατο 7 Ιανουαρίου 2006

Άλλος για πρωθυπουργός.

«Υπόσχομαι»!
Καημό το είχα να γίνω –έστω και για μια μέρα- πρωθυπουργός.. Δεν ήξερα όμως ότι έπρεπε να περάσω και από γραπτές εξετάσεις. .
Μάλιστα. Μπήκα στο σάιτ της Βουλής και διαπίστωσα ότι εάν απαντήσω σωστά σε μια σειρά ερωτήσεων, σχετικών με τη συνταγματική ιστορία της Ελλάδας, τότε η πρωθυπουργία μου ανήκει!
Κι αν ακόμα δεν ξέρω «ποιας εθνικότητας ήταν ο βασιλιάς Γεώργιος ο Α’» μου δίδεται η δυνατότητα να βγω στην τηλεόραση και να κερδίσω πόντους - συγγνώμη βουλευτές ήθελα να πω.
Αν απαντήσω σωστά στην πλειοψηφία των ερωτήσεων, τότε ..αρχίζω το μεγάλο έργο: πιάνω τη στέκα και αρχίζω τις «καραμπόλες» για το υπουργικό συμβούλιο, στέλνω ευχαριστήρια μπιλιέτα στους υποστηρικτές μου (διορισμοί, έργα κλπ) και τέλος, δίνω εντολή στον υπουργό Οικονομίας να αποταμιεύσει (λιτότητα) για τις δύσκολες προεκλογικές ώρες…
Τι σου κάνει ένα ηλεκτρονικό παιχνιδάκι..
Εντάξει, πρωθυπουργοί μπορεί να μη γίνουμε, (οι θέσεις είναι καπαρωμένες από τους Κοντογιώργηδες και τους Μακρυκωσταίους μέχρι το 3006) αλλά θα περάσουμε 10 λεπτά μαθαίνοντας ορισμένα πράγματα για τη νεότερη πολιτική ιστορία του τόπου και ίσως ευχηθούμε, η ανάδειξη των πολιτικών μας να εμπεριέχει περισσότερη αξιοκρατία και λιγότερη στήριξη από «άδηλες» πηγές.-

Τρίτη 3 Ιανουαρίου 2006

Οι πρώτοι Έλληνες ευρωβουλευτές.

Υπό Παντελεήμονος του Ιαματικού

Η παρουσία της Ελλάδας στο Ευρωπαϊκό Κοινοβούλιο, άρχισε τον Ιανουάριο του 1981, όταν η Ελλάδα έγινε πλήρες μέλος της τότε ΕΟΚ.
Επειδή όμως οι ευρωεκλογές σε ολόκληρη την Ευρώπη, είχαν προηγηθεί το 1979 και η εκπροσώπηση της χώρας μας, δεν μπορούσε να γίνει με αιρετούς εκπροσώπους, για πρώτη και μεταβατική φάση, επελέγη η λύση του διορισμού ως ευρωβουλευτών, μελών του εθνικού Κοινοβουλίου, κατά την αναλογία της δύναμης των κομμάτων.
Τότε η ΝΔ ως κόμμα της πλειοψηφίας, είχε 14 ευρωβουλευτές, το ΠΑΣΟΚ 7, και από ένα ευρωβουλευτή είχαν η ΕΔΗΚ, το ΚΚΕ και το ΚΟΔΗΣΟ.
Αξίζει να αναφέρουμε τα ονόματά τους:
Επικεφαλής των ευρωβουλευτών της ΝΔ είχε τοποθετηθεί ο Λεωνίδας Μπουρνιάς, που ήταν και Α΄ αντιπρόεδρος της Βουλής. Οι υπόλοιποι ευρωβουλευτές ήταν οι Βαρδάκας Μιχαήλ, Βλαχόπουλος Δημήτριος, Βογιατζής Γεώργιος, Βύζας Θεμιστοκλής, Γόντικας Κωνσταντίνος, Δαλακούρας Γεώργιος, Δημόπουλος Ιωάννης, Ζαρντινίδης Νικόλαος, Κατσαφάδος Ιωάννης, Μαρκοζάνης Σπυρίδων, Παπαευστρατίου Ευστράτιος, Σουσουρογιάννης Ευάγγελος και Φράγκος Δημήτριος.
Επικεφαλής των ευρωβουλευτών του ΠΑΣΟΚ ήταν ο Γιάννης Χαραλαμπόπουλος και οι άλλοι έξι ήταν οι Γεωργιάδης Αντώνιος, Κουτσοχέρας Ιωάννης, Νικολάου Κωνσταντίνος, Πεπονής Αναστάσιος, Πλασκοβίτης Σπυρίδων και Φωτήλας Ασημάκης.
Από την ΕΔΗΚ ήταν ο πρόεδρός της Ιωάννης Ζίγδης, από το ΚΚΕ ο Κωνσταντίνος Λουλές (που τον Φεβρουάριο του 1981 αντικαταστάθηκε από τον Κωνσταντίνο Κάππο) και από το ΚΟΔΗΣΟ ο πρόεδρός του Γιάγκος Πεσμαζόγλου.
Από τότε, εξελέγησαν πολλοί άλλοι ευρωβουλευτές.
Τελικά η υποδοχή των Ελλήνων Ευρωβουλευτών έγινε στις 12 Ιανουαρίου 1981 και η ελληνική σημαία κυμάτισε ως 10η μαζί με τις σημαίες των 9 άλλων χωρών της τότε ΕΟΚ.
Η πρόεδρος του Ευρωκοινοβουλίου κ. Σιμόν Βέιλ υποδέχθηκε θερμά τους Έλληνες Ευρωβουλευτές αν και οι κ. Ι. Χαραλαμπόπουλος και Κ. Λουλές μίλησαν την πρώτη μέρα για την αντίθεση των κομμάτων τους τότε στην ένταξη της χώρας μας στην ΕΟΚ.
Στην υποδοχή των Ελλήνων Ευρωβουλευτών παρίστατο ο πρόεδρος της Κομισιόν Γκαστόν Τόρν και ο πρώτος Έλληνας επίτροπος Κωνσταντίνος Κοντογιώργης.
Ένα από τα πρώτα θέματα που έθιξαν τότε οι Έλληνες Ευρωβουλευτές, ήταν το Κυπριακό… Από τότε μέχρι σήμερα τα ίδια και τα ίδια....